Τσαγανό που συμπαθήσαμε: για το Honda Jazz 1.5 130 PS

Ανθρώπινο, εύρωστο, τολμώ να πω, «αλητήριο». To Jazz 1.5 130 PS είχε πραγματικό οδηγικό ενδιαφέρον. Και, φαντάσου, κόστιζε μόλις €20.250 που τότε μας φαίνονταν πολλά

Ένας εξαιρετικός ατμοσφαιρκός κινητήρας βενζίνης 1,5 lt, με ισχύ 130 ίππους, «ψηλά», εκεί, στις 6.600 στροφές ανά λεπτό. Το εικονιζόμενο ήταν στην έκδοση Dynamic. Όνομα και πράμα

Αν σας αρέσουν οι αριθμοί, συγκρατήστε ότι το Jazz 1.5 130 PS απέδιδε τα 155 Nm ροπής του επίσης «ψηλά», στις 4.600 σ.α.λ. Καμία σχέση με τη «τρεντιά» των turbo

Για όποιον είχε ήδη συνηθίσει σε περισσότερη ροπή σε ακόμα χαμηλότερες σ.α.λ., οδηγώντας το σε πρώτη επαφή δεν θα εισέπραττε τα αναμενόμενα.

Το Jazz 1.5 130 PS ήθελε υπομονή.

Όχι πολλή, λίγη. Για αρχή.

Να ανέβουν, δηλαδή, οι στροφές του κινητήρα. Και μετά, εκεί, κάτω από το κεκλιμένο καπό και την άψογη περιμετρική ορατότητα, υπήρχε ένας καταπληκτικός κινητήρας που στρόφαρε άκοπα. Τι ωραία αντίθεση για ένα αυτοκίνηττο που, από χωροταξική σκοπιά, έδινε έμφαση στην πρακτικότητα

Τα υβριδικά Honda «κλείνουν» 25 χρόνια και στρώνουν το δρόμο για το Prelude

Υπάρχουν και καλά νέα. Αυτό είναι το νέο Honda Prelude

Εύρωστο και ψιλοαλητήριο

Την άψογη απόκριση γκαζιού στο παραμικρό πάτημα συνόδευσε κάπου εκεί, λίγο μετά τις 4.000 σ.α.λ., ένας πρώτος ενθουσιασμός.

Πατούσες βαθιά το γκάζι και ο ρωμαλέος ήχος του τετρακύλινδρου i-VTEC περνούσε τα μονωτικά υλικά και έφτανε ευχάριστα στο αυτί.

Θύμιζε το δισυπόστατο χαρακτήρα, εκείνη τη γοητευτική σύνδεση με ένα μοτέρ ζωντανό που σου υπενθυμίζει την παρουσία του με μια ευστροφία ικανή να σκαρφαλώνει στο στροφόμετρο κοντά στις 7.000 σ.α.λ. Κάτι σαν παλιός VTEC. Όχι, δεν άκουγες jazz. Αλλά καλά κρυμμένο soft rock

Η επιτάχυνση από 0-100 km/h «έσπαγε» το φράγμα των εννιά δευτερολέπτων, ακουμπούσε τα 8,7” ενώ η τελική ταχύτητα άγγιζε τα 190 χλμ/ώ. Ήταν υπεραρκετά. Μην κοιτάτε τώρα που καλόμαθε ο κόσμος με τα EV

Την ίδια στιγμή, η σταθερότητα ήταν υποδειγματική, το γρήγορο τιμόνι με 2.52 στροφές σ’ άκρη σ’ άκρη δεν ήταν νευρικό γύρω από την ευθεία του, η απόσβεση σχετικά σφιχτή χωρίς να θεωρείται αφρώδης.

Για όσους θυμούνται το βιογραφικό του Jazz, εδώ υπήρχε ένα πανέξυπνο σύστημα αναδίπλωσης καθισμάτων, ένας γενναιόδωρος χώρος αποσκευών (από 354 έως 1314 lt) με πολύ χαμηλό και φαρδύ κατώφλι, νέες προσεγμένες ταπετσαρίες, άψογη εργονομία, απουσία τριγμών και, μετά βεβαιότητος, το καλύτερο χειροκίνητο εξάρι της κατηγορίας

Πολλά σπορ αυτοκίνητα θα ζήλευαν έναν τέτοιο λεβιέ, με μικρές, κλικαριστές διαδρομές, κοντή κλιμάκωση (ναι, «ακούγεται» περισσότερο στο ταξίδι) και άψογη, σχεδόν αγωνιστική αίσθηση. Το αυτοκίνητο διατίθετο και με κιβώτιο CVT. Το τελευταίο κόστιζε κάποια 1.400€ επιπλέον σε σχέση με αυτό του χειροκίνητου αλλά who cares;

Αν ανήκατε σε εκείνους τους λίγους που απολάμβαναν τη χαρά της οδήγησης ακόμα και όταν οδηγούσαν ένα αυτοκίνητο της μικρής κατηγορίας, ξέρατε ότι οφείλατε χάρη στον εαυτό σας και το χειροκίνητο ήταν αρκετό. Ταυτόχρονα γλιτώνατε και κάποια χρήματα στην τσέπη σας

Ζώντας με το Honda S2000 Mk1. Πώς είναι και τι άλλαξα

Η εποχή που τα €20.250 μας φαίνονταν πολλά

Το Jazz 1.5 130 PS σου μετέδιδε αυτή την αίσθηση της λειτουργικής εργονομίας, της ευλαβικής σκέψης πίσω από τους ανθρώπινους σωματότυπους και μια ευκολία χρήσης, χωρίς ωστόσο να σε αποσυνδέει από τα δρώμενα.

Aισθητικά ήταν ένα μοντέρνο αυτοκίνητο με επιθετικές λεπτομέρειες.

Όμορφα κόκκινα σιρίτια, διαχύτης, μπροστινά φώτα LED και σωστή διάσταση τροχών (185/55/16) που προσέφερε σωστή απορρόφηση κραδασμών – κάτι απαραίτητο για ένα πολύ ολοκληρωμένο αυτοκίνητο που επέμενε στα 1.104 κιλά.

«Ναι, έχει οθόνη» [η απάντηση που έπρεπε να λέει ένας πωλητής σε έκθεση αυτοκινήτου] αλλά όχι με τον καταιγιστικά «γκατζετοειδή» χαρακτήρα της εποχής. Μας αρκούσε. Μετέδιδε έμφαση εκεί όπου πραγματικά αναμετράται ένα αυτοκίνητο και όχι εκεί όπου κάνεις σούμα τα έξτρα

Αν, επίσης, ανήκες σε εκείνη την γενιά των ανθρώπων που ήθελαν ένα προϊόν που θα έμενε στην οικογένεια σαν πιστό Akita Inu, χωρίς προβλήματα και αδιατάρακτη συναρμολόγηση, τότε το Jazz 1.5 130 PS όντως άξιζε το κάτι τις παραπάνω.

Μετά από μια γρήγορη διαδομή είχα φτάσει Αθήνα. Πραγματικά ενθουσιασμένος. Δεν με απασχολούσε ντε και σώνει το τούρμπο, τουλάχιστον στο συγκεκριμένο αυτοκίνητο. Ή, ακριβέστερα, όσο υπήρχαν τέτοια εύρωστα μηχανικά σύνολα με, αυτό που αποκαλούμε, «προσωπικότητα»