Ανταπόκριση από το μπάκετ της συνοδηγού. Η Ειρήνη Πάφρα, δίπλα στον Γιάννη Γύζη, δεμένοι και χωμένοι μέσα στο ασημί Clio Williams. Η εμπειρία και το love story μιας γυναίκας που δεν έχουμε προσωπική εμπειρία για το πώς διαβάζει ως συνοδηγός αλλά είναι βέβαιο ότι ξέρει να γράφει. Αν και απ’ ό,τι φαίνεται, κάνει καλά και το πρώτο
To αγωνιστικό Clio Williams έρχεται με φόρα και φάτσα-κάρτα τα αυτοκόλλητα του 4Drivers. True story
Ʃεπτέμβρης ‘23. Χτυπάει τηλέφωνο. Βλέπεις Γύζης. Γιάννης Γύζης. Mποντ, Τζέιμς Μποντ. Θα μπορούσε…
Κι αυτό γιατί ο συγκεκριμένος κύριος (ο Γύζης, λέμε) κάνει πολύ σαματά όταν εμφανίζεται και κάπως τα καταφέρνει πάντα και τα φέρνει βόλτα όλα.
Μου λέει «πάμε Παλλάδιο».
«Ωραία», του λέω, «σε ποια στροφή θα κάτσουμε;»
«Δεν κατάλαβες», μου λέει.
Fast forward
Μερικές μέρες μετά, είμαι πλέον στο δεξί μπάκετ ενός οδηγού που «χορεύει» σε κάθε του εμφάνιση.
Ʃτο Renault του, εκείνο το ταπεινό το Clio το Williams στο οποίο έχει βάλει όλο το μεράκι του, όλη την ψυχή του.
Ιεροτελεστία ο αγώνας
Ήδη από τις δοκιμές. Τα καφεδάκια στα πλαστικά, τις κουβέντες στο βουνό.
Να «δέσει» η ομάδα. Να ταιριάξουν τα χνώτα και να μπορέσει ο ένας να εμπιστευτεί τον άλλον. Να φτιάξετε τα γραπτά. Να διαφωνήσετε γι’ αυτά. Να τα ξαναγράφετε κάθε φορά που ο ρυθμός ανεβαίνει. Που είστε ένα σκαλί πιο «πάνω». Ιεροτελεστία ο αγωνας. Να μπορείς να χαμογελάς ακόμα κι όταν όλα πήγαν λάθος. Να τον «μαζεύεις» όταν χάνεται, να σε «μαζεύει» όταν πέφτεις
Να «δένετε» και να «λύνετε» παρέα το αμάξι. Τα μαζέματα στη γιάφκα και η παρέα που και παραγγελία να την είχες κάνει, όμοια δε θα
έβρισκες.
Οι δικοί μας άνθρωποι που τα στομάχια τους είναι δέκα φορές πιο γερά απ’ τα δικά μας και είναι εκεί να μας κάνουν αγκαλιές όταν γυρίζουμε πίσω.
Ʃε 30, σε 20, σε 10, η αδρεναλίνη φουλάρει στην αντίστροφη μέτρηση.
Go και τα ξεχνάς όλα
Και απλώς το ζεις.
Ο ρυθμός ανεβαίνει, οι κόρες διαστέλλονται, τα μάτια διαβάζουν το δρόμο μαζί με το τετράδιο, το κορμί ακολουθεί τις καμπές και επιβεβαιώνει αυτά που λες. Ʃτα αυτιά σου έχει ησυχία, στα δικά του έχει φωνή. Ʃτο «χάνεται» είναι γνωστή η συνέχεια. Δεν «αφήνει» πουθενά γιατί έχει άλλα 300. Διαβάζεις 4η και την περνάει με 5η. Γελάς γιατί στο είχε πει και το’ κανε. Γελάς γιατί περνάτε καλά
Γιατί αυτό ειναι το συναίσθημα που πρέπει να βγαίνει από τα σωθικά σου την ώρα του αγώνα.
Κατεβάζει στο κιβώτιο και το μοτέρ θα βγει να μας χαστουκίσει. Όμως το Clio Williams δεν του ‘χει χαλάσει χατήρι μέχρι τώρα.
Η «Ζαχαρούλα». Έτσι το αποκαλεί. Και ο νοών, νοείτο.
Κοντεύουμε, το αυτοκίνητο «πετάει» και στην τελευταία στροφή πριν τον τερματισμό βγαίνει αυθόρμητα ο αναστεναγμός της ανακούφισης που πήγαν όλα καλά.
Δίνεις καρνέ, παίρνεις χρονο, ξαναγελάς και φεύγετε. Να σταματήσετε πιο κάτω να βγάλετε τα κράνη, να αναφωνήσεις «τι έκανες, ρε φίλε, στο Πλατανάκι;»
Κλείσιμο μέρας
Απολογισμός, μαζέματα, κούραση, ταλαιπωρία αλλά το χαμόγελο κολλημένο στ’ αφτιά.
Τερματίσαμε.
Χαζεύεις το Clio, το αυτοκόλλητο του 4Drivers προμετωπίδα και αναλογίζεσαι την τύχη σου. Ευγνωμοσύνη.
Ʃε πνίγει πάλι το συναίσθημα και κάπου εδώ τελειώνει το παραμύθι και έχει επιστροφή στην πραγματικότητα. Γιατί για εσάς οι αγώνες δεν είναι συχνό φαινόμενο αλλά αυτό είναι παράπονο για άλλο άρθρο. Που θα λέει ό,τι πονάει στο χώρο, αυτόν τον πολύπαθο του μηχανοκίνητου που κάνει τζιζ. Ραντεβού στις επόμενες δοκιμές λοιπόν, στον επόμενο αγώνα. Με αγάπη
Photo: Αρχείο Γιάννη Γύζη / Ειρήνης Πάφρα / Papetas 13 / Racing Press /
Το 4Drivers δεν ταυτίζεται κατ΄ανάγκην με τις απόψεις των αρθρογράφων που φιλοξενεί, ενώ, ταυτόχρονα, ενθαρρύνει την ελευθερία γνώμης των contributors προς μια ευρύτερη αντίληψη της αυτοκίνησης.
Διαβάστε μας (και) στο Protagon
Διαβάστε μας (και) στο Autotypos
Ίσως να σ’ αρέσει
