Πώς μεγάλωσα μέσα στην Alfa Romeo Spider

Ένας αναγνώστης γράφει για την προσωπική του αυτοκινητική αφετηρία με μία Alfa Romeo Spider. True story με ιταλίδα ντίβα

Συνήθως, κολάζ όπως το παραπάνω έχουν αντίθετη φορά: ένα παρατημένο αυτοκίνητο που ξανάρχεται στη ζωή. Όμως, αυτή τη φορά, η κόκκινη Alfa Romeo Spider από την Κρήτη είχε άλλη κατάληξη

Όλα ξεκίνησαν αρχές του ’90. Ο πατέρας μου, πρώην κάτοχος Citroën AX, αναζητούσε κάτι πιο σπορ. Κάτι πιο ιδιαίτερο. Έλεγε ότι ήθελε ένα MX-5 Mk1 αλλά δεν βγαίνανε οι δραχμές

Πώς ξεκίνησαν όλα

Μέχρι που ένα βράδυ βλέπει μια κόκκινη Alfa Romeo Spider έξω από ένα μαγαζί στο Ηράκλειο – για Κρήτη μιλάμε. Ο έρωτας ήταν με την πρώτη ματιά. Ποιό MX-5,ποιό Citroën; Το κλικ έγινε μονομιάς.

Στη συνέχεια έψαξε και βρήκε τον ιδιοκτήτη. Την έδινε, είπε, «γιατί η γυναίκα του τον έβαλε να διαλέξει ανάμεσα στο σπίτι τους και στην ιταλίδα». Ναι, υπάρχουν κι αυτές. Ε, τα είπαν, τα βρήκαν, έδωσαν τα χέρια και η Alfa Romeo Spider πέρασε στην οικογένεια.

Στην πορεία ο πατέρας είχε αλλάξει σχεδόν τα πάντα. Ανακατασκευή στη μετάδοση, ανακατασκευή στο μοτέρ, επισκευή στην πλεξούδα, καινούργια κουκούλα, ολική βαφή μέσα και πολλά ακόμα που ίσως ξεχνώ.

Δεν ήταν λίγες οι φορές βέβαια που σαν κλασική ιταλίδα απαίτησε σπρώξιμο στην κατηφόρα για να πάρει μπρος. Όχι κι ό,τι καλύτερο να σπρώχνεις την Alfa Romeo Spider στο ενετικό Λιμάνι Χανίων γιατί η μίζα αποφάσισε ότι παραήταν νυσταγμένη.

Η Spider «έγραψε» πολλά χιλιόμετρα. Από το ’93 και εντεύθεν ήταν η ντίβα των Χανίων. Μαγνήτιζε τα βλέμματα και ο κροταλιστός ήχος απ’ τα Webber άφηνε το δικό του σάουντρακ στην πόλη. Φρέσκο, βέρο κόκκινο απ΄έξω, με μαύρα δέρματα και κατάσταση βιτρίνας

Τα χρήματα δεν περίσσευαν. Όμως υπερίσχυε το πάθος. Ό,τι απαιτούσε η Spider το είχε. Αλλά και η ίδια ποτέ δεν άφηνε κανένα συνεπιβάτη παραπονεμένο παρά τα 1.600 κυβικά της. Όλη η ιστορία ήταν το σύνολο.

Φορούσε, θυμάμαι, λάστιχα Michelin και αναρτήσεις της Bilstein. Ο συνδυασμός της έδινε μια πιο σταθερή αίσθηση. Σ’ όλα τα άλλα ήταν εργοστασιακή.

Γίνεται να αφήσεις τη Spider; Κι όμως…

Γύρω στο 2002 έρχεται η άφιξη της 147 μας. Δίλιτρη έκδοση, φορτωμένη με όλα τα κομφόρ της εποχής. Αλλά και με αρκετό χώρο και για τον αδελφό μου που «ερχόταν». Οι προτεραιότητες άλλαξαν.

Τότε, λοιπόν, ο πατέρας μου είχε αφήσει την Alfa Romeo Spider στην αντιπροσωπεία. Λόγω ενός ακόμα προβλήματος στο σύστημα διεύθυνσης. Δεν τον ένοιαζε να την κρατήσει. Η 147 του πρόσφερε όσα έλειπαν από το roadster. Σύγχρονο στήσιμο, δυνατά φρένα, ζωηρό κινήτηρας, διζωνικό κλιματισμό και πολλά άλλα.

Ήταν αρκετά να ξεχάσει τη Spider. Πέρασε τόσος καιρός που κάποια στιγμή τον καλούν από το κατάστημα. Τον ενημερώνουν ότι είχε έρθει ο ιδιοκτήτης της αντιπροσωπείας Alfa Romeo στα Χανιά και ήθελε να την αγοράσει όσο-όσο.

