Driven: MINI Cooper S Cabrio. To απόλυτο boutique car

Και όχι μόνο στο τιμολόγιο. Αλλά και στην επιβεβαίωση πως ένα Cooper S είναι μια σαφώς περισσότερο petrolhead επιλογή. Το Cabrio, όχι και τόσο. Αλλά δεν είναι όλοι petrolhead, σωστά; Οπότε…

Τι λέει το 4Drivers: αν τα + €5.000 που κοστίζει σε σχέση με το ”κλειστό” Cooper S αξίζει να δοθούν για μια κουκούλα που κατεβαίνει, τότε σημαίνει πως το life-style υπερισχύει θεαματικά της οδήγησης. Δεν είναι κακό. Αφορά και την πλειοψηφία του κοινού.

Oh yes: το πιο οδηγοκεντρικό 2+2 boutigue car, ομαλότητα κινητήρα, επιδόσεις (0-100 σε 7,2”, τελική 230 km/h), συμμετοχικότητα υπό πίεση, λεπτομέρειες για διατριβή, άπειρο customization

Sorry, no: περιορισμένη ορατότητα πλαγίως και πίσω, μικρότερη ακρίβεια σε σχέση με το Cooper S, τσιμπημένη κατανάλωση (10.2 λlt/100 km), κωμικοί χώροι για τους πίσω, αυξημένο βάρος κατά 115 kg

Απέναντι: MINI Cooper S, VW Beetle Cabriolet, Opel Adam S

Bitch, better have my money: από €32.000

Αυτό που έχει κάνει η BMW με το MINI είναι μελέτη αναφοράς. Πανεπιστημιακού επιπέδου.

Αναβίωσε ένα genius μικρό αυτοκίνητο απ’ τα ’50s στο πιο σωστά σχεδιασμένο εμπορικό revival των automotive ημερών μας.

Η Fiat θέλησε να κάνει το ίδιο με το 500 αλλά, μεταξύ μας, καμία σχέση.

Το MINI είναι, μηχανολογικά και ολιστικά, παρασάγγας πιο δουλεμένο ως concept. Ασχέτως του αν το 500 ξελάσπωσε τους Ιταλούς απ΄ τα οικονομικά τάρταρα. Μιλώ ως αυτοκίνητο και μόνο.

Οι άλλοι Γερμανοί, αυτοί της VW, επιχείρησαν να κάνουν το ίδιο με το Beetle. Εδώ, χάος απόστασης.

Η Opel, τελευταία χρονικά, αποφάσισε να μπει στο χώρο του niche αυτοκινήτου με το Adam. Το ΄χε επιχειρήσει και παλιά με το Tigra αλλά δεν τράβηξε. Κατά την ταπεινή μου άποψη, το ”πάει” καλά ειδικά με το Adam. Έχει την πολυτέλεια να μελετήσει τον επικεφαλής της ιστορίας. Το ΜΙΝΙ, δηλαδή.

Σύσσωμος ο ανταγωνισμός βλέπει την πλάτη του ΜΙΝΙ. Γιατί; Διότι έγινε statement.

Άπειρο brainstorming έχει πέσει για 5 εκατομμύρια παραλλαγές του πώς να το χτίσεις, μπρελόκ, ρίγες, σημαίες (το συγκεκριμένο της δοκιμής είχε στην υφασμάτινη οροφή τη βρετανική σημαία σε γκρι), δέρματα, disco φωτισμούς εντός, τεχνολογίες, κινητά, facebook στις οθόνες, της Παναγιάς τα μάτια.

Η διαφορά του ΜΙΝΙ (σε σχέση με 500, Beetle και άλλες απόπειρες) είναι πως το αυτοκίνητο, παρά τη χλαπαταγή του life-style, παρέμεινε οδηγοκεντρικό.

Στρίβει σαν καρτ, με την πλατφόρτμα UKL1 πήρε το ραφινάρισμα που έλειπε στις προηγούμενες γενιές, είναι άμεσο, υπερστρέφει με lift-off, μεταφορά, ”τσίμπημα” του μεσαίου πεντάλ ή και με ελαφρώς φαγωμένα ”τακούνια” πίσω ελαστικών. Με δυο κουβέντες, έχει fun.

