Fiesta ST200: ζητείται STροφιλίκι

Το ισχυρότερο Fiesta παραγωγής στην ιστορία σε προκαλεί για πίεση σε στριφτερά κομμάτια. Αυτές είναι οι αποδείξεις του ST200. Μαζί και ένα σχόλιο για τον ανταγωνισμό στην κατηγορία

Η ευελιξία του μπροστινού στο Ford Fiesta ST200, το πιο δυνατό ever με τη γραμματοσειρά ”Fiesta”, θυμίζει πολλά από μια ξεχασμένη αμεσότητα στην κλάση. H ρυθμισιμότητα του πίσω άξονα, επίσης

Τι λέει το 4Drivers: fun, ακριβές, επιθετικά στημένο και πλασμένο για STριφτερά κομμάτια. Ιδανικό για να πυροβολείς τα Σ/Κ και να κάνεις σλάλομ ανάμεσα στα κακότεχνα φρεάτια της Aθήνας τις ενδιάμεσες μέρες 

Oh yes: ευελιξία μπροστινού άξονα, ροπή (32.6 kgm με overboost), επιδόσεις (0-100 σε 6.7”, 230 τελική), άφθονο grip πίσω, ρυθμισιμότητα, ανάλαφρη αίσθηση, μηχανικό feeling  κιβωτίου, ακριβές πεντάλ φρένου, κατανάλωση (7.5  lt/100, αν είσαι φρόνιμος, 10.5 lt/100, αν είσαι άτακτος), χρώμα Storm Grey (στο 4D το βαφτίσαμε ”Storm Astari”)

 Sorry, no: υπερβολικά χαμηλό 40άρι προφίλ, μέτρια αντοχή φρένων, εν δυνάμει κουραστική κύλιση, στενά Recaro για φαρδείς σωματότυπους, παλαιάς κοπής μονάδα της Sony

Απέναντι: Opel Corsa OPC, VW Polo GTi, Peugeot 208 GTi, MINI Cooper S

Bitch, better have my money: από €21.366 (με προωθητική ενέργεια)

Ακόμα και σε φάση αποσταθεροποίησης σε στενό κομμάτι, το ST200 διατηρεί την ακρίβειά του. Σύμμαχος οι μαζεμένες διαστάσεις και ο γραμμικός τρόπος που δουλεύει το σασί

Στην περίπτωσή του Ford Fiesta ST200 έχουν ορθά μαλακώσει κατά τι τα ελατήρια και στις τέσσερις γωνιές.

Αντίστοιχα, έχει σκληρύνει η αντιστρεπτική και ο ημιάκαμπτος κατά 33%. Το σύνολο καταλήγει σε ένα εκρηκτικό hot hatch που κυριολεκτικά ”πετάει” σε κάθε είδους επαρχιακό κομμάτι. Λέγεται πως απ΄το φθινόπωρο οι αλλαγές πέρασαν και στο ”απλό” ST, οπότε αν ισχύει, ως handling είναι κοινά.

B-road, τραβάει η όρεξή σου; Διόνυσος, Ωρωπός, Σούνιο, Χολομώντας, Μερκούρης (εντάξει, παραείναι στενός για πολιτική διαδρομή), Ντράφι, Πάρνηθα, μαζί προσθέτεις ό,τι σου ‘ρχεται κοντινό στο πανελλήνιο και είσαι στη φυσική του έδρα.

Με ένα overboost ροπής απ΄το γνωστό 1.6 turbo κινητήρα με ονομαστική απόδοση 200 ίππων απλώς επιτίθεσαι. Και στη συνέχεια είναι εξαιρετικά δύσκολο να σ΄ακολουθήσει κάποιος σε τέτοιου τύπου χάραξη. 

Διακόσιους ίππους, είπαμε; Καλά, αυτό ”παίζεται”. Ήδη απ’ το απλό ST με τους ονομαστικούς 180 η πραγματική ισχύς πλησίαζε τους 200.

Εδώ, λοιπόν, βάλτε κάτι παραπάνω. Κι αυτό το κάτι παραπάνω λέγεται overboost (τα καλά της turbo εποχής). Για 20 δευτερόλεπτα, με 3η και 4η στο κιβώτιο έχεις απλόχερα 32.6 kgm ροπής. Με 1η και 2η αχρείαστο να ‘ναι, τα θέλουμε τα ημιαξόνια.

