Ιταλικό τρίο: Οδηγώντας τις Alfa 75 στο Πήλιο

Βρεθήκαμε στο πανέμορφο Πήλιο, την πατρίδα των μυθικών Κενταύρων, όχι με μία ούτε δύο αλλά τρεις Alfa 75, και σας μεταφέρουμε την εμπειρία μαζί με οπτικοακουστικό υλικό

Οδηγώντας τις Alfa 75 στο δρόμο από Τσαγκαράδα προς Νεοχώρι, μια διαδρομή που θυμίζει έντονα ράλι Κορσικής. Πήλιο, the place to be

Μήνες το συζητούσαμε στα τηλέφωνα αλλά και ηλεκτρονικά

Τέσσερις φίλοι που μοιραζόμαστε την ίδια φιλοσοφία, με κοινό πάθος την οδήγηση και φυσικά τις αγαπημένες μας Alfa 75

Για τον προορισμό δεν υπήρχε αντίλογος. Το βουνό του Πηλίου ήταν μονόδρομος.

Η συνάντηση

Χρόνος συνάντησης, νωρίς το πρωί. Για να έχουμε όλη την ημέρα μπροστά μας.

Οι δύο από τις τρεις Alfa 75 της παρέας ξεκινήσαμε από τη Λάρισα και μέσω της παλαιάς εθνικής οδού Λάρισας – Βόλου οδεύσαμε προς το λιμάνι του Παγασητικού, με τη φύση να παίζει το ρόλο του σκηνοθέτη και να δημιουργεί τις συνθήκες που ταιριάζουν στην περίσταση.

Οι δύο Alfa 75 σε σχηματισμό μέσα σε τοπίο στην ομίχλη, όχι στην ομώνυμη ταινία του Αγγελόπουλου, αλλά στη διαδρομή από Λάρισα προς Βόλο

Ο Θανάσης, με την τρίτη Alfa 75 της παρέας, μας περίμενε στο λιμάνι του Βόλου. Δυστυχώς ο τέταρτος της παρέας, με τη δική του Alfa 75, τη «Bianca», δεν μπόρεσε να έρθει αλλά δεν πτοηθήκαμε.

Συναντηθήκαμε στο λιμάνι, στην ησυχία και την ηρεμία δίπλα στη θάλασσα όπου και παρκάραμε τις ιταλίδες πλάι-πλάι, αφήνοντάς τες να γνωριστούν.

Είναι γνωστό ότι οι petrolheads, και δη οι ιταλόφιλοι, ακολουθούμε διάφορες μυσταγωγίες σε ό,τι αφορά τα οχήματά μας. Σε κάθε βόλτα, σε κάθε διαδρομή, τους μιλάμε και προσπαθούμε να αφουγκραστούμε τα «θέλω» τους. Αναφερόμαστε άλλωστε σε ιταλίδες κυρίες με έντονη προσωπικότητα, οπότε αναπόφευκτα αυτές είναι που θα ορίσουν το ρυθμό που θα κινηθούμε

Οι ιταλίδες ποζάρουν και «τα λένε». Από αριστερά προς τα δεξιά, η «Μαύρη» 1.8 Turbo America που έκανε πολλά χιλιόμετρα από την Καλαμάτα για να συναντήσει τις 2.0 Twin Spark αδερφές της, τη «Rossa» και τη «Μούσα»

Με τη χάραξη της διαδρομής μας να είναι ήδη κανονισμένη από πριν, μετά τις καλημέρες και τις συστάσεις, εκκινήσαμε τους τρεις αλουμινένιους κινητήρες, με το κροτάλισμα των Twin Spark να συνοδεύει τον χαρακτηριστικό μπάσο ήχο της Turbo.

Η σύντομη στάση για καύσιμο απαραίτητη και μια από τις καλύτερες διαδρομές των petrolheads, ξεκινά.

Διαδρομή του petrolhead: με θέα τα Βαρδούσια

Το βουνό

Σαν άλλοι Κένταυροι λοιπόν, όχι όμως με σώμα αλόγου, αλλά με σώμα από το Μιλάνο, πισωκίνητο και με διάταξη transaxle, ξεκινήσαμε για το Πήλιο.

Το «μαγικό» βουνό, δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Τοπία ονειρικά και γεμάτα ενέργεια όποια εποχή του χρόνου και να τα επισκεφθείς.

