Η εκκεντρικότητα ξεμυτίζει. Για τη διαφορετική Citroën

Και ορθώς. Γιατί αν τo Cactus ήταν το μη υποταγμένο αγκάθι στην automotive παγκοσμιοποίηση, το Citroën C3 είναι το άνθος του. Έχει ένα μόνο κακό: κάνει το C4 να φαίνεται συντηρητικό σαν συνταξιούχο της ΔΟΥ Κομοτηνής.

Τι λέει το 4Drivers: σχεδίασης εκτός πεπατημένης σε αυτό που ξέρει να κάνει καλά η Citroën, άνεση, handling και εκκεντρικότητα. Μαζί, όμως, και ένα ποιοτικό άλμα που δεν ήξερε παλιά.

Oh yes: genius σχεδίαση, κατανάλωση (ρεαλιστικά 6.4 lt/100 km), διαδρομή ανάρτησης, απλοποιημένες εντολές στη κεντρική οθόνη, καθίσματα για οσφυοκαμψίες, Airbumps, τιμή αγοράς

Sorry, no: σχετικά χαλαρές διαδρομές επιλογέα, λιγότερο οδηγοκεντρικό από ένα Fiesta, ο κανιβαλισμός του ”συνταξιούχου”

Απέναντι: ο στόλος των supermini. Δεν μοιάζει, όμως, με κανένα και αυτό ενισχύει την προσωπικότητα. 

Bitch, better have my money: από €12.740. Η έκδοση δοκιμής, 1.2 PureTech με τους 82 ίππους από €14.660

Όπως λέμε και πιο πάνω, το C3 είναι ο ανθός του Cactus. Για αυτό, και αντιγράφω τον πρόλογο απ’ αυτά που είχαμε γράψει πριν λίγους μήνες για το τελευταίο. Ισχύουν copy-paste και για το C3:

”Είναι ”περίεργη” εταιρεία η Citroën. Και νομίζω το οφείλει. Nα συνεχίσει να είναι ”περίεργη” σεβόμενη την ιστορία της. 

Αν κάποιος δεν μπορεί να ”δει” την ευφυία πίσω απ΄το 2CV και την ανάγκη του να μεταφέρει ένας αγρότης τα αβγά απ΄το κοτέτσι του χωρίς αυτά να σπάσουν απ’ τους κραδασμούς, τότε η συζήτηση τελειώνει με τσόφλια.

Αν, επίσης, η τεχνολογική σκαπάνη της φουτουριστικής, πιο επαναστατικής κι απ’ τους Beetles, DS του ’55, της ”la déesse” (μτφ. η θεά) έχει φύγει απ΄τη μνήμη, τότε μερικά χάπια για το Αλτσχάϊμερ συνιστώνται.

Ο automotive κόσμος θα ήταν φτωχότερος χωρίς τα δισκόφρενα και στους τέσσερις τροχούς, την υδροπνευματική ανάρτηση, το σοφό aero και το ατέλειωτο στιλ.

Ακόμα και ένας διαβασμένος petrolhead θα ‘ταν περήφανος αν είχε το ”μαγικό χαλί”, όπως λεγόταν η DS, το ορόσημο μεταξύ handling και ride quality της εποχής, στο γκαράζ του.

Και βέβαια, υπάρχει αυτή η τρελή σύνδεση μεταξύ motorsport και μη petrolhead αυτοκινήτων παραγωγής. Οι άλλοι, απ’ τη Ford, την Porsche, την Audi, την Opel, τη Mitsubishi -τυχαία η σειρά και προσθέστε όσες θέλετε απ’ αυτές που σκονίστηκαν σε ειδικές διαδρομές και γεύση από σαμπάνιες- έχουν συνδέσει άμεσα το ραλί με τα showrooms.

Eδώ όμως, ένας ολόκληρος King Loeb, και πολλοί άλλοι προ αυτού, έχουν ”ράψει” δάφνινα στεφάνια με πάσης λογής Citroën και η τελευταία επιμένει να βγάζει στη μαζική παραγωγή διαφορετικά, μη petrolhead μοντέλα. Oh, mon dieu.

Δεν το κάνει άλλος.”

