Before and After: 1959 Alfa Romeo Touring

Post date:

Author:

Category:

 Σε μια εποχή που ο όρος ”restoration” αρχίζει και γίνεται ο νέος automotive μαϊντανός, η αναπαλαίωση μιας Alfa Romeo 2000 Touring δείχνει γιατί απαιτούνται περισσότερα από ευκαιριακή εμπλοκή. Αντέχεις να την ”αναστήσεις”;

Θα ήθελα πολύ να ξέρω να το κάνω αυτό. Να μπορώ να ξέρω ποια από τρεις Alfa, όλες απ’ τα τέλη της δεκαετίας του ’50, παρατημένες σε διάφορες γωνιές της Ευρώπης, είναι η πιο κατάλληλη προς αγορά. Nα πιάνουν τα χέρια μου και σε ένα γκαράζ να τα μαυρίζω. Να βλέπω τη Romeo να παίρνει ξανά σάρκα και οστά. 

 

Να γίνω πιο σαφής. Αυτή που βλέπετε, το ερείπιο, ήταν το ένα εκ τριών. Oμοίου χαρακτηρισμού. Κι έπρεπε να αποφασιστεί ποιο θα αγοραστεί για να γίνει, κοινώς, η δουλειά.

 

Αν η ευθεία είναι η συντομότερη μεταξύ δύο σημείων, θα διάλεγα αυτό που θα με οδηγούσε ταχύτερα και πιο εύκολα σε μια εκ βάθρων αναστήλωση. Οικονομικά σκεπτόμενος. Ή έτσι νομίζω, τουλάχιστον.

 

Ο κ. Αντώνης Κούρος που έχω μπροστά μου ακολούθησε τις ”στροφές”. Είναι ο άνθρωπος πίσω απ’ το Italian Garage, έναν οίκο restoration που ανταγωνίζεται την αφρόκρεμα του εξωτερικού και με τον οποίο ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή εδώ

 

”Για να τη βρω πήγα στην Ολλανδία. Είχα άλλες δύο υπόψιν. Οι άλλες ήταν σε καλύτερη κατάσταση αλλά αλλοιωμένες ήδη. Προφυλακτήρες από άλλο μοντέλο, ταπετσαρίες που δεν ήταν με τον εργοστασιακό τύπο φτιαγμένες.

 

”Προτιμήσαμε τη χειρότερη” λέει ο κ. Κούρος. ”Γιατί παρότι ήταν στην κακή κατάσταση που βλέπετε, είχε μια άρτια και αδιαίρετη ταυτότητα. Όλα ήταν φθαρμένα αλλά όπως της έπρεπε.”

 

Σάπια πατώματα, ”καθρέφτες” ((στη γλώσσα των φανοποιών, η κάθετη επιφάνεια πίσω από τη μηχανή, μέχρι εκεί που ακουμπούν τα πόδια τους οι εμπρός επιβάτες) και ο δρόμος για να γίνει όπως ακριβώς βγήκε κάποτε απ’ το Μιλάνο προβλεπόταν μακρύς.

 

Κι από εκεί αρχίζει μια άλλη οδύσσεια. Υπήρχαν εκατοντάδες φωτό που τραβήχτηκαν κατά την αποσυναρμολόγηση της Touring. Μερικές ενδεικτικές θα δείτε παρακάτω.

 

Θα μπορούσε να γίνει ξεχωριστό αρχείο για κάθε ενότητα όσο ο κ. Κούρος μου ανοίγει ένα ντοσιέ μεγέθους μητροπολιτικής Βίβλου με χαρτιά του αυτοκινήτου, χάρτες καλωδιώσεων, κωδικούς ανταλλακτικών, πιστοποιητικά και ιδιόχειρες σημειώσεις. Του λέω να το κλείσει. Ζαλίστηκα. Και είναι η αρχή. Οπότε ας πάμε καλύτερα σε λογική photo-story καρέ καρέ. Κι ας τον αφήσω να κάνει αυτός τη ”μετάφραση”. 

