Με Dodge Viper στην Πάρνηθα. Καθαρός δικέφαλος

Αφοπλιστικά γρήγορο, παράφορα γοητευτική αμερικανιά. Πιο αντρικό πεθαίνεις. Αυτό ήταν το Dodge Viper. Το οποίο μόλις ”πέθανε”. In memoriam

Ξεχαστε το 666. Οι φανατικοί δεν ξέρουν τι λένε. Κάποιο λάθος υπάρχει με τον αριθμό του Σατανά. Το σωστό είναι το 555.

Αν μπείτε σε κάποιο σοβαρό forum για οπαδούς του Viper (το καλύτερο είναι το www.viperclub.org) θα καταλάβετε γιατί οι Αμερικανοί την έχουν ”δει” έτσι.

Όποιο αυτοκίνητο, λένε, δεν είναι πάνω από 500 κυβικές ίντσες, δεν βγάζει πάνω από 500 άλογα και δεν έχει πάνω από 500 λιμπρόποδα ροπής είναι για τα πανηγύρια.

Άκου «κυβικές ίντσες», «λιμπρόποδα»… Άλλη γλώσσα μιλάμε. Για να μπεις σε όποια φάση διαλόγου με μια κουλτούρα που θαυμάζει οτιδήποτε είναι μεγάλο ή όπως λένε «big is beautiful», πρέπει όχι μόνο να μιλάς με άλλα μέτρα και σταθμά αλλά και να μην κολλάς στις προκαταλήψεις. Κι αν υπήρχε μια αμερικανιά που ήταν ικανή να σου αλλάξει αυτά που ξέρεις ήταν τούτο. Μαζί και η Cobra…

Και λέω ”ήταν” γιατί αυτή η πρωτόλεια εκδοχή του ”σουπερκαρισμού” είναι πλέον παρελθόν ακόμα και στις Η.Π.Α. που έμαθαν πλέον στα ESP και στην αυτοπροστασία.

 Το SRT-10 είναι ο ιδεολογικός αντίποδας των εκσυγχρονισμένων supercars. Οπλισμένο περίστροφο που σε αδέξια χέρια σε στέλνει άψαλτο. 

Αν θες να το παίξεις σνομπ μπορείς να εντοπίσεις και διάφορες κοινότοπες λεπτομέρειες. Απλοϊκό μέχρι θανάτου ηχοσύστημα, χιλιο-παιγμένοι διακόπτες, τιμόνι που δεν ρυθμίζεται «μέσα έξω», εμφανή βιδάκια που στηρίζουν την κεντρική κονσόλα και γενικώς τέτοιου τύπου τσιγκουνιές που για ένα αυτοκίνητο που στα χρόνια της Ελλάδας του Χρηματιστιρίου και των €155.000 φαίνονταν αντιφατικές.

Όμως, ας μου επιτρέψετε να δηλώσω προκαταβολικά πως όλα αυτά είναι ΤρΙχες. Με κεφαλαία. Το Viper που βλέπω μπροστά μου είναι τόσο macho, τόσο ξεδιάντροπα αρρενωπό (έστω και αν κάποιος πρέπει να τους πει ότι η τοποθέτηση χρωμιωμένων ζαντών πρέπει να τιμωρείται διά νόμου), τόσο «τέρας» που μπροστά του λυγίζουν οι καθωσπρεπισμοί.

 Οι θυρίδες αερισμού στα εμπρός φτερά έχουν ξεφύγει από κόμικ, η μούρη είναι σχεδιασμένη για να μοιάζει σε οχιά (αυτό, άλλωστε, σημαίνει και το όνομα «Viper»), κάθεσαι λίγο μπροστά από τον πίσω άξονα, από πίσω ψαρώνεις κόσμο.

Το πλάτος κυριαρχεί στην άσφαλτο (191 εκατοστά, φυσικά χωρίς τους καθρέφτες), το πράμα φαίνεται να σέρνεται στο δικό του κόσμο, τα diffusers στα πολλά χιλιόμετρα παράγουν αρνητική άντωση και θυμίζουν τα αγωνιστικά SRT-10 Coupé που είχαν κυριαρχήσει τα τελευταία χρόνια στους αγώνες αντοχής, ενώ τα πίσω λάστιχα με διάσταση 345/30 R19 καθηλώνουν.

