On the road με τον Γιάννη Σταυρόπουλο

Ο ”ψηλός” έχει γράψει πολλά χιλιόμετρα σε μπάκετ, πληκτρολόγια και έντυπο Τύπο. Τον γνώρισα μέσα απ΄ το δημοσιογραφικό χώρο, οι περισσότεροι τον ξέρετε ως συνοδηγό μεγάλων του σπορ, άλλοι ως εκδότη του επιτυχημένου free press περιοδικού, motori mag. 

Αυτά, όμως, είναι μερικά πράγματα που, ίσως, δεν ξέρετε για αυτόν.

Ποια είναι η πρώτη αυτοκινητική εικόνα που έχετε απ’ τα παιδικά σας χρόνια;

H λαδί Mercedes 170 του θείου μου.

Πώς μπήκε το ‘’μικρόβιο’’ της αγάπης για τα αυτοκίνητα;

Από πολύ μικρός, ακόμα και σήμερα η μητέρα μου αναφέρει ότι σαν μωρό είπα πρώτα ”βρουμ-βρουμ”, ”του-του” και μετά ”μπαμπά” και ”μαμά”.

Η αγάπη μου για τους αγώνες ήταν (και εξακολουθεί να είναι) τόσο μεγάλη που από την Πλατεία Βικτωρίας (όπου μεγάλωσα) μαζί με τον φίλο μου της εποχής, Γιώργο Καννά, πήγαμε με τα πόδια ένα πρωινό Κυριακής σχεδόν στο τέρμα της Λεωφόρου Συγγρού στην τότε αντιπροσωπεία της BMW για να δούμε την ασημί-γκρι BMW 1.800 Ti του «Ειπωρχ» από το ράλι Ακρόπολις, που ήταν μάλιστα με τις λάσπες και τα κύπελλα στο καπό. 

Ξεκινήσαμε πρωί και επιστρέψαμε σπίτια μας βράδυ…

Επίσης, στην Πατησίων με Μάρνη υπήρχε η έκθεση της NSU. Εκεί χάζευα με τις ώρες τα αγωνιστικά NSU TT και TTS επί εποχής Αλέκου Μανιατόπουλου που έτρεχε ως «Υψηλάντης».

Δεν θα ξεχάσω επίσης ποτέ, ότι μαζί με την οικογένειά μου πηγαίναμε στο σπίτι του Άλκη Μίχου, μακρινού συγγενή μας. Έμενε τότε Πατησίων και Λ. Αλεξάνδρας. Εκεί λοιπόν, είχε ένα δωμάτιο γεμάτο κύπελλα. Τα έπαιρνα από τις προθήκες και το τεράστιο μαύρο πιάνο τα έβαζα κάτω στο πάτωμα σε κύκλο και εγώ καθόμουν στο κέντρο με τις ώρες.  Τέλος, παρακαλούσα τον πατέρα μου, όποτε είχε χρόνο, να με πηγαίνει στο κατάστημα αυτοκινήτων που διέθετε τότε ο Άλκης Μίχος στη Λ. Συγγρού. Μ άφηνε εκεί και καθόμουν με τις ώρες ανάμεσα στα αυτοκίνητα. Στο σπίτι μετά, με έφερνε  ο Άλκης.      

Φοβηθήκατε πραγματικά ποτέ ως συνοδηγός αγώνων και αν ναι, πότε;

Η αλήθεια είναι ότι κάθισα δίπλα σε πολύ καλούς οδηγούς. Σε κανέναν αγώνα δεν φοβήθηκα αλλά και στις άσχημες στιγμές πάντα εμψύχωνα τον εκάστοτε οδηγό για να ξεπεράσουμε τη ”στιγμή” ή το ατυχές συμβάν. 

Αν είσαι συνοδηγός και φοβηθείς, έστω και μια φορά, θα πρέπει να ασχοληθείς μ’ άλλο άθλημα. Κι αυτό, διότι ο συνοδηγός πρέπει να βρίσκεται μπροστά από τα ”γεγονότα” χωρίς να τον κυριεύει ο φόβος ούτε μια στιγμή… 

Ποιο είναι το top 5 των αυτοκινήτων που θα θέλατε στο ιδανικό σας γκαράζ;

Lancia Stratos, Mercedes 280 SL Pagoda, Ferrari Dino 246 GT, Range Rover Sport 5.0 L και Audi RS6 Avant.

Ποια στιγμή από την αγωνιστική σας καριέρα ξεχωρίζετε;

Τη συμπεριφορά των ανθρώπων της ελληνικής επαρχίας στα ράλι Ακρόπολις. Αισθανόμουν σαν να ‘μουν δικό τους παιδί και τους ευχαριστώ πολύ για αυτό. 

Πώς βλέπετε τη μετάβαση του παραδοσιακού έντυπου Τύπου στο free press εν μέσω ψηφιακής εποχής;

Δεν νομίζω ότι υπάρχει μετάβαση. Είναι άλλη η ”δουλειά” των εντύπων free press και άλλη των εντύπων που αγοράζει ο καταναλωτής. Το free press πρέπει να είναι πιο ευκολοδιάβαστο, με περισσότερο χρώμα, πιο ποικίλο. Αυτή τη συνταγή ακολουθούμε στο motori mag.  Τέλος, άλλο είδος ενημέρωση προσφέρουν και τα social media

Υπάρχει κάποιο τραγούδι που έχετε συνδέσει οδηγώντας;

Ναι, του μοναδικού Barry White, το “Can’t Get Enough of Your Love, babe” 

Τι σας ενοχλεί περισσότερο στον Έλληνα οδηγό;

Η αγένεια και η παράβαση του Κ.Ο.Κ.

Ποιο χαρακτηριστικό των άλλων σας ελκύει προς αυτούς;

Η ευγένεια, η μόρφωση και η καλή χρήση της Ελληνικής γλώσσας. 

Ποιο χαρακτηριστικό των άλλων σας απωθεί από αυτούς;

Το ψευτοκυριλέ, το δήθεν, το ύφος.

Ποια είναι η ιδανική σας διαδρομή  για οδήγηση;

Από Δίστομο προς Ιτέα, χαζεύοντας τα χρώματα ουρανού και θάλασσας. Επίσης, στην Τοσκάνη, η διαδρομή Firenze-Fiesole που είναι συνδεδεμένη με τα φοιτητικά μου χρόνια.  

Ποιο είναι το motto σας;

”Mέρα που περνάει δεν ξαναγυρίζει”.

Photo: Αρχείο Γ. Σταυρόπουλου