”H Alfa πουλήθηκε το ’59 στην Αμερική. Εκεί, στη Virginia, ήταν για δεκαετίες μέχρι που ξέμεινε στον κήπο ενός Αμερικανού. Εκτεθειμένη παντού. Σε λιμνάζοντα νερά. Εξ ου και είχε σαπίσει όλη από κάτω. Βορά στο χρόνο. Και από ‘κει, στην κατάσταση που βλέπετε ήρθε στην Ολλανδία το ’97.”

”Από τότε μέχρι και τα τέλη του 2014 που τη φέραμε στην Ελλάδα, επίσης ήταν παρατημένη αλλά φυλαγμένη σε κλειστό χώρο αυτή τη φορά και χωρίς να επέμβει κανείς πάνω της. Κάποιος έψαχνε τα κουράγια για να ξεκινήσει την αναπαλαίωσή της.”

”Κάθε φάση της διαδικασίας αποσυναρμολόγησης φωτογραφήθηκε για να υπάρχει το ιστορικό και η διάταξη. Το καλό ήταν πως δεν βρήκαμε πουθενά δείγμα ότι ήταν τρακαρισμένη. Για αυτό και όλες οι ”γραμμές” της (σ.σ. οι αρμοί) ήταν σωστές.”

”Βέβαια, στο αμάξωμα αλλά και σε πολλά μέρη του σασί έλειπαν κομμάτια ενώ από κάτω ήταν όλα σάπια. Στη ”λίγμνη” της Virginia έλειπαν, μάλλον, μόνο οι κύκνοι.”

”Στη συνέχεια λύθηκαν όλα και χωρίστηκαν ανά κατηγορία. Τι χρειάζεται να πάει για χρώμιο, τι για αμμοβολή, τι θα πάει σε εξειδικευμένους συνεργάτες του Italian Garage. Ταπετσαρίες, ελάσματα καθισμάτων, φανοποιός, άπειρα ανταλλακτικά. Για παράδειγμα, εντός του διαφορικού δεν υπήρχαν μεγάλες φθορές. Αφενός γιατί είχαν ”πακτωθεί” τα λιπαντικά εντός, αφετέρου δεν ήταν αυτοκίνητο με μεγάλη ιπποδύναμη ώστε να καταπονούνται ιδιαίτερα αυτά τα μέρη. Φυσικά, το διαφορικό ανοίχτηκε, καθαρίστηκε με ειδικά χημικά αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση τα γρανάζια ήταν αντοχής και δεν είχαν πρόβλημα.” 

 Και πού βρίσκει κανείς σήμερα ανταλλακτικά για μια Alfa σχεδόν εξήντα ετών, αναρωτιέμαι. 

Όπως εξηγεί ο κ. Κούρος, ”όσο κι αν φαίνεται παράδοξο είναι, κυρίως, Γερμανικοί οίκοι κατά πρώτο λόγο και βρετανικοί κατά δεύτερο, που συνεχίζουν να κατασκευάζουν τέτοια σπάνια εξαρτήματα διατηρώντας τα κοσμήματα στη ζωή. Ακόμα και για ιταλικά αυτοκίνητα.

 

 ”Όμως, αυτό που μας κάνει ιδιαίτερα χαρούμενους είναι πως κάποια ανταλλακτικά τα κατασκευάζουμε εμείς οι ίδιοι με τη χρήση 3D εκτυπωτών και CNC μηχανημάτων.” 

 

 [Το ποσοστό πιστής αναπαραγωγής τέτοιων δυσεύρετων ανταλλακτικών, όπως οι εικονιζόμενες πλαφονιέρες της Alfa, αγγίζει το 99%.]

 

”Θέλαμε μ’ αυτόν τον τρόπο να καλέσουμε νέους ανθρώπους, με σπουδές στο αντικείμενο, να έρθουν κοντά στο κλασσικό αυτοκίνητο και με την πολύτιμη βοήθειά τους να βάλουν το λιθαράκι τους στην αναβίωση αυτών των κοσμημάτων.