Το δυνατό σημείο του ST200 είναι οι μεσαίες rpm. Αλλάζεις ταχύτατα με το 6άρι -μη φανταστείτε διαδρομές short shift αλλά είναι η ακριβής και well engineered αίσθηση του λεβιέ που κάνει όλη τη δουλειά- και καταπίνεις όποια μικρή ευθεία βρεθεί μπροστά σου. Με στόχο την επόμενη καμπή. Καθαρή τεχνογνωσία του μπλε οβάλ, δουλεμένη στο χρόνο

Ο πίσω άξονας αναγκάζει τα εξαιρετικά RE050A της Bridgestone να ”δουλεύουν” βοηθώντας τη φόρτιση του ήδη εξαιρετικού μπροστινού. Το να υπερστρέφεις, ταυτόχρονα με ελαφρά σηκωμένο πίσω τροχό, και την ίδια στιγμή να μη νιώθεις άβολα σε ένα μικρό αμάξωμα είναι ατού στην πίεση

Κάθεσαι σχετικά ψηλά (ναι, πάλι – αυτό είναι κάτι που πρέπει να κοιτάξει η Ford γενικότερα στη γκάμα της), τα Recaro είναι σχετικά στενά, σχεδόν σου βάζουν ”χέρι”, και μπροστά σου έχεις δυο μικρά όργανα, ένα λιλιπούτειο βελάκι για υπενθύμιση αλλαγής ταχύτητας (who cares) και πλήθος από κουμπάκια στην κεντρική κονσόλα που ευτυχώς υπάρχει η δυνατότητα για φωνητικές εντολές για κάποιες λειτουργίες ώστε να βγάλεις άκρη.

Ουφ, τελειώσαμε μ΄αυτά.

Ο petrolhead θα νιώσει ωραία εδώ μέσα. Σε κεντρική θέση τα πανέμορφα αλλά ίσως στενά Recaro, τα χειριστήρια με το άψογο βάρος και η fuzzy κονσόλα ιδανική για τυφλό σύστημα σε πληκτρολόγιο

Ιδανικά το πεντάλ γκαζιού θα μπορούσε να είναι πιο ξυραφένιο σε απόκριση (ή να ‘χε μια εναλλακτική χαρτογράφιση, τώρα που καλομάθαμε σε ”Sport” buttons).

Απ΄την άλλη, με τόση ροπή (θυμηθείτε, κάποια 40 kgm έβγαζε μέχρι πρόσφατα ο 4λιτρος V8 της BMW M3), ένα πεντάλ γκαζιού με πιο αιχμηρή διαδρομή θα μπορούσε να ταλαιπωρεί άσκοπα το μπροστινό σύστημα αν είχε την ατυχία να το πατάει με τσαρουχωμένη βαρβατίλα ένας άσχετος. Και υπάρχουν πολλοί στην κατηγορία. Ελπίζω όχι με ST για να μη μαγαρίσουν τη μάρκα. 

Επανερχόμαστε. Το μεσαίο πεντάλ άμεσο, ακριβές και κυρίως με μια αναλυτική ιχνηλασία της ”σκανδάλης” στην οποία επεμβαίνει το ABS. Brilliant. Η αντοχή σε σκληρή χρήση θα μπορούσε να είναι καλύτερη.

Η ανάρτηση παραμένει πάντα σφιχτή. Στις χαμηλές ταχύτητες, για ανθρώπους της ηλικίας μου, κρίνεται ελαφρώς κουραστική στην πόλη και στο γνωστό Σ.Κ.Ε.Ε. (Σύλλογο Κατάπτυστων Ελλήνων Εργολάβων).

Ανεξαρτήτως, πάντως, ηλικίας χειριστή, έχω ένσταση αναφορικά με το 40άρι προφίλ των (για μια ακόμη φορά) εξαιρετικών Bridgestone RE050A.

Η ακρίβεια είναι δεδομένη σε ένα τόσο καλά ”γυαλισμένο” πλαίσιο σε συνδυασμό με χαμηλό προφίλ. Το 40άρι, ωστόσο, είναι εν δυνάμει προβληματικό στην ελληνική άσφαλτο. Το αντίθετο μπορεί να λεχθεί για το πραγματικά ιδιαίτερο χρώμα ”Storm Grey” με το οποίο εφοδιάζεται το ST200. Μετά το αγαπημένο μας ”τσιμεντέ” σειρά έχει αυτό, το ”ασταρέ”. Ή πιο κόσμια, ”Storm Astari”

Πηγαίνοντας στην παραλιακή από Γλυφάδα προς Αθήνα, εκεί, στο ύψος του ταλαίπωρου Ι.Κ.Α., επιχειρώντας να κερδίσω δρόμο απ΄τον πολτό της αταραξίας, ακολούθησα τη συχνά υποτιμημένη δεξιά λωρίδα. Είχα ξεχάσει πως τα φρεάτια και η εργολαβική ανωμαλία εκεί βασιλεύουν.

Το γκουπ που άκουσα σε μια φαινομενικά ανώδυνη ανωμαλία έφτασε κάπου στη σπλήνα. Φοβήθηκα πως θα ‘χω μείνει με στραβωμένο τροχό. Όπως αποδείχτηκε, ευτυχώς όχι. Αλλά ήταν αρκετό για να εξασκηθώ τις επόμενες μέρες στο σλάλομ. Τύφλα να ΄χουν οι σκιέρ. Άρα, μπόνους δεύτερο για το εξαιρετικά άμεσο μπροστινό του ST200 βοηθάει. Και εδώ.

