Στον παράδεισο του Targa Florio

Η ζωή από μέσα στο Monte Pellegrino Historics. Ήμουν κι εγώ εκεί. Στο μοναδικό Targa Florio

Η ζωή μού έλαχε την 1η Μαϊου του 2015 να βιώσω τη μεγαλύτερη τιμή που θα μπορούσε να μου κάνει ποτέ κάποιο club ιστορικών στο εξωτερικό. Μιλάμε για την οργάνωση του Monte Pellegrino Historics στο Παλέρμο της Σικελίας.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή και από μια μέρα πριν όντας προσκεκλημένος του πολύ καλού μου φίλου Daniele Spataro (μέλος της οργάνωσης του Monte Pellegrino Historics) ζω μια τρέλα απολαμβάνοντας τη φιλοξενία σ’ ένα από τα σημαντικότερα ραλύ κλασσικών της νότιας Ιταλίας, παρέα ανάμεσα σε Nino Vaccarella, Carlo Facetti,Sandro Munari, Jean Guichet, Anna Cambiaghi και Anneliese Abarth.

Πέντε μέρες, από το πρωί μέχρι το βράδυ, μαζί μια παρέα με τους Μύθους που για να μιλήσεις για τον καθένα ξεχωριστά πρέπει να γράψεις βιβλία.

Είμαστε λοιπόν την ιστορική πίστα της Pergusa η οποία είναι πανέμορφη με λίμνη στο εσωτερικό της και μήκους 4.950km κατασκευασμένη τη δεκαετία του ’60 και δοκιμάζουμε τις αντοχές των super sport και sport κλασσικών που δήλωσαν συμμετοχή φέτος στον αγώνα.

Έχοντας ακόμα στ’ αυτιά μου τον ήχο από την Lancia Stratos που δοκιμάσαμε στην πίστα με πολύ ζέστη για την εποχή, δεν άργησα να καταλάβω πως αυτό που βίωνα ήταν μόνο η αρχή

Χωρίς πολλές συστάσεις και τύπους, βρέθηκα αντιμέτωπος με τη μοίρα μου σαν alfista, φλερτάροντας αρχικά με τον φωτογραφικό μου φακό στα pits και ερωτοτροπώντας στην συνέχεια στο βοηθητικό μέρος της πίστας ακούγοντας το γουργουρητό του μικρούλη “στο μάτι” 2λιτρου κινητήρα διάταξης V8 και απόδοσης 270 ατμοσφαιρικότατων ίππων γέννημα θρέμμα της Autodelta.

Η ιστορία της Tipo 33 (για να κρατάμε και τους τύπους) πάει δύο χρόνια πίσω απο την συγκεκριμένη και λόγω των εξελίξεων που δεχόταν κάθε χρονιά ή σε κάθε αγώνα που είχε διαφορετική μορφή και χρειάζονταν άλλη στρατηγική ρυθμίσεων στον κινητήρα την ανάρτηση και την αεροδυναμική,έδιναν και ένα όνομα για να τα ξεχωρίσουν, όπως Periscopio, Daytona, Le Mans.

Η συγκεκριμένη είναι η  Tipo Le Mans ή Coda Lunga όπως την προσφωνούν οι μυημένοι alfisti αλλά και όλοι οι λάτρεις που γνωρίζουν ιστορία.

Tipo Le Mans λοιπόν γιατί το κοντό αμάξωμα της Tipo Daytona έπρεπε να μακρύνει αρκετά (0,5m περίπου) για να αγγίζει τα 300kph στην ευθεία της Mulsanne έχοντας σταθεροποιητή δύο μικρά πτερύγια κοντά στο τέλος της ουράς.

Τι να μιλήσουμε για την τεχνολογία της Alfa Romeo εκείνης της εποχής και δη της Autodelta, θα πούμε πράγματα που μας πονάνε για την σημερινή κατάσταση αλλά είναι η μόνη μας παρηγοριά.

Αλουμινένιο αμάξωμα, αλουμινένιο σωληνωτό πλαίσιο.

Κινητήρας και κεφαλή από ελαφρύ κράμα αλουμινίου.

Διάμετρος / Διαδρομή 78,0 χιλιοστά / 52,2 χιλιοστά, Συμπίεση 11.0: 1,2 βαλβίδες ανά κύλινδρο, Ανάφλεξη Twin Spark. Ξηρό κάρτερ. 

Κιβώτιο έξι σχέσεων.

Εμπρός ανάρτηση: διπλά ψαλίδια, ελικοειδή ελατήρια, τηλεσκοπικά αμορτισέρ και αντιστρεπτική δοκός,

Πίσω ανάρτηση: κάτω ψαλίδια,σπειροειδή ελατήρια, τηλεσκοπικά αμορτισέρ, αντιστρεπτική δοκός, anti-roll bar, top links, twin trailing-arms.

Από νούμερα πάμε καλά στην πράξη όμως τι αποτέλεσμα είχαν τα 4 αγωνιστικά πρωτότυπα που ετοίμασε η Autodelta για το Le Mans του ’68 έχοντας μόνο Ιταλικής καταγωγής πληρώματα όπως αυτά των Nino Vaccarella-Giancarlo Baghetti, Ignazio Giunti-Giovanni ‘Nanni’ Galli, Carlo Facetti-Spartaco Dini και Mario Casoni-Giampiero Biscaldi;

Από μια ατυχία το πλήρωμα των Nino Vaccarella-Giancarlo Baghetti έμεινε από ανεπάρκεια καυσίμων ενώ ήταν από τα γρηγορότερα στην πίστα και η τελική κατάταξη έφερε τα 3 υπόλοιπα αυτοκίνητα να παίρνουν την 4η 5η και 6η θέση γενικής πίσω απo μεγαλύτερου κυβισμού αυτοκίνητα όπως Ford GT40, Porsche 907 & 908.