Έτσι, στην περίπτωση της Alfa, όπως και σε προηγούμενα project, εκτυπώσαμε – κατασκευάσαμε κάποια, πλαστικά κυρίως, ανταλλακτικά του αυτοκινήτου τα οποία είτε, αν τυχόν τα έβρισκε κάποιος κάπου στον πλανήτη, θα ήταν πάρα πολύ ακριβά, είτε δεν θα υπήρχαν καθόλου.”  

[Σήμα από air-condition σε Μaserati 5000GT. Υπήρχε μόνο ένα ανταλλακτικό στο ένα εκ των μόλις τριών αυτοκινήτων που είχαν τοποθετηθεί το 1962. Αναπαράχθηκαν με χρήση 3D εκτυπωτών και CNC μηχανημάτων. ]

 ”Μοτέρ, άξονες και όλα τα μηχανικά μέρη περιμένουν υπομονετικά τη σειρά τους. Εις τα εξ ων συνετέθησαν τα πάντα και τότε σου αποκαλύπτεται με τι έχεις να κάνεις. Στη συγκεκριμένη Alfa ανακατασκευάστηκαν όλα τα αρχικά εξαρτήματα. Για παράδειγμα, τα πιστόνια ήταν σε καλή κατάσταση και ανακατασκευάστηκαν χωρίς να χρειαστεί να αγοραστούν καινούργια. Η έλλειψη των μπουζί, επέτρεψε να μπει η λάσπη και να γίνουν σε αυτή την κατάσταση τα χιτώνια. Αλλάχτηκαν τα ελατήρια, όλες οι τσιμούχες και τα κινούμενα μέρη.

Παρεμπιπτόντως, αναφορικά με τα χιλιόμετρα της Alfa, η τελευταία ενημέρωση από τα αμερικανικά documents του αυτοκινήτου σημείωνε μόλις 80.000 km”

Πλήρης καταγραφή μέχρι και της τελευταίας βίδας. Στη συνέχεια, όλες καθαρίζονται εξονυχιστικά με χημικό τρόπο και είναι έτοιμες να ξαναβιδωθούν.

 

Όσο προχωρά η συζήτηση καταλαβαίνω πως αν ο στόχος είναι μια σοβαρά επαγγελματική αναπαλαίωση κλασικού ή vintage, τότε είναι απαραίτητο να ανατρέξεις στα πρωτότυπα αρχεία. Για τη συνδεσμολογία, τους κωδικούς ανταλλακτικών και όλες εκείνες τις κιτρινισμένες σελίδες που συνόδευσαν την Alfa σχεδόν εξήντα χρόνια πριν.

 

Οι παρακάτω φωτό είναι ενδεικτικές και μόνο του αντίστοιχου υλικού που συγκέντρωσε το Italian Garage κατά τη διαδικασία αποκατάστασης της Touring. Χρειάζεται έρευνα, θέλει χρόνο. Αλλά βοηθούν τόσο το διαδίκτυο όσο και οι διασυνδέσεις του ”Italian” με οίκους του εξωτερικού. Οι τελευταίοι κινούν μια άγνωστη, στη συντριπτική πλειοψηφία, αγορά τόσο για το ευρύ κοινό όσο και με δημοσιογραφική προσέγγιση.

 

[Ένα διαφημιστικό της εποχής που η Alfa Romeo διετίθετο στην αμερικανική αγορά. Για την ιστορία, η έκδοση Giulietta Spider στοίχιζε τότε $3,515.]

 

”Αναφορικά με την αποκατάσταση του σασί, υπάρχουν αρκετοί τρόποι. Επικρατούν δύο, οι οποίοι και ευκολότερα μπορούν να εφαρμοστούν στην Ελλάδα (δεν ξέρω για παράδειγμα, αν υπάρχουν οι τεράστιες χημικές δεξαμενές όπου το αυτοκίνητο θα έπρεπε να μπει και να ακολουθηθεί η πλέον σωστή μέθοδος) μου εξηγεί ο κ. Κούρος.

