Για τη BMW 325i. Που ήταν τόσο-όσο

Η BMW 325i στο σασί της Ε30. Αυτοκίνητο που αγαπήσαμε. Έστω κι αν η χάρη της ζούσε στη σκιά της θρυλικής Μ3

Κομψή, σπορ, μαζεμένη σε διαστάσεις και με ένα βελούδινο, ατμοσφαιρικό εξακύλινδρο. Η BMW 325i ήταν κάτι σαν το κουπέ του διακριτικού πετρολχεντά της εποχής

Ακριβώς στα μέσα της δεκαετίας του ’80, όταν παρουσιάστηκε η BMW 325i, λίγοι μπορούσαν να αντιληφθούν ότι εδώ υπήρχε ένα καλά κρυμμένο κόσμημα

Άλλωστε, ένα χρόνο αργότερα, το 1986, παρουσιάστηκε η πρώτης γενιάς Μ3. Η εμβληματική. Το αρχέτυπο. Η κούκλα και όπλο μαζί. Με ό,τι σηματοδότησε σε αγώνες, δρόμο και εφηβικά όνειρα.

Μια μέρα με τη μαύρη καλλονή

Η BMW 325i, απέναντι στην ομόσταυλη θεά, έζησε χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς επιφωνήματα θαυμασμού. Χωρίς «φουσκώματα». Με ένα λεπτό αμάξωμα και χωρίς τη σφραγίδα του σχετικά νεοσύστατου M Division, η 325i ήταν κάτι σαν παιδί ενός κατώτερου θεού.

Ή μήπως όχι; Την απάντηση την έπαιρνες αν είχες την τύχη να τη βάλεις στο χέρι. Άλλωστε, στην Ελλάδα πόσοι τυχεροί είχαν τη δυνατότητα να γευτούν την πραγματική Μ3 της εποχής; Ο παροξυσμός που η τελευταία δημιούργησε, εκτονώθηκε σε πολυεστερικές κατασκευές και μπόλικες μετατροπές. Ελάχιστες ορίτζιναλ είχαν την τιμή επί ελληνικού εδάφους.

Ήταν τότε, λίγο πριν σκάσουν τα ’90s, όταν έτυχε να οδηγήσω τη BMW 325i. Ήταν μαύρη, «μαμά», χειροκίνητη. Κάπου στην Αργυρούπολη. Το αυτοκίνητο ήταν ποίημα. Σφιχτά χειριστήρια, το κλασικά αναπαυτικό κάθισμα των Ε30, με άψογη περιφερειακή ορατότητα (τα υπερμεγέθη Α-pillars δεν είχαν κάνει ακόμη την εμφάνισή τους) και με έναν κινητήρα που έκανε τα περισσότερα μοτέρ της εποχής να δείχνουν τραχιά. Σχεδόν αγροτικά.

Η ουρά ζωγράφιζε για πλάκα στη Βουλιαγμένης και στα γύρω στενά. Τσιγάρο, περίπτερο και παντιλίκι. Ωραίος, μεστός ήχος, κρεμώδης λειτουργία και συμμετοχικότητα. Όσοι πειραματίστηκαν με την τέχνη της οδήγησης, στο τιμόνι της BMW 325i έγιναν καλύτεροι, πιο τεχνικοί οδηγοί. Όσοι τη θεώρησαν εύκολη, τιμωρήθηκαν και έσπειραν τον πανικό σε πίσω άξονες που συναντήθηκαν άγαρμπα με πεζοδρόμια

Η 325i με τον Μ20Β25 κάτω απ΄το καπό, τους 170 ίππους και τα 205 Nm (ναι, αρκούσαν) είχε κάτι απ΄τον ταξιδιάρικο χαρακτήρα των BMW με όλη την ευγενή αλητεία που έκρυβαν μέσα τους

Με την Μ3 ανέμενες όλη την υστεροφημία. Ναι, τη θέλαμε άρρωστα. Όμως, και με την 325i τακτοποιούσες όλα τα οδηγικά σου ζητήματα αλλά χωρίς τη χαρντκορίλα.

Ευγενής και παθιάρα, ανθεκτική στην υπερβολή και διαχρονικά classy. Ήταν τόσο-όσο χρειαζόταν για να συνδεθείς με την μάρκα. Όπως συνέβη και σε μια οικογένεια απ΄την Αυστρία στο παρακάτω βίντεο.

Υ.Γ. Η εικονιζόμενη κυρία εκ Βαυαρίας βγαίνει σε δημοπρασία στα τέλη του μήνα, από τους Classic Car Auctions. Σε έναν ιδεατό κόσμο θα τη θέλαμε αριστεροτίμονη και εννοείται χειροκίνητη. Το 4άρι αυτόματο δεν «έλεγε» ποτέ. Όσο φιλήσυχος κι αν ήσουν.