To 40άρι προφίλ επιμένω ωστόσο, είναι υπερβολικό για το μικρό μέγεθος της κατασκευής και τους δικούς μας δρόμους. Για να κοπιάσουν οι μηχανικοί της Ford απ΄το εξωτερικό μια βόλτα. Ένα πέρασμα απ΄το Ι.Κ.Α. Γλυφάδας θα τους πείσει. Άσε που μακροπρόθεσμα μπορεί να επηρεάζεται η γεωμετρία του αυτοκινήτου.

Παρά τα 230 km/h τελικής ταχύτητας (από μόλις 1.6 lt) έχουμε την αίσθηση πως το ST200 δεν είναι τόσο ένα αυτοκίνητο ταξιδιού υψηλών ταχυτήτων. Το ζητούμενο είναι στα b-roads

Εκεί λοιπόν, στις καμπές είναι που το αυτοκίνητο λάμπει.

Πόσο λάμπει; Μιας και δεν μας αρέσουν τα μισόλογα στο 4Drivers, ξέρετε, αυτά τα ”ναι, μεν αλλά…” το συμπέρασμα είναι ξεκάθαρο. Τουλάχιστον για το petrolhead κοινό. Αυτό που ξεπερνάει το placebo του όποιου 0-100, των οθονών αφής και του τεχνητού machism.

Το ST200 είναι ένα πραγματικό μικρό όπλο.

Σαφώς πιο κουραστικό από ένα Polo GTi αλλά και μακράν πιο συμμετοχικό, ενδιαφέρον οδηγικά και ικανοποιητικό για ένα γνήσιο petrolhead. Το Polo πλεονεκτεί στην κύλιση, το πιο ήσυχο ταξίδι και σε ένα κατά τι περισσότερο class quality στην καμπίνα. Μέχρι εκεί.

Το ST όμως ”γυρνάει” με μεταφορές βάρους, πλασάρεται ωραία με 3ες όπου το μικρό βάρος στον πίσω άξονα απελευθερώνεται πιο απλωτά, φορτίζει στρωτά τον πίσω εξωτερικό τροχό του και την ίδια στιγμή διατηρείται η διαύγεια απ΄το σύστημα διεύθυνσης. Αυτό, ξέρετε, δεν το βρίσκεις συχνά. Ακόμα κι από ακριβότερες κατασκευές

Επίσης είναι πιο ενδοτικό από ένα Corsa OPC όπως και πιο ώριμο σε βάθος σασί.

Το OPC, ειδικά στην έκδοση με τους μεγάλους τροχούς, δείχνει πιο τραχύ στην εκφορά της δύναμης στο δρόμο. Το τελευταίο όμως διαθέτει μηχανικό μπλοκέ και εκεί υπάρχει ένα πλεονέκτημα του Corsa με το πόδι βαθιά στο γκάζι βγαίνοντας από γλιστερό apex. Ως συνολικό set-up, ωστόσο, το ST200 είναι πιο ώριμο στα επιμέρους χειριστήρια και, τελικά, απολαυστικότερο.

Το OPC ενδεχομένως ταχύτερο σε ίσιο τάπητα (αν θυμηθώ και τον εξαιρετικό χρόνο που ΄χε κάνει διά χειρός του κ. Μιχελακάκη στα Μέγαρα).

Τέλος, αφήνουμε απ΄έξω το Peugeot 208 GTi το οποίο δεν το έχουμε οδηγήσει αλλά γράφονται καλά λόγια και στο διεθνή Τύπο ενώ, αν το δίλιτρο δεν είναι απαγορευτικό δείτε το MINI Cooper S που είναι μισή κατηγορία πάνω ως συνολικό πακέτο. Αλλά και ευνόητα πιο ακριβό. 

Λογότυπο με σημασία. Έκδοση RS δεν βγήκε τελικά στην τρέχουσα γενιά του Fiesta. Ίσως και να ΄ταν υπερβολικό με το δεδομένο size για τον μέσο boy racer της πόλης. Έχουμε ”ST200” λοιπόν. Κι έχεις όσο hot hatch χρειάζεσαι στο αγαπημένο σου στροφιλίκι. Δικαιοσύνη

Ξαναλέμε (μετά τα Focus, Kuga) ένα well done στο μπλε οβάλ.

Διατηρεί τη μαεστρία ενός ”γυαλισμένου” πλαισίου που ξέρει να επικοινωνεί με τον πραγματικό οδηγό σ’ ένα πακέτο εστιασμένο, ανάλαφρο, σύγχρονο που πυροβολεί χωρίς να τα κάνει όλα μόνο του.

Εκτός ίσως απ΄το παλιομοδίτικο ”παλτό” της Sony. Ούτε ο Αλεσάντρο Τζεντίλε του Παναθηναϊκού. Εντάξει, υπερβάλλω. Ο Τζεντίλε είναι χειρότερος.

Photo: Δημήτρης Θεοχάρης / Ford / 4Drivers