Θεωρητικά λοιπόν, ο πιο σωστός (καθώς από χέρι σε χέρι υπάρχει μεγάλη απόκλιση και ενδεχόμενο να προκαλέσεις μεγαλύτερη ζημιά απ᾽ ό,τι καλό) είναι να κάνεις αμμοβολή το βαρύ οπλισμο του σασί και τους θόλους. Από εκεί και πάνω δεν πρέπει να την κάνεις για να μην καταστρέψεις τις ευθείες επιφάνειες του αμαξώματος. Η υπομονή, βλέπεις, και σε τούτο το στάδιο αλλά και σ’ όλη τη διάρκεια της αναπαλαίωσης έχει πολύ μεγάλη σημασία.”

”Στις τελευταίες είναι προτιμότερο όπου υπάρχει πρόβλημα να επέμβεις τοπικά με το χέρι και remover. Το τελευταίο είναι διαβρωτικό υλικό (σχετικά ακριβό) το οποίο το αφήνεις να δράσει και μετά με το χέρι ξύνεις την επιφάνεια μέχρι να μείνει γυμνό μέταλλο.” 

”Είναι λάθος να επέμβει κανείς με τον τροχό. Αν και συνηθίζεται πολλές φορές γιατί είναι ευκολότερο για τον όποιο βοηθό και οικονομικότερο. Και είναι λάθος γιατί οι θερμοκρασίες που μπορούν να αναπτυχθούν, μπορεί να σκεβρώσουν τις λαμαρίνες και μετά δεν ισιώνουν ποτέ.”

Μετά από μήνες εργασίας και έρευνας (δεν είναι τυχαίο πως χρειάζεται να διαθέτεις 2-3 ώρες διαβάσματος καθημερινά – κάτι σαν τις δικές σου πανελλήνιες) τα πράγματα αρχίζουν να έρχονται στο ”Italian” και μπορείς να βλέπεις την Alfa να ζωντανεύει ξανά μέσα απ΄το φωτογραφικό αρχείο.

”Η μόνη διαφοροποίηση σε σχέση με τον τρόπο που φτιάχτηκε τότε ήταν η προσθήκη ηλεκτροστατικής βαφής στο διαφορικό, τα ακρόμπαρα, την κρεμαγιέρα και γενικότερα τα μηχανικά μέρη” εξηγεί ο κ. Κούρος. ”Τότε, φυσικά, δεν είχαν ηλεκτροστατική αλλά εμείς την εφαρμόζουμε για λόγους αντοχής. Είναι κάτι απολύτως θεμιτό εφόσον δεν αλλοιώνει την ταυτότητα του αυτοκινήτου, δεν είναι στα εμφανή μέρη του ενώ προφανώς τα προστατεύει”. Όπως, κατ΄ αντιστοιχία, είναι καλύτερα και τα υλικά που υπάρχουν πλέον στα χρώματα, τα υποστρώματα και ούτω καθ΄εξής.”

[Οι λεπτομέρειες με τα χρώμια σε συνδυασμό με το χρώμα Grigio Fumo δίνουν ένα εκθαμβωτικό αποτέλεσμα στην Alfa. Η λεπτομέρεια πρέπει να ειναι στο αίμα σου για να μπεις στη συνολική διαδικασία, δεν νομίζω ότι μαθαίνεται.]

”Βασικό στοιχείο, πέραν του όποιου αισθητικού, είναι και το οδηγικό. Να προσφέρει, δηλαδή, σε όποιον καθίσει στο αριστερό κάθισμα την ίδια ακριβώς εμπειρία με την αρχική της κατάσταση”.

 

”Για αυτό το σκοπό, αμορτισέρ, ελαστήρια έχουν τις ίδιες ακριβώς φορτίσεις ενώ Michelin και Pirelli κατασκευάζουν τα ίδια ακριβώς ελαστικά σε σύσταση γόμας, διαστάσεων, ακαμψίας ώστε η εμπειρία να νιώθεις ό,τι εισέπραττε ο οδηγός της το 1959.” 

