Γιατί το detailing εξαπλώνεται;

Λεφτά δεν υπάρχουν. Εκτός αν πρόκειται για τη φροντίδα του αγαπημένου σου αυτοκινήτου. Λέγεται detailing κι απ’ ό,τι φαίνεται πάει πολύ καλά.

Στο χώρο του Μιχάλη βλέπω αμέτρητα μπουκαλάκια με ειδικά χημικά. Oύτε καν ξέρω τι μπορεί να ‘ναι τι. Πιο κει,  τρεις εξειδικευμένοι υπάλληλοι περιποιούνται μερικά πανέμορφα αυτοκίνητα.

Συμβαίνει κάπου στο Περιστέρι, δεξιά σε μια ράμπα όπου για να την εντοπίσεις θες ραντάρ. Κατεβαίνω και βλέπω να συνυπάρχουν μια Jaguar E-Type, μια Porsche 997 στο αγαπημένο μου ”seal grey”, ένα άγνωστο στις, δικές μου εγκυκλοπαιδικές γνώσεις, πορτοκαλί Honda Z600 του ’72, μια απαστράπτουσα Maserati 4200 GT και φάτσα-κάρτα στην είσοδο μια Porsche 911 Turbo απ’ τα  ’70σ σε ένα περίεργο μπλε ”σαξ”.

Σκύβω μέσα στην τελευταία, χαζεύω το τεσάρι κιβώτιο, το απογυμνωμένο απ’ τα καθίσματα εσωτερικό. Μοσχομυρίζει. Καμιά σχέση με τη χαρακτηριστική βαριά, παλιοκαιρισμένη μυρωδιά ενός αντίστοιχα παλιού αυτοκινήτου.

”Έπεσε πολλή δουλειά για να γίνει έτσι” μου λέει ο Μιχάλης Τσάλτας, ένας άνθρωπος που μπορεί να σου εξηγεί για ώρες φετιχιστικές λεπτομέρειες γύρω απ’ την τέχνη. Το ότι υπάρχουν, για παράδειγμα, ειδικής διαβάθμισης στόκοι για αποκατάσταση των δερμάτινων επενδύσεων δεν θα το φανταζόμουν.

Το επαγγελματικό detailing δεν είναι ”γυάλισμα-κέρωμα-τελειώσαμε” αλλά απαιτεί σοβαρή εξειδίκευση, πολλές ώρες προσωπικής εργασίας που δεν αντικαθίσταται με μηχάνημα και απαλά χέρια που μετρούν το βαθμό πίεσης στη λαμαρίνα με ακρίβεια λέϊζερ. 

Στην Αμερική, τη Μέκκα των detailers, η προσοχή στη λεπτομέρεια είναι εξονυχιστική, υπάρχει μια τεράστια αγορά, το κράτος δεν σε εκτελεί φορολογικά αν έχεις ένα ή πενήντα αυτοκίνητα στο γκαράζ και βέβαια υπάρχουν αναρίθμητα club αλλά και διαγωνισμοί τύπου Concours για να δείξεις το αψεγάδιαστο τετράτροχο κόσμημά σου. Είναι μια ολόκληρη αλυσίδα εργασιών και ευκαιριών.

Αλλά στην Ελλάδα; Στην ψωροκώσταινα του μνημονίου και της αυτοκινητικής αφαίμαξης; Όπου σχεδόν όλα τα προαναφερθέντα λειτουργούν ανάποδα; Γιατί ο κόσμος ψάχνει την ”ενυδατική” του μονάκριβου αυτοκινήτου του;

Δεν είμαι βέβαιος αλλά υποθέτω πως λειτουργεί ακριβώς για τον τελευταίο χαρακτηρισμό. Το ”μονάκριβό” σου, είτε είναι ένα απλό Astra είτε ένα κλασικό Φεραρικό που το ‘χεις καλά φυλαγμένο στο γκαράζ, φαίνεται να ‘ναι το τελευταίο οχυρό ευχαρίστησης για πολύ κόσμο.

Κι ακριβώς επειδή ”κόπηκαν” πολλά άλλα είδη πολυτελούς διαβίωσης απ’ τα χρόνια της ΠΑΣΟΚικής ευφορίας, θες, κατά κάποιο τρόπο, να μπορείς να αντλείς αυτή τη χαρά του να το βλέπεις κούκλα και προσεγμένο.

Κι ίσως αυτή να ‘ναι η απάντηση στον τίτλο.

Photo: swell.gr / 4Drivers