Εγώ τότε ήμουν μωρό, μόλις τριών ετών. Πέστε το όπως θέλετε αλλά η παιδική μου καρδιά δεν έλεγαν να απαρνηθούν τα στρογγυλά «μάτια» της Spider. Ουκ ολίγες φορές παρακαλούσα τον πατέρα μου να με πηγαίνει να τη βλέπω. Θυμάμαι ότι ακολούθησαν μερικές ακόμη επισκέψεις στην αντιπροσωπεία όπου βρισκόταν. Ίσως δεν είναι τυχαίο ότι, χρόνια μετά, εξακολουθώ να ηρεμώ μέσα σε μια Alfa Romeo

Mε θυμάμαι να τρέχω βουρ μέσα στο μαγαζί και να προσπαθώ να ανοίξω την πόρτα, να κουνάω πέρα δώθε το τιμόνι, να παίζω με το λεβιέ, να πειράζω τα κουμπάκια

Αναζητώντας την Alfa των παιδικών μου χρόνων

Αργότερα η γνωστή Spider άλλαξε ιδιοκτήτη, χάθηκε. Ενήλικας πλέον, πέρασα από εκείνη την κλειστή εγκαταλελειμμένη αντιπροσωπεία κοιτάζοντας μέσα απ’ τα τζάμια στην ίδια γωνία όπου την είχαν κάποτε. Κάθε προσπάθεια να μάθω έληξε μάταια. Κανένας δεν ήξερε τίποτα για τη μεταγενέστερη πορεία της. Την είχαν δει να κυκλοφορεί ελάχιστα, αραιά και σπάνια ώσπου δεν την ξαναείδαν.

Μέχρι που ΄ρθε το 2015 και μαζί η πληροφορία πως η αγαπημένη Alfa Romeo Spider των παιδικών μου χρόνων υπάρχει ακόμη σε άγνωστη κατάσταση στην αντιπροσωπεία. Εννοείται πήγαμε να τη δούμε.

Ανεβαίνοντας με το ασανσέρ είχα πλάσει τη ρομαντική εκδοχή. Ότι θα στέκει εκεί, ακριβώς όπως την άφησα μικρός. Γυαλισμένη, όμορφη, κομψή. Θα μπορούσα να δώ αυτό που «είδε» ο πατέρας μου, πριν είκοσι πέντε σχεδόν χρόνια. Μάταια όμως.

Την είδα απο μακριά. Ήταν εκεί. Γυμνή, σκέτη λαμαρίνα, σκονισμένη, δίχως το σαλόνι που με ηρεμούσε, δίχως κινητήρα. Η φαντασίωσή μου γκρεμίστηκε.

Το αντίστροφο κολάζ

Ήλπιζα πως θα ξαναδώ ένα κομμάτι της παιδικής μου αθωότητας. Αρκέστηκα να πατήσω το χερούλι της πόρτας, να ακούσω τον ίδιο γνώριμο ήχο της αφετηρίας της προσωπικής μου ηρεμίας στην ηλικία των τριών ετών.

Το ξύλινό τιμόνι της Spider είχε σχεδόν αλλάξει χρώμα. Όπως μας ενημέρωσε ο ιδιοκτήτης της, την είχε λύσει για ολική ανακατασκευή, είχε όλα τα ανταλλακτικά αλλά ποτέ δεν βρήκε την όρεξη να την ολοκληρώσει

Αποχωρίσαμε και είπαμε καλύτερα να μην την ξαναδούμε ποτέ έτσι. Όποτε πηγαίνω προς τα εκεί, φροντίζω να μη με βγάζει ο δρόμος προς το μέρος της. Τι τις θέλω τις συγκινήσεις; Σάμπως είναι τίποτα πέραν μιας παιδικής ανάμνησης εμπλουτισμένης με νοσταλγία;

Τα βράδια του καλοκαιριού, στον παραλιακό, στο ίδιο φανάρι, στο συντριβάνι, πριν τον Κουλέ, εκεί που η 147 γουργουρίζει βαθιά στο ρελαντί. Εκεί όπου ο αέρας περνά ανέμελα μες την καμπίνα, τότε είναι που απαντώ στον εαυτό μου για ποιο λόγο θέλω να ξαναπάω στον ίδιο όροφο.

Είναι εκείνα τα δευτερόλεπτα που νομίζω πως την βλέπω ξανά δίπλα μου.
Πράσινο φανάρι και φύγαμε για νέες βόλτες.