Ελαφρύ, σπορ, ζυγισμένο, αργό. Με ΜΧ-5 και τσίμπλα στο μάτι

Τέσσερις γενιές μέχρι στιγμής Mazda MX-5. Τριάντα πέντε ολάκερα χρόνια. Ίδια συνταγή πετυχημένη και οδηγοκεντρική. Έστω κι αν σε «πατάνε» στις ευθείες

Με τα NC και ND σε διαδρομή που μας αρέσει και παρέα με συνάδελφο, φίλο και «χερά». Εμείς απλώς ήρθαμε για να δούμε την ανατολή με φόντο το Ναό του Σουνίου

Συναντηθήκαμε, αλλάξαμε αυτοκίνητα και κατεβήκαμε προς τα νότια με τα ΜΧ-5. Κατ’ αρχάς είναι ωραίο να βλέπεις το αυτοκίνητό σου να κινείται μέσα από το αυτοκίνητο του άλλου. Το λέω γιατί σπάνια έχουμε την ευκαιρία να το βλέπουμε απ’ έξω εν κινήσει. Εκτός αν το δίνουμε στη γυναίκα και το χαζεύουμε την ώρα που απομακρύνεται. Κλαψ…

Εν προκειμένω, όμως, μέσα από το πολύ προσεγμένο NC του Δ. Χ. με τον οποίο συντονιστήκαμε πρωί-πρωί, με την αυγούλα, για την κλασική διαδρομή στην, έρημη από κίνηση, νότια πλευρά της πόλης.

Αυτό πάντως που θεωρώ πως έχει ενδιαφέρον όταν οδηγείς door to door το ίδιο μοντέλο της προηγούμενης και της επόμενης γενιάς, είναι να εντοπίζεις τις διαφορές εξέλιξης.

Το πώς, δηλαδή, ο κάθε κατασκευαστής επιλέγει να δρομολογήσει το προϊόν του για τα επόμενα χρόνια.

Αν σκεφτεί κανείς ότι από το 1989 που πρωτοπαρουσιάστηκε το ΜΧ-5 μέχρι σήμερα διανύει μόλις την 4η γενιά του, αυτό αντικατοπτρίζει το πόσο σημαντικό είναι στη ραχοκοκαλιά της εταιρείας.

Όπως επίσης και το πόσο κομβικές είναι οι αλλαγές στην εξέλιξή του ως προϊόν, σασί, περιφερειακά, ρυθμίσεις κλπ.

Ειδικά καθώς το ΜΧ-5 δεν έχει προδώσει την αρχική του φιλοσοφία, ως ένα ελαφρύ, πισωκίνητο, ζωντανό σε αίσθηση, αξιόπιστο, ατμοσφαιρικό διθέσιο σε όλη αυτή την πάροδο των ετών. Κοινώς, δεν έχει μπασταρδευτεί σημειολογικά

Για το οδηγικό, τα έχουμε πει κι άλλες φορές και καλό είναι να μην επαναλαμβάνομαι.

Κρατήστε τις φωτό και απολαύστε τις μέρες που είναι λαμπερές και ηλιόλουστες, σαν κι αυτές που ζηλεύουν οι κεντροευρωπαίοι.