Υπάρχει λόγος για τόση γόμα… 

Ωστόσο, παρά το ότι το «φιζίκ» του αυτοκινήτου σε προκαλεί να το πιάσεις από τα κέρατα (αυτό, άλλωστε, είναι και το motto της Dodge με το σήμα του κριαριού), δεν χρειάζεται να πας εξωφρενικά γρήγορα για να μυηθείς στο δικό του εκκεντρικό κόσμο.

Περνάς το πόδι σου από το φαρδύ μαρσπιέ (από κάτω περνούν οι εξαγωγές της εξάτμισης που βγαίνουν στο πλάι και υπάρχει ειδικό αυτοκόλλητο που σου λέει να προσέχεις γιατί η επιφάνεια ζεσταίνεται) και αφήνεις το σώμα σου να πέσει στο μπάκετ. 

Το δεξί σου χέρι βρίσκει τον ψηλά τοποθετημένο επιλογέα. Μια φαρδιά μπίλια που δεν προορίζεται για γυναικεία χέρια είναι στην άκρη του.

Γενικότερα, υπάρχει ένας ζαμανφουτισμός για σωματότυπους, καθώς το κάθισμα δεν ρυθμίζεται σε ύψος –αν και στην Αμερική κυκλοφορεί ειδικό kit που το χαμηλώνει–, ενώ το δυσκολότερο είναι πως πρέπει ουσιαστικά να μάθεις να οδηγείς με το δεξί σου χέρι να ακουμπά στο τεράστιο κεντρικό τούνελ.

Σε αργούς ρυθμούς δεν τρέχει και τίποτα, αλλά όταν αρχίσεις να ανεβάζεις αναγκάζεσαι να κάθεσαι πιο πίσω, ώστε να δημιουργήσεις τεχνητά περισσότερο χώρο. Αλλιώς πιάνεσαι. Εγώ πάντως προτιμώ να πιάνομαι…

Το μόνο που μένει είναι να ρυθμίσεις ηλεκτρικά τη θέση των πεντάλ (τα οποία πάντως είναι μετατοπισμένα προς τα αριστερά), να κατεβάσεις την υφασμάτινη κουκούλα που φυσικά και δεν έχει ηλεκτρικό μηχανισμό γιατί κάτι τέτοιο αντικρούει στο μανιφέστο του Viper για μηχανολογική απλότητα και να προετοιμαστείς ψυχολογικά για την εμπειρία. Γιατί περί αυτής πρόκειται.  

Πατάς, λοιπόν, το κόκκινο κουμπί εκκίνησης, το ρελαντί είναι σχεδόν άρρυθμο, οι διπλές φιλτροχοάνες παρέχουν άφθονο αέρα για το μείγμα και αισθάνεσαι μέρος του μηχανήματος.

 Απ’ έξω γίνεται χαμός, κοντράκηδες σε ακολουθούν, πυροσβέστες τεντώνονται με τα κινητά για να απαθανατίσουν τη στιγμή. Το μακρύ καπό μπορεί για κάποιες φεμινίστριες να είναι φαλλικό σύμβολο αλλά είναι αυτό που περικλείει (sorry, ladies…) και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον

Πας, λοιπόν, να βρεις το μοχλό που το ανοίγει, ψάχνεις κάπου αριστερά, τίποτα. Ξαναψάχνεις, τζίφος. Αυτός βρίσκεται έξω από το αυτοκίνητο και συγκεκριμένα κάτω από την μπροστινή πινακίδα. Δεν το πιστεύεις, σου θυμίζει πατέντα από hot rod αλλά είναι αλήθεια.

Το Viper ζει στο δικό του κόσμο και δεν κάνει τίποτα για να το κρύψει.

Σύμφωνα με το σχεδιαστή του, Osamu Shikoda, σκοπός είναι να εντυπωσιάσει αλλά και να δημιουργήσει πόλωση. Να σε βάλει να κάνεις δήλωση φρονημάτων, να πεις ότι, ναι, σου αρέσει και να μην κωλώσεις γιατί  υπάρχει διαφορά κουλτούρας με την Ευρώπη. Ή να το παίξει πολιτικά ορθός και να πεις «Sorry, too much». Να το λατρέψεις ή να το «γράψεις». Αλλά με τίποτα να μη σε αφήσει αδιάφορο. 

Η αμερικάνικη κουλτούρα του big block έχει χωρητικότητα 8,3 λίτρων (505 κυβικές ίντσες αντίστοιχα για να μαθαίνουμε και κάτι), αποδίδει 510 ίππους και τα λιμπρόποδα, … sorry, η ροπή του φτάνει τα 72,5 kgm στις 4.200 σ.α.λ.

