Απόδραση. Με την Alfa 75 στον Όλυμπο

Ανακαλύπτοντας το «Βουνό Των Θεών», τον Όλυμπο, από την όχι και τόσο γνωστή πλευρά του. Με την Alfa Romeo 75, εκεί ψηλά

Χειμωνιάτικη λιακάδα, η αγαπημένη μου Alfa 75, άδειοι επαρχιακοί δρόμοι και ο αγέρωχος Όλυμπος στο βάθος. Another day in paradise, όπως σωστά είπε ο Phil Collins

Είναι Σάββατο πρωί και έχει έναν ήλιο που δεν ξέρεις πώς να τον χορτάσεις. Ο Όλυμπος είναι ο προορισμός, με την Alfa 75, φυσικά, που περιμένει φρεσκογυαλισμένη και πεινασμένη για χιλιόμετρα. Με κοιτάζει με αυτή την προσμονή του σκύλου που ξέρει ότι έρχεται η ώρα για βόλτα. Φύγαμε, καλή μου

Κλειδιά, τσεκ. Φωτογραφική μηχανή, τσεκ. Καύσιμο, τσεκ. Διάθεση για βόλτα, στο μέγιστο πάντα. H μίζα γυρίζει, ο Twin Spark αρχίζει το μεταλλικό κροτάλισμά του, καθώς ζεσταίνεται, και ο Όλυμπος μας περιμένει.

Η διαδρομή

Από Λάρισα κατευθύνομαι προς Ελασσόνα, περνώντας από την ωραία ανάβαση προς Λιθόστρωτο. Δρόμος φαρδύς, με καλή πρόσφυση και ωραίες παρατεταμένες στροφές στις οποίες κινείσαι άνετα με τριψήφια νούμερα στο ταχύμετρο. Ο αγαπημένος συνδυασμός για την Alfa 75. Ό,τι πρέπει για ορεκτικό.

Διαβασέ το: Πάτρα-Λάρισα με την Alfa Romeo 75. Οι ελληνικοί δρόμοι που αγαπάμε

Η συνέχεια εξίσου απολαυστική, μιας και περνώντας τον Ελασσονίτη ποταμό, αρχίζει η διαδρομή της ανάβασης Ελασσόνας. Χρωματισμένες μπαριέρες στην άκρη του δρόμου αλλά και στοιβαγμένα ελαστικά, έτσι για να σε βάζουν στο mood.

Η άσφαλτος σμυριδόπανο. ορατότητα άριστη έως τις επόμενες 2-3 στροφές, κατέβασμα με «μύτη-τακούνι», το μοτέρ στις 5.000 σ.α.λ., «γλείφουμε» το apex, το μπλοκέ δουλεύει υπερωρίες. Και ξανά, και ξανά

Επόμενος προορισμός το πλατανόδασος Ολύμπου, λίγο μετά το χωριό Ολυμπιάδα. Στο βάθος διακρίνονται οι χιονισμένες κορυφές του βουνού. Δεξιά και αριστερά σ’ όλη τη διαδρομή, το μάτι δεν χορταίνει τις πεδιάδες με τους μικρούς λόφους.

Πάντα με μάγευαν τα ορθογώνια σχήματα των χωραφιών με τις διαφορετικές αποχρώσεις του πράσινου και του καφέ. Θεσσαλικό, καμπίσιο τοπίο.

Στάση στο πλατανόδασος. Η Alfa 75 ποζάρει με φόντο τον Όλυμπο σαν γνήσια ιταλίδα καλλονή

Όλυμπος – Θέση Βρυσοπούλες – ΚΕΟΑΧ . Αυτός είναι ο τελικός προορισμός με την 75άρα. Κάποια 13 ανηφορικά χιλιόμετρα με απολαυστικό στροφιλίκι, μέχρι τα 1.820μ, το υψηλότερο σημείο της διαδρομής. Μετά μόνο πεζοπορία

Ανεβαίνοντας στον Όλυμπο

Από εδώ και πάνω το τοπίο αλλάζει. Η βλάστηση λιγοστεύει και περιορίζεται σε διάσπαρτους θάμνους και ελάχιστα δέντρα, γυμνά από φύλλα. Κυρίαρχο στοιχείο η πέτρα.

Πέτρα παντού, τοπίο άγριο, το λες και απόκοσμο. Σε συνεπαίρνει. Το στροφιλίκι μας βάζει σε ένα χορευτικό ρυθμό, ενώ διακρίνουμε και τα σημάδια από drift. Σταματάμε για μερικά κλικ.

