Ασέλγειες στην πίστα της Σπάρτης. Χωρίς ενοχές

Υπάρχει πίστα στην Σπάρτη; Ω, ναι. Μια από τις πολεμικές στην επικράτεια, χωμένη πίσω από πορτοκαλιές, κάπου στην Αγία Κυριακή, εκεί όπου τα πίσω λάστιχα δουλεύουν υπερωρίες κάνοντας δια-τριβή στην τέχνη της πλαγιολίσθησης

Κάποια 70 στρέμματα, 14 μέτρα πλάτος, μήκος 1.300 μέτρα, ατελείωτο λιώσιμο. Στο τέλος μαζεύεις και πορτοκάλια

Είναι σχεδόν αδύνατον να εντοπίσεις την πίστα στη Σπάρτη. Είναι ένας καλά καταχωνιασμένος παράδεισος για όσους θέλουν να βλέπουν τον κόσμο από τα πλαϊνά παράθυρα

Υπάρχει ήδη έντονο σασπένς όσο πλησιάζουμε αφού ο ήχος από τις πλαγιολισθήσεις τρυπάει την αγροτική ηρεμία.

Φτάνουμε τελικά σε μια καλοσχεδιασμένη, πολύ μεγαλύτερη του αναμενομένου, πίστα όπου κυρίως χρησιμοποιείται για να μάθεις να οδηγείς γρήγορα και με ασφάλεια. Κι αν «το ‘χεις», να εμπεδώσεις και την τέχνη.

Η χαρά των BMW. Εντάξει, όχι μόνον

Δν χρειάζεται επιστημονική παρατήρηση για να δεις ότι οι βασίλισσες αυτής της πρωινής ζώνης είναι αποκλειστικά πισωκίνητες. Και στην συντριπτική πλειοψηφία παλιές BMW Ε30. Γυμνά, ελαφρωμένα από τα περιττά σασί με μεταχειρισμένα καλούδια.

Οι περισσότεροι με μοτέρ και μηχανικά μέρη από τις «ιταλικές Μ3». Δεν τις είχα ξανακούσει. Πρόκειται για μια ειδική έκδοση που παρήγαγε η BMW από το Σεπτέμβριο του 1987 ως το Νοέμβριο του 1990 με σκοπό να καλύψει αποκλειστικά τις αγορές της Ιταλίας και της Πορτογαλίας που επέβαλλαν μεγάλη φορολογία στα αυτοκίνητα πλέον των 2.000 κυβικών

Στην ουσία, ήταν ο ίδιος ακριβώς τετρακύλινδρος (S14) κινητήρας που έμπαινε στις αντίστοιχες Μ3 των 2.302 κ.εκ.

Εν προκειμένω με χωρητικότητα μειωμένη στα 1.990 (κυβικά) για να γίνει το φορολογικό by pass. Το καπάκι, πάντως, γράφει το εσαεί γοητευτικό BMW M Power.

Άλλοι με εξακύλινδρους από την παλιά Μ5 Ε34, του ’88, κι άλλοι με το μεγάλο straight six από τις αρχαίες 735i. Κάποιοι με trubo για άμεση ροπή από χαμηλά αλλά σίγουρα οι περισσότεροι με «κολλημένα» μπλοκέ διαφορικά για να δουλεύουν με ποσοστό εμπλοκής 100% ώστε το αυτοκίνητο να ξεκολλάει και να κρατιέται πιο εύκολα η πλαγιολίσθηση.

Το drift στην Ιαπωνία. Για την ψυχή της Ebisu

Οι ταλαντούχοι οδηγοί της διπλανής πόρτας

Χαλαροί, ευγενικοί και με μια εφηβική λύσσα για ατέλειωτα περάσματα οι οδηγοί της διπλανής πόρτας εντυπωσιάζουν στα περάσματά τους.

Πιο ‘κει, υπάρχει μια ντάνα με παλιά μεταχειρισμένα ζαντολάστιχα, συνήθως 13άρια ή 14άρια, που τα μαζεύουν απ’ τα βουλκανιζατέρ της περιοχής και τα αλλάζουν στα πιτς.

«Ακόμα και διακόσιες φορές να έχεις κάνει την πίστα κάθε στροφή είναι σαν να την ξαναπερνάς για πρώτη φορά» μου έλεγε ο Χριστόφορος, ο (τότε, τουλάχιστον) ιδιοκτήτης της πίστας, ένας σωματώδης τύπος με μια Mercedes βαμμένη φούξια και ικανή ροπή για να ξεκολήσσει τον τάπητα. Mαζί και το σέξι κορίτσι στην πόρτα

Ο στόχος τού να βγάλεις και τα 1.300 μέτρα της διαδρομής με το πλάι είναι σοβαρά εθιστικό. Δεν χρειάζεται να μου ορκιστεί. Τον νιώθω. Εδώ, στο μέσον τού πουθενά, στην ξεχασμένη στο χρόνο Αγία Κυριακή, έχει γιορτή. Δεν υπάρχει πολιτική ορθότητα, η ουσία είναι το θέαμα

Παραπέρα, στοίβες από ξεκοιλιασμένα λάστιχα, με τα σύρματα να βγαίνουν από τη γόμα. Δίπλα μία λαχανί Toyota Celica χτίζεται σιγά-σιγά. Μοιάζει σαν κάτι αγωνιστικές Can Am απ’ τα παλιά.

Χαζεύω μερικά κουφάρια από Mercedes 2.3-16. Πρώτα μετάγγισαν τα σωθικά τους στη φούξια Mercedes. Τώρα γίνονται σαπάκια στη βροχή.

Τρία δεμένα με χοντρές αλυσίδες ντόμπερμαν με κάνουν να κρατώ αποστάσεις, πιο ‘κει το αδιαπέραστο απ’ τις καλαμιές ενός άλλου Βιετνάμ. Ξεχάστε τις τυπικότητες και τα λογύδρια για την ασφάλεια λες και μιλάμε σε αρχάριους. Εδώ έρχονται οι μυημένοι και σε μια προφανώς cult ατμόσφαιρα

Για όσους «το ‘χουν» τα υπόλοιπα είναι περιττά.

Για την πίστα στη Σπάρτη. Αν δεν, να πάτε.