Και αυτό είναι το νούμερο που κάνει τη διαφορά

  Ο αλουμινένιος V10 δεν έχει τους μικροεπεξεργαστές μιας Μ ή τη σοφιστικέ τεχνογνωσία μιας Ferrari και η απόδοση των 62 ίππων ανά λίτρο δεν γράφει ιστορία στους ατμοσφαιρικούς κινητήρες, αλλά εκεί, στο Michigan, έμαθαν τη συνταγή αλλιώς.

Στο να φτιάχνουν μια αγωνιστικής αίσθησης μονάδα, που δεν χρειάζεται τρελούς αριθμούς περιστροφής για να αποδώσει (άρα και να μην καταπονείται), που του αρκεί μια υπερ-μακριά κλιμάκωση στο κιβώτιο (για να συνεννοούμαστε, είδαμε 200 χλμ./ώρα με 6η και λιγότερες από 3.000 σ.α.λ.) που λύνει τα όποια υπαρξιακά της με το που πατάς βαθιά το γκάζι από τις 1.500 στροφές.

Το Viper δεν εκφράζει μόνο την εμμονή των Αμερικανών να γεμίσουν τον πίνακα των τεχνικών χαρακτηριστικών με νούμερα που τρομάζουν αλλά και να κάνουν τη δουλειά στο δρόμο.

Γι’ αυτό, τοποθέτησαν τον τεράστιο V10 βαθιά πίσω από τον εμπρός άξονα, βελτίωσαν την κατανομή βάρους στο μοντέλο της 2ης γενιάς (από το σωτήριον έτος 2003 μ.Χ. και εντεύθεν) και μείωσαν τις μεταφορές φορτίων.

Αυτά σημαίνουν πως το Viper δεν είχε μόνο σκοπό να επαναπροσδιορίσει το drag racing με πινακίδες κυκλοφορίας, αλλά και να σκαλίσει την κλασικά αμερικάνικη ανοιχτή πληγή που λέγεται οδική συμπεριφορά σε ένα δρόμο με στροφές. 

Ενδεικτικό, πάντως, των αντοχών του κτήνους είναι ότι διάφοροι ιδιοκτήτες βάζουν bi-turbo φτάνοντας τους 1.000 (!) ίππους και όπως λένε στα fora δεν έχουν προβλήματα. Φαντάζομαι ότι μαζί αλλάζουν και τα φρένα για καλύτερη αίσθηση στο πεντάλ και μεγαλύτερη αντοχή στη χρήση. Τέλος πάντων, εμένα 510 ίπποι μου φτάνουν και μου περισσεύουν.

 Βροχή και Viper είναι δύο λέξεις που δεν συνυπάρχουν στην  ίδια πρόταση, αν θες να μείνεις αρτιμελής. Προτιμήσαμε τη στεγνή Πάρνηθα

Θυμίζουμε ότι εδώ δεν υπάρχουν ηλεκτρονικά βοηθήματα, ούτε καν ένα στοιχειώδες traction control και το πώς ακριβώς θα μεταφέρεις την ισχύ στο δρόμο εξαρτάται από το βαθμό πίεσης του δεξιού σου ποδιού στο γκάζι σε συνεργασία με ένα κλασικό ελεγχόμενο διαφορικό.

Απλά πράγματα. Ή μήπως όχι και τόσο απλά;

Η διαδικασία, πάντως, δεν είναι τόσο τρομακτική όσο φαντάζεσαι αφενός γιατί η πρόσφυση είναι ήδη τεράστια, αφετέρου γιατί ακόμα και όταν «σπάσει», το αυτοκίνητο είναι σωστά ζυγισμένο και, αναλογικά με αυτό που φαντάζεσαι, προοδευτικό.

Το σύστημα διεύθυνσης είναι βαρύ, μπρούτο, αλλά ακριβές.

Δεν πληροφορεί αναλυτικά για αυτά που συμβαίνουν κάτω από τους μπροστινούς τροχούς, δεν κόβει αρκετά (είναι πιο εύκολο να το γυρνάς με το γκάζι…) και η κύλιση είναι σφιχτή και σχετικά πρωτόλεια σε αίσθηση.

Το θέμα μας είναι να νιώσεις την εξωφρενική ροπή, τον ήχο που ειδικά με κατεβασμένη την κουκούλα περνάει από τη συγχορδία στο ξέσκισμα, την ωμή δύναμη, να αναμετρηθείς με τα κότσια σου και να μην έχεις ένα ESP να σε σώσει, να συγκεντρωθείς και να ανάψεις τα φώτα ακόμα και σε αυτή την 911 (997) μπροστά σου. Και να την εκτελέσεις στο γόνατο. 