Όμως, ως 4Drivers, το κρίσιμο (sic) ερώτημα είναι άλλο: γιατί να πάρει κάποιος το Cooper S Cabriolet; Η ξεκάθαρη απάντηση λέει για κανέναν λόγο εκτός αν θέλει, ντε και σώνει, σε cabrio το πιο οδηγοκεντρικό αυτοκίνητο της κατηγορίας. Που είναι.

Εκτός… αν ο αέρας που στροβιλίζει τη φούστα της συνοδηγού, όπως έγραφε κάποτε ο συγγραφέας Νίκος Δήμου, είναι αναγκαία και ικανή συνθήκη του φλερτ. Μάλιστα η οροφή κατεβαίνει σε μόλις 18” και σε ταχύτητες μέχρι 30 km/h.

Εκτός… αν το life-style statement είναι πιο ισχυρό. Από τις λεπτομέρειες. Ή τα +€5.000 της διαφοράς.

Είμαι βέβαιος πως σε ένα υποθετικό τιμολόγιο όπου ”κλειστή” και ”ανοιχτή” έκδοση κόστιζαν το ίδιο, η πλειοψηφία του target group θα έπαιρνε τη δεύτερη με κλειστά μάτια. Αβάδιστα. Για λόγους ματαιοδοξίας.

Και θα είχε και αντίλογο. ‘Οτι έχει κι αυτό τα ίδια μηχανικά μέρη (δίλιτρος, turbo, με 192 PS και 28,6 kgm ροπής απ’ τις 1,450 rpm), το ίδιο σασί που λόγω μεγαλύτερης ακαμψίας και διαστάσεων έχει ευνοήσει τη φιλικότητα και την αίσθηση στιβαρότητας, ότι είναι ελαφρά πιο αργό απ’ το αντίστοιχο ”κλειστό” (7,2” έναντι 6,8”, 230 km/h έναντι 235 km/h), ότι φρενάρει εξαιρετικά (κάτω από 37 m επιβράδυνσης απ΄τα 100 km/h), ότι κάνει περισσότερο εφέ.

Στην πράξη; Eίναι μια συναισθηματική επιλογή που ”τρώει” και περισσότερο: σε καύσιμο, ζυγαριά (+115kg) , χρήμα, άγχος (λες η βρετανική σημαία στην κουκούλα να προκαλέσει κανέναν υπέρμαχο του Bremain;).

Θα εντοπίσεις ένα μικρό, τόσα δα μικρούλι τρέμουλο του καθρέφτη στις ποινικές ανωμαλίες της πόλης, θα αποδεχθείς το δύσκολα προσβάσιμο χώρο αποσκευών (παρότι τα 215 lt δεν είναι θεωρητικά τόσο λίγα), θα νιώσεις μια μικρή δόση υποστροφής σε απαιτητικό ρυθμό.

Αυτά όλα τα διαγράφει, αν τα εντοπίζει καν, το μέσο κοινό ενός boutigue cabriolet.

΄Η μετράει τα ψιλά στην τσέπη, γλιτώνει ολόκληρα €5.000, που ακούγεται σαν το κόστος συντήρησης για μερικά χρόνια, και παίρνει το κλειστό που με €26.900 ”κλέβει” εκκλησία ως σύνολο, feeling, μεταπώληση.

Συμπέρασμα

Σαφώς βελτιωμένο, πιο άκαμπτο και ακόμα πιο σύγχρονο σε σχέση με τον υποθετικό ανταγωνισμό. Μια κατηγορία μόνο του. Εκτός απ’ τον ”κλειστό” αδελφό που είναι η πιο oδηγοκεντρική επιλογή.

ΥΓ Το παρακάτω vid είναι μέρος του case study που λέγαμε στην αρχή. MINI-movie στο YouTube.

Η (διαφημιστική) πόλις εάλω.