Driven: Citroën C4 Cactus 1.6 BlueHDi 100

Εκκεντρικό και σ’ όποιον αρέσει. Η Citroën όπως πρέπει να είναι σήμερα. 

Τι λέει το 4Drivers: Προσιτό, πρακτικό και έξυπνο. Ένα μη υποταγμένο ”αγκάθι” στη, ντε και σώνει, automotive παγκοσμιοποίηση

Oh yes: genius σχεδίαση, άνεση καθισμάτων, εξαιρετική κατανάλωση, ανάλαφρη αίσθηση που μεταφέρεται και στο δρόμο, διαδρομή ανάρτησης, απλοποιημένες εντολές στη κεντρική οθόνη, τιμή αγοράς

Sorry, no: απουσία στροφόμετρου, μη ανοιγόμενα πλήρως πίσω παράθυρα, περιορισμένη ορατότητα πλαγίως και πίσω

Απέναντι: Θεωρητικά, όλα τα μικρομεσαία. Στην πράξη, μια ”out of the box” υποκατηγορία από μόνο του

Bitch, better have my money: €19.092 για την έκδοση diesel των 100 ίππων της δοκιμής (€14.397 για την 1.2  ”βενζίνη” των 82 ίππων) 

Είναι ”περίεργη” εταιρεία η Citroën. Και, νομίζω, το οφείλει να συνεχίσει να είναι ”περίεργη” σεβόμενη την ιστορία της. 

Αν κάποιος δεν μπορεί να ”δει” την ευφυία πίσω απ΄το 2CV και την ανάγκη του να μεταφέρει ένας αγρότης τα αβγά απ΄το κοτέτσι του χωρίς αυτά να σπάσουν απ’ τους κραδασμούς, τότε η συζήτηση τελειώνει με τσόφλια.

Αν, επίσης, η τεχνολογική σκαπάνη της φουτουριστικής, πιο επαναστατικής κι απ’ τους Beetles, DS του ’55, της ”la déesse” (μτφ. η θεά) έχει φύγει απ΄τη μνήμη, τότε μερικά χάπια για το Αλτσχάϊμερ συνιστώνται.

Ο automotive κόσμος θα ήταν φτωχότερος χωρίς τα δισκόφρενα και στους τέσσερις τροχούς, την υδροπνευματική ανάρτηση, το σοφό aero και το ατέλειωτο στιλ.

Ακόμα και ένας διαβασμένος petrolhead θα ‘ταν περήφανος αν είχε το ”μαγικό χαλί”, το ορόσημο μεταξύ handling και ride quality, στο γκαράζ του.

Και βέβαια, υπάρχει αυτή η τρελή σύνδεση μεταξύ motorsport και μη petrolhead αυτοκινήτων παραγωγής.

Οι άλλοι, απ’ τη Ford, την Porsche, την Audi, την Opel, τη Mitsubishi -τυχαία η σειρά και προσθέστε όσες θέλετε απ’ αυτές που σκονίστηκαν σε ειδικές διαδρομές και γεύση από σαμπάνιες- έχουν συνδέσει άμεσα το ραλί με τα showrooms.

Eδώ όμως, ένας ολόκληρος King Loeb, και πολλοί άλλοι προ αυτού, έχουν ”ράψει” δάφνινα στεφάνια με πάσης λογής Citroën και η τελευταία επιμένει να βγάζει στη μαζική παραγωγή διαφορετικά, μη petrolhead μοντέλα. Oh, mon dieu.

Δεν το κάνει άλλος.

Ναι, υπάρχει η Peugeot στον όμιλο που είναι λιγότερο εκκεντρική και πιο mass market αλλά αν η Citroën χάσει τη διαφορετικότητα δεν θα ‘χει και λόγο να υφίσταται. 

Μου θυμίζει έναν παλιό οικογενειακό γνωστό που κάποτε είχε μια Citroën Maserati στο γκαράζ του. Με τα μάτια ορθάνοιχτα πήγαινα και τη χάζευα σαν το ασημί Γκαλάκτικα επί γης. 

Επιστράτευσα το θάρρος μου ως πιτσιρικάς και τον ρώτησα: ”Και γιατί, κ. Γιώργο, δεν πήρατε μια Porsche;” (Ναι, το μικρόβιο υπήρχε εξ απαλών ονύχων…)

”Μα γιατί η SM δεν μοιάζει με τίποτα άλλο. Και η Porsche μοιάζει με ”σκαραβαίο”.

Ήταν το πρώτο μάθημα που πήρα για την αντι-automotive ομογενοποίηση. 