Κοντολογίς, το Viper στρίβει. Απλώς η αίσθηση του σασί περνά σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με την ώθηση του δεκακύλινδρου. Και επειδή χρειάζεται να συγκεντρωθείς για να μείνεις σε αυτόν η εμπειρία σε συνεπαίρνει. Ο τρόπος βρίσκεται. Το θέμα είναι οι ”όρχεις”

Δεν πάμε να φέρουμε τα πάνω κάτω, ούτε ανακαλύψαμε ετεροχρονισμένα την Αμερική, τώρα που και επισήμως δεν θα ξαναβγεί στην παραγωγή.

Απλώς, ενώ κάτω από άλλες συνθήκες (βλ. ευρωπαϊκά supercars) θα ψιλογκρινιάζαμε, εδώ ακόμα και ο μαζοχισμός από τη ζέστη της καμπίνας –τι σάουνα είναι αυτή, ρε παιδιά;– σε κάνει να ξεχνάς τις ιδιοτροπίες και να βρεις τρόπους να επικοινωνήσεις με το κτήνος. Και όταν αυτό συμβεί, είναι super.

Στο δρόμο για την Κόλαση, όπως θα τραγούδαγε και ο Chris Rea, το shift light ανάβει. Συνήθως αυτό δεν χρειάζεται να συμβεί, αφού τα χιλιόμετρα έχουν έρθει καταιγιστικά και αλλάζεις πιο πριν.

Όμως κάπου να θυμάσαι ότι την ώρα που ανεβάζεις από 2η σε 3η, η απόσταση της διαδρομής του επιλογέα είναι πολύ μικρή και το να κατεβάσεις αθέλητα σε 1η είναι πολύ κοντά. Δεν είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να συμβεί στη ζωή σου το να βρεθείς με ένα Viper που σου κάνει snap…

 Πάντως, το χειροκίνητο 6άρι είναι φτιαγμένο για heavy duty χρήση και όσο πιο αποφασιστικά κινείς το χέρι σου τόσο καλύτερα. Τελευταίες συμβουλές: να θυμάσαι πάντα τη ροπή που μεταφέρεις στους πίσω τροχούς, να φρενάρεις με τους τροχούς ίσιους και μη σε δει η μαμά σου.

Τελειώνω… Χαρακτηριστικό είναι πως διαβάζοντας ακόμα και πρωτοκλασάτα βιβλία σχετικά με τα πεπραγμένα της Dodge παρατηρήσαμε πως οι συγγραφείς τους δεν έχουν καμία αναστολή να μιλήσουν έξω από τα δόντια, θυμίζοντας έναν αθυρόστομο Μάικ Τάισον που απειλεί στα ίσα τον αντίπαλο:

«Το Viper θα χύσει το δηλητήριό του στις Porsche και τις Ferrari και θα φέρει σε δυστυχία τους ιδιοκτήτες των Corvette…». Ακούγεται σαν αγώνας κατς, ή έστω σαν την Αποκάλυψη, μόνο που εδώ ο Αντίχριστος έρχεται από την Αμερική.   

Η ώρα έχει περάσει, πρέπει να επιστρέψω. Ζεσταίνομαι, έστω και αν έχω ανοίξει το air-condition (το οποίο σημειωτέον δεν έχει θερμοστάτη), το δεξί μου χέρι έχει πιαστεί αλλά είμαι ερωτευμένος. Και δεν έχω τύψεις να το πω.

Το Viper είναι ένα μείγμα υπερβολής, προσωπικότητας και ωμής κουλτούρας που μπορεί να σου αλλάξει την πίστη. Ναι, είναι υπερβολικό, αλλά ταυτόχρονα γιατί να μην είναι η υπερβολή ευρωπαϊκών SUV με 500+ ίππους που καβαλάνε πλούσιοι πολύτεκνοι; 

Είναι ο θρίαμβος της μηχανολογικής απλότητας απέναντι σε τεχνολογικά gadgets που χρησιμοποιούμε μεν αλλά δεν καταλαβαίνουμε.  Το πολιτισμικό σοκ που στέκεται απέναντι στον ευρωπαϊκό μου διαφωτισμό και μου πετά ανόθευτο fun χωρίς τύψεις.

I love this game.

Photo: Γ. Κούτος / 4Drivers