Σοβαρά τώρα, πόσο δύσκολο πρέπει να 'ναι ένα driver's car; - 4Drivers.gr

O Βάλτερ Ρερλ είχε πει πως ένα αυτοκίνητο είναι πραγματικά δυνατό όταν φοβάσαι να το οδηγήσεις. Αλήθειες, ψέματα και φόβοι στο δεξί πεντάλ

Κάποτε στην Πάρνηθα με το «ζώο», το 10-κύλινδρο Dodge Viper. Χωρίς ηλεκτρονικά και με μιλιμέτρ στο γκάζι. Μερικές σκέψεις για το αν πρέπει να «δαγκώνει» το όχημα

Εκείνο το πρωί έβρεχε. Έκανα το σταυρό μου και μπήκα στην Corvette Ζ06

Η διαδρομή Σούνιο-Αθήνα / Αθήνα-Σούνιο ήταν για σχεδόν δέκα χρόνια το δικό μου Παγκράτι-Κολιάτσου. Και με κλειστά μάτια να με βάλεις εκεί έχω τύχη. Σαν τον Στίβι Γουόντερ στο πιάνο ένα πράμα.

Η Corvette ήταν το αυτοκίνητο που σε βρεγμένο ή σε έκανε καλύτερο οδηγό ή σε «έστελνε».

Λίγες μέρες πριν είχα δει μια κόκκινη, απλή C6 που είχε σκαρφαλώσει απέναντι, αμέσως μετά την παρατεταμένη στις Αλυκές Αναβύσσου.

Πέρασα τις πρώτες στροφές μετά το Χάρακα, ξέρετε, εκεί στο άπλωμα όπου εκατοντάδες φωτογραφικές λήψεις έκαναν τότε τα περιοδικά αυτοκινήτου. Το τι δημοσιογραφικό κουτσομπολιό έχουν ακούσει τα βράχια του Χάρακα δε λέγεται. Και πολύ περισσότερο, δε γράφεται

Με 3η ταχύτητα στο σφιχτό εξάρι η Z06 ψάρευε σα χρυσόψαρο στην ευθεία. Στην ευθεία, λέμε. Με τετάρτη γινόσουν από άθεος πιστός σε δευτερόλεπτα

Ό,τι μου έμαθε η οδήγηση. Από τον Βάλτερ Ρερλ (βίντεο)

Είχα το ESP στο ενδιάμεσο mode

Αν θυμάμαι καλά. το έλεγαν ”Competition.

Αλλά και πάλι, είχε τόση ροπή ο small block, που λίγα χιλιοστά πίεσης στο δεξί πεντάλ αρκούσαν για να τελειώσουν όλα με συνοπτικές διαδικασίες.

Έκλεισα ραδιόφωνο, γούρλωσα τα μάτια απ’ τη συγκέντρωση, έβαλα τους καθαριστήρες στο γρήγορο και πειραματίστηκα με την άσκηση θάρρους. Γιατί τέτοια ήταν. Όσο άλλοι γύρω μου ήταν ήρεμοι και χαλαροί στη μικροαστική ασφάλεια του ”Golfiness”, τόσο εγώ οδηγούσα σα να χειριζόμουν χειρουργικό νυστέρι. Δεν ξέρω από χειρουργεία αλλά κάπως έτσι πρέπει να ‘ναι

Και φαντάσου, μιλάμε για την καλύτερη μέχρι τότε Corvette που είχε φτιαχτεί – όχι σαν τους άλλους χάρους που ‘χαν παλιά.

Πράγμα που με προσγειώνει στο αρχικό ερώτημα. Πόσο δύσκολο, τελικά, «πρέπει» να ‘ναι ένα Πραγματικό Αυτοκίνητο για τον Πραγματικό Οδηγό;

Θυμήθηκα τους οδηγούς στην παλιά πίστα του Brooklands

Στο οβάλ πλακόστρωτο να έρχονται με όσα…

Tις Bentley, τις Delage και τις Mercedes να στρίβουν με τους τροχούς στον αέρα, χωρίς καμία προστασία, χωρίς αύριο και με πολύ φαρδιά «παντελόνια»

Eδώ άρχισαν όλα. Η μεγαλομάνα των αγώνων αυτοκινήτου, η πίστα του Brooklands. Αν θες να το παίξεις θαρραλέος, ξεκίνα από ‘δω με κοντομάνικο, αρχαίες σούστες και χωρίς σπορ ελαστικά του 2021

Giulietta ήσουν μέχρι εδώ. Το τέλος (2010-2020)

Πιστεύω πως ψυχικά οι άνθρωποι αυτοί πρέπει να ήταν πολύ πιο δυνατοί από τη γενιά μας

Σήμερα, θεωρούμε πως ένα αυτοκίνητο αν είναι λίγο ψιλοάγριο να το δαμάσεις, αν πετάει ψιλοξαφνικά κώλο, είναι δύσκολο έως τρομακτικό.

Και ξαφνικά γινόμαστε μπλαζέ προς άλλες, πιο φιλικές κατασκευές.

Λες και κρύβεται ένας Ρερλ, ένας Άιρτον μέσα μας. Μόνο που ξεχνάμε πως η τάση -όχι μόνο σε επίπεδο παραγωγής αλλά και στις αγωνιστικές κατασκευές- είναι το αυτοκίνητο να εξελίσσεται σε σύμμαχο

Με δυο κουβέντες; Να ΄ναι προοδευτικό όταν σπάει η πρόσφυση, να μη σε πουλάει για πλάκα και να σου χτίζει ένα δεσμό εμπιστοσύνης ώστε να μπορείς να πιέσεις λίγο ακόμα πέρα απ΄το προηγούμενο «λίγο ακόμα»

Και είναι αυτό: Το όριο ανάμεσα στο να μη βαριέσαι λες και είσαι για τσάϊ σε οίκο ευγηρίας και στη μικρή, έστω, προσπάθεια να κρατηθείς στο δρόμο.