Με τη Rossa έχουμε ξαναοδηγήσει τα μονοπάτια αυτά στο παρελθόν. Αυτή η φορά όμως, έχει κάτι ξεχωριστό. Έχουμε αδερφική παρέα.

Με Wrangler και Alfa 75 στο Πήλιο. Tα δικά μας ”παιδιά”

Βόλος – Πορταριά

Το πρώτο κομμάτι της διαδρομής, μέχρι την Πορταριά, είναι γνωστό και από την ομώνυμη ανάβαση που πραγματοποιείται κάθε χρόνο.

Δρόμος στενός με την πανέμορφη θέα του Παγασητικού να εναλλάσσεται μια δεξιά μας και μια αριστερά μας, ανάλογα με τη χάραξη της διαδρομής.

Οι ιταλίδες μάς επιβάλλουν έναν ρυθμό βόλτας, μιας και τα κλειστά κομμάτια δεν είναι τα αγαπημένα τους. Στο μεγαλύτερο κομμάτι της διαδρομής κινούμαστε με 3η ταχύτητα στο κιβώτιο, φευγαλέα 4η σε κάποια μικρά ανοίγματα για να πέσουν οι στροφές του κινητήρα, ενώ στις φουρκέτες διπλοσυμπλεκτάρισμα και 2η με τους ιταλικούς κινητήρες να διαταράσσουν τη νιρβάνα του πρωινού

Όχι στα αυτιά μας, φυσικά, όπου ο βρυχηθμός των κινητήρων ηχεί σαν μελωδία. Ιεροσυλία μπρος την ηρεμία της φύσης; Μπορεί.

Ανηφορίζουμε σαν ένα όμορφα συντονισμένο ιταλικό χορευτικό σύνολο, εκμεταλλευόμενοι όλο το πλάτος του οδοστρώματος, όπου μας το επιτρέπει η ορατότητα, με το βγαλμένο από τα 80`s τετραγωνισμένο σουλούπι των Alfa 75 να γεμίζει το δρόμο

Μπροστά μου έχω δύο Alfa 75, για πρώτη φορά, μια θέα που στα μάτια μου φαντάζει άκρως σουρρεαλιστική. Και δεν είμαι ο μόνος.

Στην πρώτη σύντομη στάση, ο Θανάσης, που προπορευόταν, δεν μπορεί να σβήσει το χαμόγελο από τα χείλη του λέγοντάς μάς πόσο ευχάριστη ήταν η θέα άλλων δυο Alfa 75 να τον «κυνηγούν», γεμίζοντας τους καθρέπτες του.

Σε ένα από τα σημεία με όμορφη θέα στον Παγασητικό, τα γνωστά και ως «μπαλκόνια»

Πορταριά – Χάνια

Εκκινούμε και πάλι και συνεχίζουμε για τα Χάνια, ένα από τα ψηλότερα σημεία της διαδρομής μας, όπου θα κάνουμε και στάση για πρωινό καφέ.

Όσο ανηφορίζουμε η χάραξη του δρόμου σιγά σιγά γίνεται πιο ανοιχτή, με κάποιες μικρές ευθείες -αν και η ευθεία στους δρόμους του Πηλίου είναι μια έννοια σχετική- με τις ιταλίδες μας να βρίσκουν σιγά-σιγά τα πατήματά τους.

Έχω μπει επικεφαλής της τριάδας και στο κατάλληλο σημείο, λες και ο ιταλός απομηχανής θεός της αυτοκίνησης έβαλε το χεράκι του, τα δύο αυτοκίνητα που ήταν μπροστά μας σταματούν δεξιά. Ο κύβος ερρίφθη.

Συμπλεκτάρισμα, κατέβασμα σε 2η, ο Twin Spark «ρουφάει» καθαρό βουνίσιο οξυγόνο μανιασμένα, αλλαγή σε 3η στις 5.500 σ.α.λ. και μετά από λίγο 4η κάνοντας τις μικρές καμπές μπροστά μας μια ευθεία

Οι καθρέπτες μου γεμίζουν από την Turbo που με «πιέζει» να πάω ένα κλικ πιο γρήγορα, ακολουθώντας κατά πόδας, αφήνοντας ένα μικρό μαύρο σύννεφο άκαυστης βενζίνης από την εξάτμιση.