Επί του συγκεκριμένου, λοιπόν: το C3 είναι πιο σωστό απ’ το Cactus που του έστρωσε το δρόμο. Έχει στροφόμετρο, τα πίσω παράθυρα ανοίγουν κανονικά και, κυρίως, δείχνει ούλτρα καλλιτεχνικό χωρίς να ”τρομάζει” το κοινό – όπως μέρος αυτού νιώθει προς το Cactus που σε μας άρεσε πολύ, ακριβώς γιατί τα διαφορετικά αυτοκίνητα θα σώσουν τα αυτοκίνητα… 

Μπορεί η πλατφόρμα PF1 να είναι σε γενικές γραμμές η ίδια ως βάση με το προηγούμενο, αλλά πλεόν έχει μεγαλύτερο μεταξόνιο (+75mm), μικρότερους προβόλους ενώ σε επίπεδο εξωτερικών διαστάσεων είναι πιο χαμηλό και πιο φαρδύ. Είναι, επίσης, αισθητά καλύτερο και στο δρόμο.

Τις μέρες που το οδηγούσα είχα τη σχεδόν βεβαιότητα πως θα ΄ταν αυτό που θα κέρδιζε το θεσμό ”Ελληνικό Αυτοκίνητο της Χρονιάς”. Θα μου πείτε ποιος petrolhead χέστηκε για παρόμιους, εγχώριους ή διεθνείς, ανάλογους τίτλους; Πόσο μάλλον όταν, όπως πληροφορήθηκα, η ελληνική επιτροπή ψήφισε, για μια ακόμη φορά, με μυστική ψηφοφορία, λες και βρισκόμαστε στη Μεγάλη Μασονική Στοά, εκεί στην Αχαρνών. Το ακόμα πιο τρελό ήταν πως δεν ανακοινώθηκαν οι τελικοί ψήφοι των υπόλοιπων εννιά υποψήφιων-αυτοκινήτων. No further comment…

Η απάντηση, λοιπόν, στο παραπάνω ρητορικό ερώτημα είναι ότι ουδείς petrolhead ”gives a damn”. Το C3 δεν είναι, όμως, ένα αυτοκίνητο για τους τελευταίους αλλά για το mass market, το ευρύ, πολυποίκιλο κοινό στο οποίο τέτοιου είδους (εγχώριοι και διεθνείς) τίτλοι λειτουργούν πουσαριστικά στο συλλογικό ασυνείδητο.

Ε, για αυτούς όλους αλλά, αν μου επιτρέπετε, ακόμα και για τους petrolhead που θέλουν ένα δεύτερο αυτοκίνητο για το κάθε μέρα, τη γυναίκα και το ”tender”, το C3 είναι με μια λέξη ε-ξαι-ρε-τι-κό. ”Τσουλάει” υπέροχα πάνω από τις ανωμαλίες του Σ.Κ.Ε.Ε. (Σύλλογος Κατάπτυστων Ελλήνων Εργολάβων), το μοτέρ των 82 ίππων και 118 Nm ροπής της δοκιμής δεν κάνει σπαστικούς τρικύλινδρους θορύβους και επιτρέπει να κινείσαι με πολύ χαμηλές rpm έχοντας μεγάλεις σχέσεις στο 5άρι κιβώτιο ενώ πρέπει να ΄χεις σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα για να μη σου φτιάξει τη διάθεση το interior.

Η Citroën έχει ξανανιώσει.

Κι αυτό, έχοντας την τόλμη να θυμηθεί το εφευρετικό, γεμάτο διαφορετικότητα παρελθόν της. Μαζί, όμως, όπως γράφαμε εμφατικά στη δοκιμή του 3008, η PSA κάνει ένα μεγάλο ποιοτικό άλμα.

Το C3 δεν έχει την τευτονική, σφιχτή, σχεδόν μασίφ εσάνς ενός Polo ή ενός Fabia. Αλλά, ειλικρινά, δεν ξέρω αν αυτό είναι το απόλυτο ζητούμενο στη συγκεκριμένη κατηγορία αφού το C3 έχει την ηχομόνωση, τη μινιμαλιστικά χαρούμενη καμπίνα, την απουσία τριγμών και δυο μπροστινά καθίσματα που μπορείς να κάθεσαι επί ώρες στo μποτιλιάρισμα χωρίς να σε βρίζει η μέση σου. Άσε που το σχέδιο και τα ”μάγουλά” τους σου θυμίζουν κάτι απ’ τα 205 Rallye των εφηβικών σου χρόνων.

 Γαλλική επιτυχία στο δόξα πατρί. Ανεξαρτήτως θεσμών.

Info: citroën.gr / Photo: Citroën / 4Drivers