Ποιος δε θυμάται τα Pony; Τα αυτοκίνητα μίας ελληνικής εταιρείας, της NAMCO (National Motor Company), που κατάφερε να πετύχει το αδύνατο εν μέσω μίας βαριά γραφειοκρατικής χώρας. Και, όπως είχε πει, ο ιδρυτής τους, ο Πέτρος Κοντογούρης, ήταν «τόσο άσχημο που κατέληγε όμορφο». Τελείως cult
To Pony στο φυσικό του περιβάλλον. Ελλάδα στο έντιμό της
Ένα αυτοκίνητο του λαού που έφτασε να προμηθεύει το στρατό, την αεροπορία, διάφορους κρατικούς φορείς αλλά και απλό κόσμο. Υδραυλικούς, κηπουρούς, χειρωνάκτες ή και ανθρώπους που ήθελαν κάτι απλό, λακωνικό, φτηνό και εύχρηστο
Το Ρony έκανε την εμφάνιση του χρησιμοποιώντας τότε την πλατφόρμα του θρυλικού 2CV της Citroën.
Στη συνέχεια, το 1982, και μετά την παύση παραγωγής του 2CV, εφοδιάστηκε με κινητήρες Ford, μεταβαίνοντας αισίως στην τρίτη και τέταρτη γενιά του, με μεγάλες παραγγελίες και εξαγωγές ακόμα και στην Αμερική.
Συνολικά είχαν παραχθεί περίπου 18.000 μονάδες από το εργοστάσιο στη συμπρωτεύουσα. Το οποίο, αν και δεν έκλεισε τελείως, αναγκάστηκε να σταματήσει την παραγωγή του το ’83.
Ήταν όταν ο αθάνατος Έλληνας συνδικαλιστής (ή συνδικαληστής;) δεν άφηνε να μπει κανείς να δουλέψει για τέσσερις μήνες αλλά ούτε να παραδοθούν τα έτοιμα αυτοκίνητα. Κλασική ελληνική ιστορία. Και μετά γεια σας.
Γύρω στο 1973 μία ελληνική εταιρία, με την οικογένεια Κοντογούρη στο τιμόνι και έδρα το Ραιδεστό Θεσσαλονίκης, είχε καταφέρει να φτιάξει το δικό της αυτοκίνητο του λαού
Η επιστροφή του Pony
Όλα αυτά μέχρι πριν μερικά χρόνια όταν η οικογένεια Κοντογούρη άρχισε να κάνει ξανά επαφές με επιχειρηματίες της Βόρειας Αφρικής για εξαγωγές. Το Pony κολλούσε γάντι εκεί.
Φτηνό, δεν καταλαβαίνει μία από κακουχίες, τα ανταλλακτικά είναι πιο προσιτά κι από τσίχλες και οι αναδυόμενες αγορές δεν νοιάζονται για δερμάτινα και κλιματισμούς. Το Pony είναι ο ορισμός του έξυπνου χύμα
Τις άκρως επιτυχημένες γενιές των Pony ήρθε να αντικαταστήσει η 5η γενιά βασισμένη στη δική της, πλέον, πλατφόρμα UNIPLATFORM, κατασκευασμένη εξ’ολοκλήρου από το εργαστήριο εφαρμοσμένης καινοτομίας «ΗΡΑΚΛΗΣ» της NAMCO
Πώς ήταν οδηγικά;
Θυμάμαι ακόμα που είχα καβαλήσει ένα που ‘χε ένας θείος μου απ’ την Πάτρα. Έχεις μπει ποτέ σε 2CV; Ε, κάπως έτσι.
Πανάλαφρο, με μια ούλτρα ενδοτική ανάρτηση με μεγάλες διαδρομές. Και αβγά να κουβαλούσες δεν σπάγανε. Σπαρτιάτικο μέχρι εκεί που δεν παίρνει.
Ταξίδι; Ξέχασέ το. Θα φτάσεις με εγκεφαλικό καθώς ο θόρυβος, οι ισχνές επιδόσεις και η αεροδυναμική περιπτέρου σε έκαναν ζαβό. Στις μεγάλες αποστάσεις όλο αυτό το άντεχες υπό μία προϋπόθεση. Μάλλον δύο: ή να μην είσαι πάνω από 20 χρονών ή να είσαι με το αίσθημα. Στην τελευταία περίπτωση βόλευε κιόλας. Kαρότσα rules
Η επιστροφή της νεότερης εκδοχής του Pony ήταν να βγάζει 75 άλογα. Πάλι με μοτέρ της Citroën αλλά, κυρίως, ως τρανή απόδειξη πως το ελληνικό τσαγανό μπορεί να επιστρέψει.
Ωστόσο η ελληνική ύφεση επιβράδυνε τη διαδικασία. Η επιχειρηματικότητα τράβηξε χειρόφρενο και οι άνθρωποι της εταιρίας έτρεχαν για μήνες στην Ιταλία ώστε να βγουν οι απαραίτητες εγκρίσεις.
Μετά από επίμονες προσπάθειες τα κατάφεραν.
Τελείως cult
Σε ένα έξυπνα γραμμένο διαφημιστικό της εποχής ο κ. Πέτρος – Τζανέτος Κοντογούρης έγραφε πως το Pony «έχει τη μεστή δημοκρατικότητα του blue jean», πως «σπάει τα μοτίβα της επίδειξης» και πως «είναι τόσο άσχημο που καταλήγει όμορφο»
Γραμμένη πριν 40 χρόνια, η περιγραφή του Pony από τον ιδρυτή της εταιρείας, Πέτρο Κοντογούρη, ήταν χωρίς βερμπαλισμούς και με ένα -άγνωστο για την εποχή- coolness. Ο Έλληνας χίπι δεν το βάζει κάτω.
Info/Photo: namco.gr
Το 4Drivers δεν ταυτίζεται κατ΄ανάγκην με τις απόψεις των αρθρογράφων που φιλοξενεί, ενώ, ταυτόχρονα, ενθαρρύνει την ελευθερία γνώμης των contributors προς μια ευρύτερη αντίληψη της αυτοκίνησης.