Ανατρέξτε στο internet να δείτε τί άφησαν πίσω τους οι T33 Coda Lunga και θα καταλάβετε περισσότερα, φυσικά κατέλαβαν τις 3 πρώτες θέσεις στην κατηγορία τους.

Το συγκεκριμένο αυτοκίνητο έχει αγωνιστεί με επιτυχία στο Targa Florio και αυτό δεν ήταν τυχαίο γεγονός καθώς ξυπνώντας από το όμορφο ξενοδοχείο με θέα την πίστα της Pergusa πήραμε τον δρόμο για την Floriopoli για να πατήσουμε τα ιερά χώματα

Δίπλα μου ο Carlo Facetti μου κάνει αναδρομή σε όλα τα Targa Florio που έχει τρέξει και μου εξηγεί σπιθαμή προς σπιθαμή τι κινδύνους πρέπει να αποφύγει ο οδηγός και με τι τρόπο μπορεί να κερδίσει λίγα εκατοστά του δευτερολέπτου παίρνοντας τις στροφές χωρίς να πρέπει να αφήσεις το πόδι από το γκάζι.. το βλέμμα του σπινθηροβόλο κάτι σαν να “πάμε για πόλεμο Vasileios”.

Μ’΄αυτά και μ΄αυτά φτάσαμε στον ιερό τόπο των pits του Targa Florio, όπου τώρα έχει μετατραπεί σε Μουσείο και ο οικοδεσπότης Nuccio Salemi μας υποδέχεται απέναντι ακριβώς εκεί που στεγάζεται ένα κτήριο σαν μικρό Μουσείο με αναμνηστικά για τους επισκέπτες και στο προαύλιο να δεσπόζει το άγαλμα του V. Florio.

Εκεί, με τον Sandro Munari και τον Nuccio ανοίγουμε μια όμορφη συζήτηση σχετικά με το ένδοξο παρελθόν αυτού του αγώνα σύμβολο και περηφάνια όλων των Σικελών και το πώς μπορούμε ο καθένας από εμάς να βοηθήσουμε στην ανάδειξη το νέου Μουσείου.

Ακόμα δεν ήταν ολοκληρωμένο και άνοιξε μόνο για εμάς καθώς ήθελαν οι υπεύθυνοι να είμαστε εμείς οι πρώτοι που θα το επισκεφτούμε.

Τριγύριζα κάτω στα paddocks με τη στολή χαρισμένη από τον πρωταθλητή και εξαίρετο φίλο, Σωτήρη Ρόκκο, χωρίς να γνωρίζω τον λόγο που μου επέβαλαν να μη φορέσω τα απλά μου ρούχα μιας και αυτή τη μέρα δεν υπήρχε οδηγική δραστηριότητα.

Κάποια στιγμή που ανέβηκα στον επάνω όροφο ο Nuccio μου έδωσε ένα μαρκαδόρο και με παρακίνησε να υπογράψω τον φρεσκοβαμμένο άσπρο τοίχο στο δωμάτιο υποδοχής,ήταν μεγάλη η συγκίνηση μου αλλά συγκρατήθηκα χάρις την Anneliese Abarth που έβγαλε το κινητό της και φωτογράφησε την δική μου υπογραφή και το Forza Targa Florio που είχα γράψει παραπάνω.

Όλοι κάποια στιγμή πήγαν απέναντι στο κτίριο του μουσείου Floriopoli που η ταράτσα του έχει κερκίδες καθώς βλέπει απέναντι του τα ιστορικά paddoccs του Targa Florio.

Και εγώ έμεινα μόνος να κάθομαι στο τσιμεντένιο τοιχάκι των pits βυθισμένος στη νοσταλγία του παρελθόντος και αντιμέτωπος για πρώτη φορά με το motto μου ότι “γεννήθηκα σε λάθος εποχή

Πάνω στην γλυκόπικρη γεύση της ανάμνησης το trailer κατεβάζει την Τ33/2 Tipo Le Mans στον δρόμο μη γνωρίζοντας ακόμα το γιατί,δεν υπάρχουν λόγια για να σας τα περιγράψω με λεπτομέρειες, απλώς αυτές οι στιγμές με κάνουν και νιώθω ότι προφέρω και ‘γω κάτι στην ανάδειξη της ιστορίας που βρίσκεται πίσω από ένα μάτσο σίδερα όπως τα αποκαλούν οι αυτοι που δεν τα γνωρίζουν.

Η μοναδική αίσθηση ανατριχίλας όταν οδηγάς έναν θρύλο της παγκόσμιας αυτοκίνησης που παρεμπιπτόντως φοράει το σήμα της Alfa Romeo και να το σταθμεύεις στα πιο χαρακτηριστικά paddoccs αγώνων σε Ιταλικό έδαφος δεν περιγράφεται με λόγια παρομοιάζεται περίπου με το σφιχταγκάλιασμα ενός πολύ αγαπημένου σου προσώπου μετά από πολλά χρόνια απουσίας.

Photo: Βασίλειος Παπαΐδης