Η Lancia Delta HF Integrale, ένας ζωντανός θρύλος που εφάρμοσε, εμμέσως πλην σαφώς, το λατινικό ρητό ”Veni, Vidi, Vici”. Ήλθε, είδε και νίκησε
Η «ύπουλη» και βαθμιαία μεταμόρφωση ενός ανυποψίαστου ιταλικού hatchback σε πολεμική μηχανή
Όταν παρουσιάστηκε, το 1979, φάνταζε σχεδόν απίθανο ότι η Lancia δ, να γίνει είδωλο επιδόσεων και απόδοσης
Εμείς, βέβαια, ως Έλληνες, τρέφαμε συμπάθεια από τα γεννητούρια της.
Ήταν, βλέπεις, αυτή η ελληνική γραμματοσειρά που χρησιμοποιούσε η Lancia (προφέρεται «Λάν-τσα» – με παχύ το «τσ») και μας έφερνε ακόμα πιο κοντά της.
Τετράγωνη, ίσως και άκομψη σιλουέτα, βασισμένη στο Fiat Ritmo.
Και παρότι νικήτρια του τίτλου Car of the Year -εντάξει, από τότε ήταν ψιλοξενέρωτος ο θεσμός για τους γνώστες-, φάνταζε ουτοπική η μεταμόρφωσή της σε ένα αυτοκίνητο αγώνων παγκοσμίου κλάσης.
Από hatchback της διπλανής πόρτας σε ωμό τέρας του Group B
Το 1986 ήταν χρονιά-καταπέλτης για την κατηγορία καθώς η FIΑ, υπό τη σκιά του μοιραίου δυστυχήματος του Χένρι Τοϊβόνεν στο Ράλι Κορσικής, τα τέρατα του Group B κρίθηκαν υπερβολικά γρήγορα και υπερβολικά επικίνδυνα.
Με αφετηρία το 1987, οι νέοι κανονισμοί έδιναν το πράσινο φως για αυτοκίνητα Γκρουπ Α και η Lancia με τη Delta HF 4×4, μαζί με εμπειρίες από τη θηριώδη S4.
Η χρονιά έκλεισε με την 1η θέση στον τίτλο και τον Γιούχα Κάνκουνεν στη θέση του Παγκόσμιου Πρωταθλητή
Την επόμενη χρονιά (1988) η Integrale αποκτά στην πολιτική της έκδοση επιπλέον 20 ίππους (185 bhp) και μεγαλύτερο στροβιλοσυμπιεστή (Garret T3).
Τα νέα φουσκωμένα φτερά αγκάλιαζαν αρμονικά τους φαρδύτερους, 15 ιντσών, τροχούς της από κράματα αλουμινίου και η νέα κατανομή ροπής 56/44 (εμπρός και πίσω, αντίστοιχα) παρείχαν μεγάλη μηχανική πρόσφυση. Το αποτέλεσμα ήταν να κυριαρχήσει στους 10 από τους 11 αγώνες και να κερδίζει τον τίτλο πριν καν ολοκληρωθεί η σεζόν
Στο δρόμο της Integrale
Χωρίς να χάνει χρόνο για την ακόλουθη σεζόν, η Lancia εισήγαγε νέα έκδοση της Integrale, η οποία έκανε το ντεμπούτο της στο Ραλί του Σαν Ρέμο.
Αυτή την φόρα με 16-βάλβιδο κινητήρα – παρότι συνέχισε να υπάρχει και ο 8-βάλβιδος.
Η απόδοση έφθασε τους 200 ίππους και η επιτάχυνση από 0-100 km/h κατέβηκε στα μόλις σε 5,7”.
Σε επίπεδο μετάδοσης, η κατανομή της ροπής μεταβλήθηκε σε αναλογία 47/54 (εμπρός και πίσω, αντίστοιχα) με στόχο την πιο αποτελεσματική συμπεριφορά στην άσφαλτο και επιτυχγάνοντας πιο υπερστροφικές δυνατότητες στα «κλειστά» κομμάτια. Οπτικά ξεχώριζε από το πρησμένο καπό και τους φαρδύτερους τροχούς
Με την ευκαιρία αξίζει να δείτε την παθιασμένη περιγραφή του Davide Ceroni οδηγώντας την Integrale
Παλιά μου τέχνη κόσκινο
Η Lancia είχε βρει για τα καλά τη συνταγή του πώς να διατηρεί στην επικαιρότητα την Integrale και τον Οκτώβριο του 1991 λανσάρεται η έκδοση Evolution με 210 ίππους.
Αισθητά πιο φαρδιά, νέα μετατρόχια και με τα McPherson τοποθετημένα πιο ψηλά για βελτιωμένη άρθρωση των τροχών.
Οπτικά η νέα μάσκα παρείχε ταυτόχρονα και καλύτερη απαγωγή της θερμότητας ενώ η πίσω αεροτομή, πάνω από τη 5η πόρτα, προσέθετε αρνητική άντωση.
Τον επόμενο Ιανουάριο η Lancia παρουσίασε την έκδοση περιορισμένης παραγωγής, ντυμένη με τα αυτοκόλλητα της Martini και την υπενθύμιση πως ήταν 5 φορές Παγκόσμια Πρωταθλήτρια. Τη θέλαμε όλοι. Στο δε τέλος της χρονιάς άλλος ένας τίτλος είχε προστεθεί. Petrolheads του πλανήτη, υποδεχθείτε την Integrale ”6”, τις μπλε ραφές στην αλκαντάρα και όλο τον πόθο που εμπεριείχε
Το κύκνειο άσμα ήρθε το 1993 με μία ακόμα αναβάθμιση του δίλιτρου κινητήρα (215bhp) και οπτικές διαφοροποιήσεις – όπως συνέβη στην, κατά κυριολεξία Final Edition.
Στο τέλος αυτής της μεγάλης θρυλικής διαδρομής σε δρόμους και τίτλους, είχε στο βιογραφικό της 44,296 αντίτυπα. Καθόλου άσχημα για ένα homologation special.
Πηγή: www.motorsportmagazine.com
Το 4Drivers δεν ταυτίζεται κατ΄ανάγκην με τις απόψεις των αρθρογράφων που φιλοξενεί, ενώ, ταυτόχρονα, ενθαρρύνει την ελευθερία γνώμης των contributors προς μια ευρύτερη αντίληψη της αυτοκίνησης.