Η ορατότητα μπροστά μας είναι άψογη, αυτοκίνητα από την αντίθετη κατεύθυνση δεν υπάρχουν και εκμεταλλευόμαστε όλο το πλάτος του δρόμου.

Από τους καθρέπτες, βλέπω τα πεσμένα φύλλα από τα δέντρα που σηκώνονται στον αέρα, καθώς το ιταλικό κομβόι σχίζει το τοπίο. Πόσο πιο ονειρικά, σκέφτομαι, καθώς οι σφιγμοί ανεβαίνουν μαζί με το υψόμετρο, ενώ ο αέρας γίνεται πιο δροσερός. Τα Χάνια μπροστά μας. «Κατάπιαμε» τη διαδρομή με μια ανάσα.

Διαταρράσοντας την ηρεμία. Η Turbo «φουσκώνει» ανεβάζοντας πίεση στο μανόμετρο, διασχίζοντας τα άδεια Χάνια

Στα Χάνια

Η στάση απαραίτητη για την ηρεμία σώματος και μυαλού, ενώ τα μέταλλα κρυώνουν με τον χαρακτηριστικό τους ήχο στα 1,200μ υψόμετρο. Ναι, είμαστε εδώ, στη διαδρομή που τόσο καιρό σχεδιάζαμε. Το ζούμε.

Χαζεύω τις ιταλίδες στο πράσινο τοπίο. Η Alfa 75 είναι αυτοκίνητο love or hate, όπως λένε. Ή δένεσαι μαζί της εφ` όρου ζωής ή δεν μπορείς ούτε να τη βλέπεις. Εμείς ανήκουμε στην πρώτη κατηγορία

Πιάνω τον εαυτό μου να «ρουφάει» με βαθιές ανάσες τη χαρακτηριστική μυρωδιά που αναδύεται από το πυρωμένο μέταλλο , αναμεμειγμένη με αυτές της φύσης. Η όσφρηση, λένε, είναι η πιο έντονη μνήμη. Αποθηκεύω λοιπόν τη στιγμή στο σκληρό δίσκο του εγκεφάλου

Εκμεταλλευόμενος το φαινόμενο bokeh. Είναι γνωστό άλλωστε ότι η φύση συνθέτει τα καλύτερα κάδρα

Καφές, συζήτηση γύρω από το αυτοκίνητο και φυσικά, αν επισκεφθείτε τα Χάνια μην παραλείψετε να δοκιμάσετε γιαούρτι με μέλι και καρύδια. Φυσικό, ενεργειακό πρωινό. Ό,τι πρέπει για την περίσταση.

Από τα Χάνια προς το χιονοδρομικό

Μετά το διάλλειμα, ανηφορίζουμε προς το χιονοδρομικό κέντρο. Το χιόνι αργεί ακόμη κι έτσι η άδεια πίστα μετατρέπεται σε σκηνικό φωτογράφισης.

Το μέρος είναι πανέμορφο, μέσα στη βλάστηση και αναρωτιόμαστε πόσο διαφορετικά όμορφο θα είναι ντυμένο με το λευκό μανδύα του χιονιού.

Οι τρεις Alfa 75 στην, άδεια από χιόνι, πίστα του χιονοδρομικού κέντρου στο Πήλιο. Το ελληνικό καλοκαίρι καλά κρατεί

Στη χιονισμένη Κρήτη με Alfa Romeo Giulia Veloce

Κατηφορίζοντας προς τον Κισσό και την Τσαγκαράδα

Φεύγοντας από το χιονοδρομικό, αρχίζουμε το δεύτερο σκέλος της διαδρομής μας, κατηφορίζοντας προς το χωριό Κισσός, όπου θα στρίψουμε δεξιά και θα συνεχίσουμε για την Τσαγκαράδα.

Κινούμαστε με ρυθμό προσπαθώντας να φρενάρουμε όσο περισσότερο γίνεται με τον κινητήρα και λιγότερο με τα φρένα. Με κατεβασμένα τα παράθυρα οι μυρωδιές της φύσης γεμίζουν την καμπίνα ενώ τα «σκασίματα» από τις εξατμίσεις προσθέτουν αυτό το «κάτι» στο όλο σκηνικό

Κατηφορίζοντας προς Κισσό και Τσαγκαράδα

Μπροστά μας βρίσκεται η καταγάλανη θάλασσα του Αιγαίου με τα πεύκα και τα πλατάνια του βουνού να κατηφορίζουν μέχρι τις πασίγνωστες παραλίες του Πηλίου. Νταμούχαρη, Παπά Νερό, Άι Γιάννης.

