BRM V16. Ουρλιάζοντας στις 12.000 rpm (βίντεο)

Ποιος είναι ο πιο άγρια ηδονικός ήχος που έχεις ακούσει; Ο ντράμερ των Pink Floyd, Νικ Μέισον, τον περιγράφει ως «παράνοια». Ηχεία στο τέρμα και ξυπνήστε τους όλους

Κλασικό σφηνοειδές σχήμα μονοθεσίου F1 από τα ’50s. Ο κινητήρας του BRM V16 ήταν που έκανε τη διαφορά

Αναρωτιέσαι ποιο είναι το πιο θορυβώθες μηχανολογικό ουρλιαχτό; Ο Wankel ενός Mazda 787B; Ο μπρουτάλ ήχος μιας Matra F1 MS11 V12; Ή μήπως η ηχητική πανδαισία μιας Ferrari 412T2;

Όταν ηχήσει στα αυτιά σου ο εκκωφαντικός ήχος του BRM V16 Mk2, αυτομάτως ξεχνάς οτιδήποτε άλλο. Είναι μια μηχανολογική μελωδία για τον «άρρωστο» petrolhead, τραγουδισμένη από τους πιο καλλίφωνους διαβόλους στα βάθη της κόλασης.

Συμπάθεια για το διάβολο. Η σοφία του Niki Lauda

Η βιβλιογραφία

Για τους πιο ψαγμένους, ο Νικ Μέισον, όπου εκτός από κορυφαίος ντράμερ είναι παράλληλα car enthusiast και ιδιοκτήτης ενός BRM V16, παρέα με τον Μαρκ Χέιλς, είχαν εκδόσει στα τέλη των ’90s το βιβλίο «Into the Red» όπου σε εποχές προ Youtube περιελάμβανε και cd με ηχογραφήσεις όλων των οχημάτων της συλλογής του Μέισον. Άλλα χρόνια. Το παρακάτω είναι ένα απόσπασμα από το βιβλίο.

«Ο ήχος του BRM V16 δεν μοιάζει με οτιδήποτε άλλο μπορείς να ακούσεις. Είναι σαν ένα ολοκληρο grid από V8 κινητήρες NASCAR σε κονσέρτο, σαν μια ηλεκτρική κιθάρα που ουρλιάζει δίπλα στον ενισχυτή σε συναυλία, σαν μια αρμάδα μεταλλαγμένων αλυσοπρίονων σε παράνοια. Είναι όλα αυτά μαζί»

Αγωνιστική ιστορία

Τα BRM V16 «Type 15» & «Type 30», ήταν μια αποτυχία όσον αφορά τους αγώνες, με μόνο μια νίκη στις 30/10/1950 σε αγώνα F1 στο Goodwood, που δεν μέτρησε όμως στην βαθμολογία και με οδηγό τον Reg Parnell.

Οι «τιτάνες» Φάντζιο και Μος που είχαν οδηγήσει το BRM V16, έκαναν λόγο για την εξωπραγματική δύναμη του κινητήρα, για την εποχή, αλλά και για την αναξιοπιστία και τα skills που απαιτούνταν πίσω από το τιμόνι.

Πόσα χρήματα βγάζουν τελικά οι οδηγοί της F1;

Πόσα χρήματα βγάζουν τελικά οι οδηγοί της F1

Τα specs

Κινητήρας 1.5 λίτρων με 16 κυλίνδρους σε διάταξη V, με περιεχόμενη γωνία 135 μοιρών. Τα πιστόνια ήταν μικροσκοπικά σε μέγεθος, αντίστοιχα με αυτά μιας μηχανής του γκαζόν.

Ο φυγοκεντρικός υπερσυμπιεστής ήταν κατασκευασμένος από την Rolls-Royce και ήταν βασισμένος σε εμπειρία από τους αεροπορικούς κινητήρες Merlin των Supermarine Spitfire και P-51 Mustang, ενώ ήταν ρυθμισμένος να στροφάρει έως τις 40.000 σαλ.

Οι αναρτήσεις, σε αντίθεση με τη συνήθη διάταξη ελατηρίων-αμορτισέρ, ήταν ελαιοπνευματικές, κατασκευασμένες από την Lockheed.

Το BRM V16 ήταν εφοδιασμένο με δισκόφρενα εμπρός και πίσω, τη στιγμή που η δαφνοστεφανωμένη Maserati 250F διέθετε ταμπούρα. Όλα αυτά στις αρχές των ’50s. Αεροπορική τεχνογνωσία εφαρμοσμένη σε ένα μονοθέσιο F1

Ο V16 των 1,5 λίτρων στα τελευταία στάδια της εξέλιξής του απέδιδε 550 – 600 ίππους στις 12.000rpm. Μιλάμε για 522 ίππους/τόνο, απόδοση η οποία ξεπεράστηκε μετά από 30 χρόνια, στην «turbo era» των ’80s

Driving facts

O κινητήρας είναι «ζωντανός» μεταξύ 6.000 και 12.000rpm, με τη δύναμη να διπλασιάζεται ανά 2.000 rpm.

Οι γόμες των ελαστικών της εποχής δεν μπορούσαν να αντέξουν τη θηριώδη δύναμη και τον τρόπο που ξεσπούσε ξαφνικά. Αποτέλεσμα; Να διαλύεται η γόμα τους εις τα εξ ων συνετέθη.