”Ο τελευταίος τεχνίτης που μπαίνει στο αυτοκίνητο είναι ο ταπετσέρης. Γιατί όσο και να προσέξει κάποιος μηχανικός ή ηλεκτρολόγος, όσο και αν βάλει νάιλον για να μη λερώσει, κάτι μπορεί να ξεφύγει. Φαντάσου να ‘χεις τελειώσει και να κάτσει στο κάθισμα κάποιος που ξέχασε το κατσαβίδι στο παντελόνι του… Μετά τον ταπετσέρη, λοιπόν, πρέπει το κλειδί να είναι πάνω στο αυτοκίνητο και να φύγει για detailing.”

[Όλα τα πρωτότυπα ”ταμπελάκια” και κάθε καλωδίωση αντανακλούν το originality του αυτοκινήτου. Είσαι στο παρελθόν. Λείπει μόνο η Gina Lollobrigida. Κατάσταση Concours.] 

Πριν φύγω μαθαίνω μια τελευταία ενδιαφέρουσα και, αν θέλετε, σημειολογική λεπτομέρεια: ”αν οι Γερμανοί και οι Άγγλοι, όπως προαναφέρθηκε, είναι αυτοί που συνεχίζουν να κατασκευάζουν τα μηχανικά εξαρτήματα πολλών κλασικών και vintage αυτοκινήτων, οι ταπετσαρίες, τα δέρματα και στοιχεία όπως η κουκούλα προέρχονται από την Ιταλία.

Οι γείτονες είναι πιο ραφιναρισμένοι μ’ αυτά τα υλικά και κάποιοι συνεργάτες μας εκεί έχουν κρατήσει τα πρωτότυπα πατρόν στέλνοντάς μας ό,τι χρειαζόμαστε.”

[Ο κ. Κούρος και οι συνεργάτες του Italian Garage χρειάστηκαν για το τελικό αποτέλεσμα που βλέπετε δώδεκα με δεκατέσσερις μήνες.]

 

 

Το αυτοκίνητο πουλήθηκε πρόσφατα στη Γερμανία από διάσημο οίκο που εμπορεύεται αντίστοιχες περιπτώσεις. Και τώρα βλέπω τα επόμενα project στο χώρο.

 

Αυτά, λοιπόν. Το ντοσιέ-Βίβλος έκλεισε, το recorder στο κινητό πάτησε ”stop ”, πήρα τα κλειδιά μου, μπήκα στο δημοσιογραφικό Yaris. Έχει οθόνη touch screen, τα πλαστικά του θα επιβιώσουν στον επόμενο Αρμαγεδδώνα μεταξύ Δημοκρατίας και Θεοκρατίας, δεν τρίζει. Τέλειο στο μποτιλιάρισμα της Κηφισίας. Αλλά άψυχο. Όπως είναι τα περισσότερα μαζικά, ρομποτοποιημένα των καιρών μας. Προφανώς και δεν συγκρίνω. Σκέφτομαι. Το Yaris δεν θα γίνει κλασικό. Ούτε καν pop. Αλλά και δεν με ενδιαφέρει να βρωμίσω τα χέρια μου, όπως έλεγα στον πρόλογο.

 

Ευτυχώς. Γιατί μέχρι εκεί ”με παίρνει”.

Photo: αρχείο Italian Garage / Γ. Κούτος / 4Drivers

Το 4Drivers δεν ταυτίζεται κατ΄ανάγκην με τις απόψεις των αρθρογράφων που φιλοξενεί, ενώ, ταυτόχρονα, ενθαρρύνει την ελευθερία γνώμης των contributors προς μια ευρύτερη αντίληψη της αυτοκίνησης.

Διαβάστε μας (και) στο Protagon

Ίσως να σ’ αρέσει