Μετά τον Κισσό, συνεχίζουμε δεξιά για να πάρουμε τον δρόμο προς Τσαγκαράδα. Η φύση σκεπάζει το δρόμο μέσα στην πράσινη αγκαλιά της.

Κινούμαστε με πολύ χαλαρούς ρυθμούς, αφενός μεν γιατί σε πολλά σημεία γίνονται έργα οδοποιίας, αφετέρου δε γιατί το όλο σκηνικό είναι τόσο μαγευτικό που απλά θέλεις να το απολαύσεις.

Στην Τσαγκαράδα δεν παραλείπουμε να κάνουμε στάση για να δούμε τον χιλιόχρονο πλάτανο στην πλατεία της Αγ. Παρασκευής και να νιώσουμε τόσο μικροί μπροστά στο μεγαλείο της φύσης και του πανδαμάτωρ χρόνου. Το μυαλό μας όμως είναι στο δρόμο.

Τσαγκαράδα – Ξορύχτι – Νεοχώρι

Μετά την Τσαγκαράδα, το σκηνικό αλλάζει ελαφρώς. Είναι τόσα τα πρόσωπα του Πηλίου, που σε ξαφνιάζει συνέχεια, ειδικά αν δεν το έχεις επισκεφθεί στο παρελθόν.

Ο δρόμος παραμένει στενός, με τραχιά άσφαλτο που έχει καλή πρόσφυση. Στα δεξιά μας το βουνό με την πυκνή βλάστηση, στα αριστερά μας τα πέτρινα τοιχάκια του δρόμου και μετά το χάος. Το όλο σκηνικό θυμίζει έντονα ράλι Κορσικής. Δες τη φωτογραφία στην αρχή του άρθρου.

Οι ιταλίδες μάς προτρέπουν ώστε να βρούμε τη χρυσή τομή. Όχι αργά αλλά ούτε βεβιασμένα γρήγορα. Απαλές κινήσεις ακολουθώντας το ανάγλυφο του δρόμου, προσπαθώντας να κρατηθούμε στην comfort zone με ταχύτητες που μας επιτρέπουν να έχουμε έναν ωραίο ρυθμό γρήγορης βόλτας

Πριν το Νεοχώρι, κάνουμε μια σύντομη στάση για να αλλάξουμε θέσεις. Μπαίνω στη «Μούσα» του Θανάση, ενώ αυτός συνεχίζει με τη «Rossa».

Δένομαι στη θέση του οδηγού, προσαρμόζοντας καθρέπτες και κάθισμα στα μέτρα μου ενώ αγκαλιάζω με τα ακροδάχτυλα το υπέροχο Momo Zagato τιμόνι.

Μυρίζω. Ναι, το εσωτερικό έχει την χαρακτηριστική μυρωδιά των κλασικών Alfa Romeo. Οι κάτοχοι ξέρουν.

Το Μomo Zagato είναι το τιμόνι που όλοι οι κάτοχοι Alfa 75 θέλουν να έχουν. Γεμίζει τις παλάμες, γεμάτο σε αίσθηση, χορταστικό στο βλέμμα. Ήταν στάνταρ εξοπλισμός στις Alfa Romeo SZ/RZ, αλλά και στο Honda NSX Type-S

Από Νεοχώρι προς Άφησσο

Δύο φαινομενικά ίδιες Alfa 75, με ίδιο κινητήρα και παρόμοιο set-up ανάρτησης, κι όμως τόσο διαφορετικές σε αίσθηση.

Ο κινητήρας αισθητά πιο πρόθυμος από της δικής μου, έχοντας κάτω από τα μισά χιλιόμετρα στην πλάτη του. Το στρίψιμο λίγο πιο άμεσο, χάρη στη μία μοίρα αρνητικό κάμπερ στην ανάρτηση εμπρός, αλλά με λίγο πιο μαλακή αίσθηση. Εδώ παίζουν το ρόλο τους οι 15άρες Ronal A1 της «Rossa» με το διαφορετικό off-set

Στη διαδρομή προς Άφησσο, το σκηνικό άλλαζει και πάλι. Έχουμε αφήσει το βουνό πίσω μας και κατηφορίζουμε σε ανοιχτές καμπές και ευθείες. Μικρές και μεγάλες. Ναι, εδώ η διαδρομή είναι βούτυρο στο ψωμί της Alfa 75.

