Το ελληνικό Type R (FN2) με το No 1000 στο ταμπελάκι

Ο τίτλος θα μπορούσε επίσης να αναρωτάται «γιατί το FN2 δεν εκτιμήθηκε όσο του άξιζε». Κι αυτό γιατί όταν παρουσιάστηκε το Honda Type R (FN2), δηλαδή η 2η γενιά του hot hatch της εταιρείας, η αρχική υποδοχή ήταν ανάμεικτη. Στην πορεία όμως ήρθε και η δικαίωση. Ειδικά σε αυτήν την έκδοση με το μπλοκέ διαφορικό

Οδηγώντας το συλλεκτικό Honda Type R (FN2) με το Νο 1000 στην κονσόλα. Μερικά χρόνια μετά, μάλλον πρόκειται για αξία ανεκτίμητη

Είμαι της γνώμης ότι το Type R (FN2) γεννήθηκε στη σκιά του EP3, του προκατόχου του. Το EP3 είχε φέρει κάτι εστιασμένο ως χαρακτήρα, ψαγμένο αναρτησιακά με πολλαπλούς συνδέσμους στην πίσω ανάρτηση και ιδιαίτερο σχεδιαστικά

Μπορεί απ΄έξω να θύμιζε όντως τάπερ, όμως στο εσωτερικό η διάταξη, ο λεβιές σε στάση πριαπισμού, τα καλά μπάκετ και το λακωνικό στυλ σε κέρδιζαν.

Λεπτομέρειες από τον πρώτα διδάξαντα στα hot hatch της Honda. Τιμημένο EP3

Συγκριτικά το FN2 έμοιαζε με διαστημόπλοιο

Μπορεί και με σχεδιαστικό overkill.

Eιδικά πίσω που η Honda σε μια προσπάθειά της να εντυπωσιάσει έβαλε όσα φώτα είχαν περισσέψει από τα γιαπωνέζικα Χριστούγεννα.

Όμως αυτό το λευκό, ελαφρώς κρεμώδες της Honda, το Championship White, είχε μία ιδιαίτερη αύρα.

Σαφώς και επειδή το συγκεκριμένο χρώμα συνόδευσε ελάχιστα μοντέλα της όπως το θρυλικό NSX ή το Integra Type R του ’98, εκείνο το θαυμαστό προσθιοκίνητο κουπέ που έκανε «παπάδες» με στρωτή οδήγηση.

Στην περίπτωση του Civic Type R (FN2), το ωραίο αυτό το λευκό είχε έναν επιπλέον άσσο. Αθέατο και καλά κρυμμένο. Ήταν η προσθήκη ενός μπλοκέ διαφορικού που φρόντιζε να περνά η ισχύς πιο στρωτά στην άσφαλτο. Η αλήθεια είναι πως το LSD δε μεταμόρφωνε κοσμογονικά το FN2, ωστόσο έκανε το μπροστινό του πιο αιχμηρό. Σου άφηνε λιγότερο την αίσθηση πως ήταν ένα μπροστόβαρο hatchback

• Η ζωή μου με το Honda Civic Type-R (ΕP3)

Στο στροφιλίκι

Με το συλλεκτικό, πλέον, FN2 που βλέπετε στην κεντρική φωτό, μπορούσες να ασκήσεις το λεγόμενο trailing throttle. Δηλαδή αυτά τα μικρομετρικά πάτα-άσε στο δεξί πεντάλ για να ρυθμίζεις την τροχιά εντός καμπής.

Με αυτόν τον τρόπο γινόταν ελαφρώς πιο συμμετοχικός ο σχεδόν αμετακίνητος πίσω άξονας. Το αποτέλεσμα δεν ήταν τόσο εντυπωσιακό ώστε να το «γυρίσεις» θεαματικά, ωστόσο ήταν αντιληπτό στο ζύγισμά του με το γκάζι.

Χωρίς το μπλοκέ διαφορικό το Civic ήταν σαφώς πιο μονοδιάστατο στην είδοδο και το μέσον της καμπής. Περισσότερο, θα έλεγα, ως ένα αυτοκίνητο που σημαδεύεις την έξοδο και απλώς περιμένεις να ισιώσουν περισσότερο οι τροχοί για να εφαρμόσεις περισσότερη ισχύ – κοινώς, γκάζι-μοκέτα. Εκεί όπου ο δίλιτρος δεν καταλάβαινε τίποτα. Δώσ’ του…

Το μοτέρ, πάντα στους 200 ατμοσφαιρικούς ίππους, δεν είχε πολλή ροπή χαμηλά αλλά γάζωνε στα όρια περιστροφής του. Το δε κιβώτιο κλασικό ποίημα και η ανθεκτικότητα στην πίεση σταθερό ατού

Στην έκδοση Championship White το Type R δεν έφερε άλλες ουσιαστικές προσθήκες.

Με την ευκαιρία, αξίζει όμως να αναφερθεί η διάταξη της τοποθέτησης του ρεζερβουάρ καυσίμου κάτω από τα μπροστινά καθίσματα. Η κίνηση εξασφάλιζε περισσότερους χώρους για τους πίσω και αποσκευές. Με μειονέκτημα τη σχετικά υψηλή θέση οδήγησης.

Συμπέρασμα

Όπως προαναφέρθηκε, εκείνα τα πίσω φώτα και γενικώς τη σχεδίαση κρίθηκε πλεονάζουσα.

Ωστόσο σε αυτήν εδώ την έκδοση το Type R (FN2) μάλλον είχε βρει την τελική και καλύτερη μορφή του. Μπόνους η ωραία αντίθεση μεταξύ λευκού χρώματος και εκείνων των κόκκινων αλκαντάρα της Recaro που σε κρατούσαν σωστά στη θέση σου.

Ιαπωνική απάντηση στα μεγάλα ερωτήματα της hot hatch εποχής με το λευκό που ξεχωρίζει. Τώρα και συλλεκτικό με το ταμπελάκι Νο 1000 στην κονσόλα.

Photo: Γ. Κούτος

• Το πρώτο Type R με κιβώτιο DSG είναι ελληνικό (βίντεο)