Honda Integra Type R. Αυτοκίνητο που αγαπήσαμε

Οι δοκιμές στη δεκαετία του ’90 περιέγραφαν το Honda Integra Type R ως το καλύτερο προσθιοκίνητο της εποχής. Μάλλον το είχαν υποτιμήσει

Το ιερό δικοπότηρο των FWD κυκλοφορούσε λευκό, με λογότυπο ”Type R” και κόκκινα μπάκετ καθίσματα για οδηγό και συνοδηγό. Τα υπόλοιπα ανήκουν στην ιστορία της Honda που είχε δώσει το στίγμα για τον ανταγωνισμό

Εκεί, το 1995, οι Ιάπωνες είχαν κάνει το θαύμα τους. Το Honda Integra Type R μόλις είχε βγει στον μάταιο τούτο κόσμο. Αρχικά προοριζόταν για την τοπική αγορά ως γνήσιο JDM

Γρήγορα, όμως, άρχισαν οι δοκιμές των ευρωπαϊκών και αμερικανικών περιοδικών του ειδικού Τύπου. Και μαζί οι διθύραμβοι. Μεταγενέστερα, το έγκυρο βρετανικό evo το είχε αναδείξει ως «το καλύτερο προσθιοκίνητο που είχε βγει ποτέ».

Ακόμα και οι τα αμερικανικά Μέσα έπεσαν στη γοητεία του, όπως το TheAutoChannel.com που το περιέγραψε ως «το FWD με την καλύτερη οδηγική συμπεριφορά».

Ο δε σεβάσμιος και cult αρθρογράφος L.J.K. Setright, έχοντας δημιουργήσει το δικό του πιστό κοινό στα χρόνια του καλού βρετανικού car, είχε δηλώσει συχνά τη μηχανολογική του εκτίμηση για το Integra. Εντάξει, είχε γενικότερα έρωτα με τα καλά Honda της εποχής – όπως και για το Prelude.

«Όπλο» με καλούδια

Το πράμα είχε όλο το συνταγολόγιο κάτω απ’ το δίθυρο κουπέ αμάξωμα. Ενισχυμένο σασί με μπάρες και επιπλέον κολλήσεις σε ευαίσθητα σημεία που δέχονται φορτίσεις, όπως θόλους ανάρτησης και πίσω υποπλαίσια. Όπως επίσης, μείωση βάρους με λεπτότερο κατά 10% παρμπρίζ, ελαφρύτερους τροχούς και λιγότερα μονωτικά υλικά.

Και βέβαια κάτω απ΄το καπό βρισκόταν ένας θρυλικός τετρακύλινδρος, αυτός με τον κωδικό B18C. Με απόδοση 200 ίππους στις 8,000 rpm και κόφτη στις 8,900 έδειχνε το πώς οι μάγοι της Honda φλέρταραν με τις υψηλότερες κορυφές του στροφόμετρου.

Το Integra «γάζωνε» εκεί που άλλοι ατμοσφαιρικοί της εποχής λαχάνιαζαν. Το «σκαλοπάτι» του VTEC (μακράν πιο μπροστά απ΄την εποχή του) ήταν η κλωτσιά της εποχής, στις 5,800. Εκεί δηλαδή που άλλοι ετοίμαζαν να ανεβάσουν σχέση στο κιβώτιο

Η αίσθηση στο δρόμο

Τους μπροστινούς τροχούς διαχειριζόταν ένα ελικοειδές ελεγχόμενο διαφορικό που κυριολεκτικά «βίδωνε» τη Χοντάρα στο apex. Η εμπειρία, για όσους είχαν την τύχη, ήταν μοναδική.

Αίσθηση αγωνιστικού, ευελιξία, αμεσότητα με λίγες μόνο κινήσεις, εμπιστοσύνη να πιέσεις κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο.

Με τα στάνταρτς των ελαστικών της δεκαετίας του ’90, το Integra Type R χρειαζόταν μόνο ένα roll cage και κατέβαινες σε αγώνα. Μπορεί, απλώς, να φανταστεί κανείς τι θα έκανε σήμερα με μια ρυθμιζόμενη ανάρτηση και τέσσερα σύγχρονα λάστιχα.

Η ροπή ποτέ δεν ήταν το φόρτε των δυνατών Honda – κι αυτό συνέχισε να ισχύει για τις υπόλοιπες δεκαετίες. Τουλάχιστον μέχρι σήμερα που η υπερτροφοδοτούμενη γενιά των Civic Type R έκαναν και τους ρομαντικούς να υποκλιθούν.

Τα 178 Nm στις 7,200 rpm «φωτογραφίζουν» ότι έπρεπε να έχεις μια σχετική υπομονή. Σε ένα βαθμό το VTEC μείωνε το εφέκτ της ροπής στις χαμηλές αλλά και πάλι δεν το έλεγες ως μια περίπτωση που πάταγες βαθιά το δεξί πεντάλ και εκμεταλλευόσουν τα κενά

Το Integra ήταν όμως φτιαγμένο με έναν τρόπο που μπορούσε να πετάξει τη γλώσσα σε ακριβές, πανίσχυρες κατασκευές σε έναν επαρχιακό δρόμο. Αλλά και ήταν τόσο γεροδεμένο που άντεχε την καταπόνηση απ΄τους αθεράπευτους track addicts

Το Honda Integra Type R ήταν η επίδειξη των Ιαπώνων τεχνικών στο πώς μπορούν να μεταφέρουν την καθαρόαιμη αίσθηση σε ένα αυτοκίνητο χρηστικό. Με τέσσερις θέσεις, κομψό αμάξωμα και τέσσερα cult «μάτια» σε θέση φωτιστικών σωμάτων. Τόσο cult, τόσο ιδιαίτερο, τόσο εμβληματικό.

Και τόσο ικανό ώστε να σαγηνεύσει ακόμα κι έναν εραστή της πίσω κίνησης, όπως ο χαρισματικός Tiff Needell.