Psinakis for president

Post date:

Author:

Category:

 

Σύμφωνοι, ο Mr Hoonigan κι ο Solberg πρόσφεραν θέαμα στο Μαραθώνα. Όμως, η persona που ξεχωρίζει είναι ο δήμαρχος. Και, μακάρι, να είχαμε περισσότερους σαν κι αυτόν στη δημόσια διοίκηση.

Σ’ εκείνο το γραφείο, στο Μαρούσι, ο Ψινάκης μπήκε με αέρα πρωταγωνιστή. Τι κι αν συνόδευε τον, νεαρό τότε, Σάκη Ρουβά, που για χάρη του καίγονταν κοντέινερ από σουτιέν στα προαύλια της επικράτειας. Η φωνή-copy right διαπέρασε το χώρο. Τίναξε με στόμφο το μαλλί. Ναι, η επική φράντζα υπήρχε από τότε – κάπου στα τέλη των ’90s όταν μπήκα σε ένα meeting στο γραφείο της Φρόσως της Ράλλη που έκανε την παραγωγή για το μεγαλύτερο τηλεοπτικό show της εποχής, της Ρούλας, ντε. Ο Ψινάκης πήρε εξίσου αεράτα το λόγο με αυτή την απροσδιορίστου συχνότητας εκφορά, διαπραγματεύτηκε πώς θα εμφανιστεί ο Σάκης στη σκηνή, έκανε κουμάντο. Ήταν προφανές πως είχε το χάρισμα της επικοινωνίας. Μερικά χρόνια αργότερα, ”ανακαλύφθηκε” το λεγόμενο Ε.Q. και οι αναλυτές έψαχναν να εντοπίσουν την τέχνη των δημοσίων σχέσεων. Υποχονδριακές λεπτομέρειες. Ο Ψινάκης δεν χρειαζόταν εγχειρίδια. Το ”είχε”.

 

Στη κεντρική φωτό, τραβηγμένη χθες στο Gymkhana Marathon, είναι εμφανές πως δεν έχουν αλλάξει και πολλά είκοσι χρόνια μετά. Περιστοιχισμένος απ’ την καμμένη silica του Block την ώρα που κάνει ντόνατς γύρω του, μια cult μορφή εν μέσω αναθυμιάσεων και μηχανικών κραυγών του Fiesta RX43. Ο δήμαρχος ζει τη στιγμή και επιβεβαιώνει το βασικό του προσόν: να κρατά το ενδιαφέρον κοινού και συμμετεχόντων σ’ όποιο ”γήπεδο” κι αν γίνεται το ”ματς”. Πλέον, η διαδικασία μετά την εποχή των τηλεοπτικών πάνελ γίνεται και υπέρ ενός ολόκληρου δήμου σπάζοντας έτσι τα στερεότυπα της βαρετής, μέχρι υπογλωσσίων, τοπικής αυτοδιοίκησης.

 

Ο Ψινάκης είναι κάτι σαν τον Bowie των εγχώριων media. Πανέξυπνος, διατάραξε τα τηλεοπτικά κλισέ, έπαιξε με το αμφίσημο, ακροβάτησε στο trash αλλά χωρίς να ταυτιστεί μ’ αυτό, ανακοίνωσε το λίφτινγκ, έκλεισε δουλειές και κράτησε τη φιγούρα του εκκεντρικού bon viveur αλλά ουχί λουδοβίκεια κακομαθημένου. Κι έχω την αίσθηση πως ξέρει να επιβιώνει καλύτερα κι απ΄τον Bear Grylls, ξέρετε, αυτόν, που βγαίνει ζωντανός από σαχάρες και κροκόδειλους. Ανεξαρτήτως πιέσεων.

 

Εννοείται πως το μεγαλύτερο πλεονέκτημά του είναι πως δεν έχει τίποτα κοινό με τη γραβατωμένη θλίψη κάποιων δημοτικών συμβούλων με ιδρωμένες μασχάλες και κομματικές υποκλίσεις. Κάτι ανάλογο σε επίπεδο ελευθεριότητας έγινε, αν θυμάμαι καλά σε δημόσια συνάντηση, όταν ανακοίνωσε στους υπαλλήλους πως ”ο Δήμος είναι χειρότερος κι από μπουρδέλο, αφού και στα μπουρδέλα υπάρχει τάξη”. Αφού το λες στις κατ΄ιδίαν συζητήσεις, γιατί να μην το λες και στο βήμα του αμφιθεάτρου; Το comme il faut έχει εχθρό και λέγεται Ψινάκης.

 

Αυτόν, δηλαδή, που μεταμορφώνεται κατά βούληση από τηλεοπτική persona, αιχμηρό ατακαδόρο και πάνω απ’ όλα Μάνατζερ με σκόπιμα κεφαλαία. Ξέρει να πουλάει το προϊόν και το μενταλιτέ του και, ναι, μπορεί να έχει μια, ενδεχομένως σκόπιμη, αμετροέπεια αλλά χίλιες φορές μια τέτοια σε σχέση με τον πολτό διαπλεκόμενων φτωχομπινέδων του κρατισμού που σέρνουν μια χώρα μέσα απ’ τους τόνους αργόμισθης κόμπλας. 

 

Δεν πιστεύω πως μας λείπουν τα παντιλίκια. Αυτά είναι η αφορμή. Το θέμα είναι να τα αξιοποιούμε, αυτά και όποια άλλα, για να ξεκολλήσει κάποτε η χώρα από σύνδρομα πιπίλας και γενικότερης ανωριμότητας που μας διακατέχουν.

 

Αλλά και βέβαια αφού είναι πιασάρικο, να το πω κι αυτό, σιγά μη βλέπαμε Block και Solberg να ποστάρουν στα social εικόνες απ΄τον ”μαγευτικό” Μαραθώνα, παντιλίκια, χορηγούς. Κι έναν Ψινάκη στο κέντρο με τα χέρια αφημένα σαν αερικό στην καμμένη silica. Τ’ ακούς, μωρή κουλή;

Photo: Gymkhana

 

 

Το 4Drivers δεν ταυτίζεται κατ΄ανάγκην με τις απόψεις των αρθρογράφων που φιλοξενεί, ενώ, ταυτόχρονα, ενθαρρύνει την ελευθερία γνώμης των contributors προς μια ευρύτερη αντίληψη της αυτοκίνησης.

Διαβάστε μας (και) στο Protagon

Ίσως να σ’ αρέσει