Κάμποση γόμα έχει καταναλωθεί στη συγκεκριμένη ανάβαση. Το πεδίο χρησιμοποιείται από Λαρισαίους drifters για εξάσκηση

Στροφές να χορτάσει και ο πιο πεινασμένος petrolhead, με θέα εκπληκτική, μοναδική στην Ελλάδα. Στο βάθος η κορυφογραμμή της Πίνδου, νοτιότερα το Πήλιο ενώ αχνοφαίνονταν οι κορυφές του Παρνασσού. Μόνο απ`τον Όλυμπο αυτά

Γυρίζω στην 75 και στέκομαι μπροστά της, χαζεύοντας τον Όλυμπο, ενώ η θερμότητα από το καπό με ζεσταίνει. Λέμε τα δικά μας.

Πρέπει να μιλάς με το μηχάνημα, να ακούς τα θέλω του, να επικοινωνείς μαζί του, στη γλώσσα του εραστή της οδήγησης. Κοιτάζω γύρω μου. Τι θέα κι αυτή από εκεί πάνω! Για μερικά λεπτά αφήνομαι να «χαθώ» στη στιγμή.

Είναι άραγε η θέα, που κάνει το βλέμμα να χάνεται στον ορίζοντα; ή οι μυρωδιές απ`τα μέταλλα που κρυώνουν και μου «τρυπάνε» τα ρουθούνια; ή μήπως ο ήλιος που ζεσταίνει κάθε κύτταρο; μάλλον ο συνδυασμός όλων, μαζί με μια αλλόκοτη ησυχία που καθαρίζει το μυαλό

Η συνάντηση στο πουθενά

Αφήνω τις φιλοσοφικές αναζητήσεις στην άκρη και ξεκινάω πάλι. Ο δρόμος ανοίγει ανεβαίνοντας. Μικρές ευθείες με ανοιχτές καμπές. Το ευχαριστιόμαστε με την «κυρία», φτάνοντας με φόρα στο τέλος του δρόμου, στα 1.820μ. Ναι, με την Alfa 75 στον Όλυμπο. Δεν είχαμε ξαναπάει τόσο ψηλά.

Παρκάρω και λίγο πιο πέρα καλημερίζω έναν τύπο που λιάζεται έξω από ένα Magirus Deutz 170d. Πιάνουμε κουβέντα. Daniel στο όνομα, είναι Γερμανός και ταξιδεύει παρέα με την οικογένειά του, για ένα χρόνο.

Έχει μαζί του και το εφηβικό του μοτοποδήλατο, ένα Hercules Optima 3. Μου λέει ότι τις προηγούμενες μέρες τον πήγε μέχρι τα 2.000μ ύψος, μέσω ενός χωματόδρομου. Δεν το λες και άσχημα για ένα μοτοποδήλατο 30+ χρόνων.

Η συζήτηση κρατά αρκετή ώρα, καθώς μου λέει για τον αερόψυκτο κινητήρα του «θηρίου», τις διαδρομές που έχει κάνει και τις εμπειρίες του.

Αναπάντεχη συνάντηση κλασικών στον Όλυμπο. Μια Alfa 75, ένα Magirus Deutz 170d και ένα Hercules Optima 3. Όλα γεννημένα στη δεκαετία του 1980, όπως και οι ιδιοκτήτες. Τη λες και καρμική τη συνάντηση

Η επιστροφή

Εύχομαι καλές και ασφαλείς διαδρομές στον Daniel και μπαίνω στην 75 για να κατηφορίσουμε, χαλαρά αυτή τη φορά, απολαμβάνοντας το τοπίο. Ο Όλυμπος κρύβει εκπλήξεις, καθώς το βλέμμα σκανάρει δεξιά-αριστερά και περιεργάζεται το τοπίο.

Χειμωνιάτικο τοπίο με θέα τη σελήνη, καθώς ανατέλει πάνω από τις κορυφές του Ολύμπου. Στιγμή που αξίζει να την απαθανατίσεις

Άλογα. Όχι αυτά που έχουμε κάτω από το καπό, αλλά ελεύθερα στην αγκαλιά της μητέρας φύσης. Εκεί όπου ανήκουν, άλλωστε. Ένα θέαμα ξεχωριστό

Ο δρόμος της επιστροφής με βρίσκει να σκέφτομαι διάφορα, μετά από τόσο έντονες εικόνες και συναισθήματα. Μέσα στα πολλά, θυμάμαι το ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη «Η Alfa Romeo», και για μια ακόμη φορά λέω δυνατά το στίχο:

«Όμως σήμερα το λέω
βρίσκω το καλό κι ωραίο
σε μια σπορ Alfa Romeo»

Μεγάλη αποφόρτιση η βόλτα, η απόδραση. Επιστρέφεις γεμάτος, για να αντιμετωπίσεις την καθημερινότητα και τα ζόρια. Όποια κι αν είναι για τον καθένα. Με φόρα, κοιτώντας μόνο μπροστά, ως την επόμενη ονειρική διαδρομή. Keep driving.