Διαδρομή απολαυστική. Με 4η και 5η ταχύτητα στο κιβώτιο, διατηρώντας σταθερή ταχύτητα την οποία μπορούμε και την «κουβαλάμε» στις στροφές, ενώ η σωστή κλίση του οδοστρώματος βοηθάει σε πολλά σημεία.

Μετά από λίγο στρίβουμε αριστερά για Άφησσο. Έχει έρθει το απόγευμα και αποφασίζουμε να γεμίσουμε τα ρεζερβουάρ μας με τροφή – χωρίς αλκοόλ, εννοείται. Οδηγούμε, μην ξεχνιόμαστε.

Ανασκαφή αναμνήσεων στην Άφησσο

Μετά τον ανεφοδιασμό, ακολουθεί καφές και ο προορισμός είναι ήδη γνωστός.

Ο ξενώνας Μαϊστράλι, το οποίο λειτουργεί εκεί από το καλοκαίρι του 1987. Καθόλου τυχαία ο τρίτος της παρέας, ο αδερφός μου, Τάκης, δούλεψε ένα ολόκληρο καλοκαίρι εκεί. Δεν είχε ξαναπάει ποτέ από τότε.

Το ξενοδοχείο έχει παραμείνει ίδιο και απαράλλαχτο. Οι ιδιοκτήτες είναι οι ίδιοι, επίσης.

Καθόμαστε για καφέ στο υπέροχο μπαλκόνι με θεά το ηλιοβασίλεμα και τον Παγασητικό. Η ιδιοκτήτρια εμφανίζεται, οι αναμνήσεις αρχίζουν να αναβλύζουν στην ατμόσφαιρα.

1987 και 2020. 33 χρόνια σε μια φωτογραφία

Μοιραστήκαμε τη στιγμή και την συγκίνηση με τον αδερφό και ήπιαμε έναν απογευματινό καφέ που θα μας μείνει σίγουρα χαραγμένος στη μνήμη εφ` όρου ζωής. Μια τέτοια μέρα δεν θα μπορούσε να έχει καλύτερο επίλογο…

Μηλιές – Βυζίτσα – Πινακάτες – Αγ. Γεώργιος Νηλείας

Το υπόλοιπο της διαδρομής, αποφασίσαμε να το καλύψουμε γρήγορα. Η ανάβαση προς Μηλιές ήταν η τέλεια αποφόρτιση μετά τις έντονες στιγμές που ζήσαμε.

Κινούμενοι μέσα από τα πολύ γραφικά χωριά, θαυμάζαμε τα υπέροχα αρχοντικά σπίτια έχοντας ως συνοδεία τα υπέροχα χρώματα του ηλιοβασιλέματος αριστερά μας.

Γρήγορη στάση στη Βυζίτσα. Οι Alfa 75 δίπλα σε ένα από τα πολλά αρχοντικά σπίτια που κοσμούν τα χωριά που υπάρχουν στο Πήλιο

Η νύχτα μας βρήκε στο δρόμο της επιστροφής προς το Βόλο, παρέα με την κίνηση από τους κυριακάτικους εκδρομείς. Με χαμηλές ταχύτητες τόσο στα αυτοκίνητα όσο και στο μυαλό, ο καθένας μας ταξίδευε στις σκέψεις του μετά από μια τόσο γεμάτη μέρα. Οδηγικά αλλά και συναισθηματικά

Αποχωριστήκαμε τον Θανάση και τη «Μούσα» του, έξω από τον Βόλο και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για Λάρισα νιώθοντας γεμάτοι.

Φορτωμένοι εικόνες από τα τοπία που είδαμε, μυρωδιές από τα μέρη που περάσαμε αλλά και συναισθηματικά φορτισμένοι.

Η επόμενη συνάντησή μας κανονίζεται ήδη, κάπου στα νότια της Ελλάδας αυτή τη φορά. Άλλωστε η χώρα μας έχει άπειρες οδηγικές διαδρομές που είναι αδύνατον να μην βρεις κάποια να σε καλύπτει.

Υ.Γ. Το άρθρο αυτό αφιερώνεται στην Λουκία και την Πέλλη που ποτέ δεν τις ξεχνάμε και σίγουρα χαμογελούσαν βλέποντάς μας εκείνη την Κυριακή