Forward στο σήμερα. Τι σχέση έχει, λοιπόν, το Cactus με τους προγόνους του; 

Ναι, μπορεί να μη διαθέτει το βαθμό επαναστατικότητας ή τεχνολογικής πρωτοπορείας του παρελθόντος. Δεν βγαίνουν κάθε μέρα Beetles και Stones. Και η αγορά είναι παγκοσμιοποιημένη, γαμώτο. 

Έχει, βέβαια, ένα κινητήρα της σειράς BlueHDi (100 PS, 25,9 kgm στις 1.750 rpm ) που διακρίνεται για τις χαμηλές τριβές και την οικονομία του.Με σχετικά βαρύ πόδι και χωρίς το άγχος της C4 προ μίας εβδομάδας η μέση έδειξε 5.5 lt/100 km. Είναι τρομερή τιμή για ζέστη, air condition και ένα μη φειδωλό δεξί πεντάλ. 

Ο φίλος και συνάδελφος Παντελής Πατέλος (ναι, όλοι ξέρουν τον ”Πατ”) φρόντισε να με προσγειώσει ένα μεσημέρι, κάπου στο Περιστέρι: ”Ακριβός είσαι. Με το ίδιο αυτοκίνητο έχω κάνει 3.2 lt/100 km στο ταξίδι.”

Σε σχέση με το C4 ”πετρέλαιο” (διαβάστε τη δοκιμή του εδώ) το Cactus είναι σαφώς πιο ζωντανό ως σασί, με πιο γρήγορο τιμόνι γύρω απ’ τη θέση της ευθείας και πιο οδηγοκεντρικό.

Σε ρυθμούς σχεδόν οριακούς για το χαρακτήρα του και περνώντας έντονα εξογκώματα πάνω στο apex -το πιο φημισμένο της πόλης είναι από παραλιακή στη γέφυρα προς Ποτάμι πριν το Καραϊσκάκη- ο ημιάκαμπτος έχει μια σχετικά απότομη διαχείριση αλλά μέχρι εκεί.

Το ESP επεμβαίνει, το τιμόνι βαραίνει κάπως συνθετικά αλλά η τροχιά δεν χάνεται καθώς η διαδρομή της ανάρτησης συγχωρεί.

Την τελευταία (τη διαδρομή, ντε) πολύ την εκτιμούμε στο ελληνικό Πακιστάν.

Tο Cactus διαθέτει εξαιρετικά άνετα καθίσματα, μέτριο επιλογέα για το 5άρι κιβώτθιο και μια καμπίνα που σε απελευθερώνει συναισθηματικά καθώς είναι αντισυμβατική. Δείτε τη από κοντά και θα το καταλάβετε.

Ναι, δεν έχει στροφόμετρο (υπερβολή μινιμαλισμού). Έχει όμως τη μέγιστη δυνατή προστασία από όλους τους ηλίθιους των μεγαλουπόλεων που έχοντας παρκάρει δίπλα σου ανοίγουν τις πόρτες τους διάπλατα λες και υποδέχονται την Αντουανέτα στις Βερσαλλίες.

Ναι, είναι η πρώτη φορά που το πάρκαρα παράλληλα κάτω απ’ το σπίτι μου χωρίς το άγχος απ’ τα χτυπήματα των βαρβάρων. Τα Airbumps (πατενταρισμένος ο όρος από τη Citroën), δηλαδή οι αεροπροφυλακτήρες και τα ευμεγεθη πλαϊνά, κυριολεκτικά, σώζουν.

Και ξέρετε ποιο είναι το ιδιαίτερο της υπόθεσης; Πώς πέραν απ’ το προφανές ότι δεν βλέπεις το αυτοκίνητό σου χαρακωμένο σαν πρεζόνι στις φτωχογειτονιές του Ρίο, δείχνει και αισθητικά ”προχώ”.

Το Cactus καταφέρνει να μοιάζει με ένα ιδιότυπο mini-4×4, κάτι σε MPV με δόσεις urban SUV. Μπερδευτήκατε; Κι εγώ.

Συμπέρασμα

Ένα εκκεντρικό, ιδιαίτερο, ευχάριστο και οικονομικό, αντισυμβατικό μικρομεσαίο. Δεν μοιάζει με άλλο, έχει χαρακτήρα, καλή τιμή και απευθύνεται σε αντικλισέ πελάτες. 

Η Citroën όπως οφείλει να είναι.

Info: citroën.gr / Photo: Citroën / 4Drivers