Fiat Punto 1.4 T-Jet. Αυτοκίνητο που συμπαθήσαμε

Με τρίθυρο αμάξωμα, το turbo που έλειπε και ένα ζωηρό χαρακτήρα, το Punto 1.4 T-Jet επανέφερε μερικά χαμόγελα. Μερικά. Γιατί απείχε ακόμη από το το πάλαι ποτέ Punto GT που μας είχε κάνει, κάποτε, να χάσουμε την αθωότητά μας

Όταν το είχε παρουσιάσει η Fiat έλεγε πως «η άμεση επιτάχυνση του αυτοκινήτου αυξάνει την απόλαυση της οδήγησης, χαρίζοντας στο Grande Punto επιδόσεις πραγματικού σπορ αυτοκινήτου», Ντάξει, υπερβολές

Γιατί τότε ακόμη δεν είχε βγει η έκδοση Abarth με τους 150 ίππους

Προς το παρόν, λοιπόν, το T-Jet ήταν το Punto που χαιρόμουν να οδηγώ.

Ως γνωστόν περί ορέξεως ουδείς λόγος αλλά ανήκω σε αυτούς που δεν μπόρεσαν εύκολα να συμφιλιωθούν με τις μέχρι τότε εκδόσεις του ιταλικού υπερμίνι.

Και ο λόγος δεν είχε να κάνει με την εμφάνιση, ούτε με τους πολύ καλούς χώρους που συνέχιζαν παραδοσιακά να είναι από τους καλύτερους.

2ο Χέρι: Mercedes-Benz C-Class (W205). Αυτοκίνητο που συμπαθήσαμε

Το πρόβλημα μου ήταν οι κινητήρες

Ήταν η «ατμόσφαιρα» που έκανε ακόμα και την έκδοση των 95 ίππων να φαίνεται υποτονική – για να το θέσω ευγενικά.

Όμως με το νέο turbo που απέδιδε 20,9 kgm ροπής από τις 2,000 σ.α.λ. οδηγούσα και πάλι ένα μικρό (και ας λέγεται ”Grande’’) που δεν βαρυγκoμούσα κάθε φορά που άλλαζα σχέσεις στο 5-άρι κιβώτιο

Μια που το έφερε η κουβέντα ο επιλογέας του Punto είναι ό,τι πιο αντιπαθητικό έχει πάνω του το αυτοκίνητο.

Κι αυτό γιατί ναι μεν δεν ενοχλεί όταν το δουλεύεις στην πόλη αλλά έλα που τώρα το T-Jet είναι ικανό να μαζεύει σεβαστά χιλιόμετρα και εκεί ας πούμε που θες να κατεβάσεις από 5^η σε 4^η αυτό τσινάει και σε αγχώνει.

Η λύση είναι ή να του επιβληθείς με αγριάδα ή να εμπιστευτείς τα δυνατά φρένα που δεν δείχνουν να κουράζονται ακόμα και αν τα επιστρατεύεις τελευταία στιγμή

VW Scirocco. Αυτοκίνητο που συμπαθήσαμε

Για να μη δημιουργηθούν παρερμηνείες

Όπως λέω και παραπάνω δεν πρόκειται για την ανάσταση του Punto GT των 90’s – έστω και αν είδα σχεδόν 220 στην κατηφόρα.

Επρόκειτο όμως για ένα ολοκληρωμένο ευχάριστο πακέτο που μπορούσε να ικανοποιήσει ένα ευρύ φάσμα κοινού και το οποίο ήταν απαλλαγμένο από παιδικές ασθένειες ποιότητας.

Το γράφω το τελευταίο γιατί η ανάρτηση, ακόμα και στα σκληροπυρηνικά εγκάρσια αυλάκια των ελληνικών δρόμων, δεν κοπανάει, το πλαίσιο είναι σφιχτοδεμένο και τα σκληρά, είναι αλήθεια, πλαστικά είναι αμετακίνητα στη θέση τους.

Οι κλίσεις δε λείπουν και το τιμόνι είναι ελαφρύ αλλά δουλεύουν αρμονικά με τον χαρακτήρα ενός αυτοκινήτου που χαρακτηρίζεται από το στυλ, τις καλές επιδόσεις και τον ευκολοδήγητο τρόπο με τον οποίο μπορεί κανείς να περάσει τους 120 ίππους στην άσφαλτο.

Μερικοί αυστηροί ίσως παρατηρήσουν πως η απόκριση στο γκάζι θα μπορούσαν να είναι πιο ακριβής ή ότι το στήσιμο, αν ήταν πιο επιθετικό, θα μπορούσε να κάνει το αυτοκίνητο πιο οδηγοκεντρικό. Όμως επιτρέψετε μου να διαφωνήσω

Αφενός κάτι τέτοιο θα μπορούσε να προκαλέσει πιο νευρική απόδοση της ισχύος (και προτιμώ χίλιες φορές ένα γραμμικό προσθιοκίνητο από ένα υστερικό μίνι-πύραυλο).

Και αφετέρου θα χανόταν η ευχρηστία του αυτοκινήτου στην πόλη.

Τελευταία παρατήρηση: γιατί η Fiat δεν έβαζε πιο γρήγορο λειτουργικό ώστε, ας πούμε, να μην βλέπεις τις ενδείξεις του trip computer σε δύο χρόνους ή να χρειάζεται να πατάς τρία δευτερόλεπτα το ηχοσύστημα για να κλείσει επιτέλους;

Ναι, ναι, λεπτομέρειες αλλά ήταν μέρος της συνολικής εικόνας.

Συμπερασματικά, πάντως, το Fiat Punto 1.4 T-Jet ήταν η έκδοση που υλοποιούσε -προ Abarth- καλύτερα το χαρακτήρα του turbo κινητήρα.