Γιατί το Mitsubishi Evo έγινε πιο ειδικό από ποτέ

Mπαίνοντας σε ένα Mitsubishi Evo 9άρι. Μ’ όλο το σεβασμό στο μηχάνημα και στον ιδιοκτήτη του. Αλλά και χωρίς αγιογραφίες

Στιγμές φορτισμένες με τρακ. Είναι το ψυχολογικό όταν έρθει ο άλλος, σου δώσει εν λευκώ αυτοκίνητο, κλειδιά και σου πει «φέρ’ το όποτε τελειώσεις». Κάπου για Λίμνη Πλαστήρα.

Το συγκεκριμένο Evo 9άρι έχει αλλαγμένους εκκεντροφόρους, ως συνήθως Φ.Π.Ε (βλ. φίλτρο, πρόγραμμα, εξάτμιση), σκάστρα της HKS για τα background vocals και φυσικά αναβάθμιση συμπλέκτη (κλασικό tip για δυνατά Evo).

Η παροχή ισχύος, ειδικά ψηλά, είναι έντονη και με το που μπαίνεις αισθάνεσαι πως βρίσκεσαι σε ένα ειδικό αυτοκίνητο. Φυσιολογικό. Το θέμα, τουλάχιστον για σήμερα, είναι πόσο ειδικό αντέχεις.

Καλώς ή κακώς, ωμά στη χροιά τους αυτοκίνητα σπανίζουν πια. Το Evo αλλάζει κατεύθυνση αστραπιαία, φλικάρει με τα φρένα υποδειγματικά και εκπέμπει αυτή την αίσθηση του επείγοντος

Πρέπει να ‘σαι συγεντρωμένος, χωρίς χαζούς ηλεκτρικούς τζόγους στο τιμόνι, cup holders και χαλαρό αυτόματο για cruising. Αν τα θες αυτά, τότε μετατρέπεται σε ένα σπαστικό αυτοκίνητο. Ειδικά, αν έχεις σε κάθε αλλαγή τα «τσαφ-τσουφ» της σκάστρας. Που στο τέλος καταλήγουν βαρετά. Περί ορέξεως.

Γίνεται επίσης ακόμα πιο ειδικό αυτοκίνητο για τον προβλέψιμο λόγο της κατανάλωσης. Όπως κάποτε είχε γράψει ο ιδιοκτήτης του συγκεκριμένου Mitsubishi Evo και ευγενής contributor του 4Drivers, Στέφανος Νταντάμης, «ρουφάει και σταματημένο».

Χωρίς να ακουστεί ιερόσυλο απέναντι σε αυτοκίνητα που έγραψαν τεράστια ιστορία, δεν ξέρω πόσο αξίζει τελικά αυτή η ρημάδα η βόλτα.

Δεν έκανα πολλά χιλιόμετρα, δεν το πίεσα όσο του αξίζει, χτύπησα κόφτη κανά δυο φορές. Και μόνο. Παρά τον υφέρποντα εθισμό. Όμως, παράλληλα με το στροφόμετρο που ανεβαίνει, μπορείς σχεδόν να δεις τον δείκτη καυσίμου να κατεβαίνει.

Το πρόβλημα που έχουμε εμείς οι petrolheads, και ειδικά σε μια εποχή που το χρήμα βγαίνει δύσκολα, είναι πως η κάθε βόλτα κοστίζει. Το σπορ δεν είναι kite surf που έχεις τσάμπα αιολική ενέργεια και σε σπρώχνει στα g. Εδώ κοστίζει. Πολύ, πλέον

Αν λοιπόν έχεις €50 στην τσέπη και θες τα δεις να εξαφανίζονται εντός ολίγης ώρας, το Evo είναι μια εξαιρετική επιλογή.

Και μετά μπαίνουν τα υπαρξιακά: αξίζει; Ο λόγος έχει να κάνει με το εξαιρετικά ειδικό της χρήσης

Με λιτότητα αλλά και κατασκευές τύπου S3 ή, αν θέλετε, ακόμα και A-Class AMG που το κυνηγούν σχεδόν στα ίσα, το Evo απευθύνεται σχεδόν αποκλειστικά, θα έλεγα, σε δυο κατηγορίες ανθρώπων.

Η πρώτη είναι αν το ‘χεις σαν δεύτερο αυτοκίνητο. Nα το βγάζεις επιλεγμένες βόλτες, σε επιλεγμένες διαδρομές, σε επιλεγμένες ώρες της ημέρας για να μη σου κόβει ο πολτός τη φόρα. Όλο αυτό αν αντέχεις, φυσικά.

Η δεύτερη είναι να ‘σαι ακόμα νέος. Που το αίμα σου βράζει, δεν είχες μέχρι τώρα την εμπειρία, έχεις στο κεφάλι τον ανθρωπότυπο του απόλυτου boy racer, δεν έχεις συνειδητοποιήσει τα λίτρα ανά εκατό αλλά με οικονομία βρίσκεις από €18.000 έως €28.000 κάτι καλό έως πολύ καλό (όπως το συγκεκριμένο κόκκινο) στις αγγελίες. Και μέχρι εκεί.

Η εμπειρία φυσικά θα δράσει σαν παραισθησιογόνο μανιτάρι της ΗKS. Θα νιώσεις για λίγα λεπτά το σασπένς ή και τον καταιγισμό, αναλόγως φορτίου γκαζιού

Όμως, στο ταξίδι η πρακτικά μη ρυθμίσιμη θέση οδήγησης / κολώνα τιμονιού, η περιορισμένη μόνωση και τα εκτάρια πλαστικών τύπου Tupperware θα σε κάνουν να βαρεθείς -εφόσον φυσικά δεν είσαι αποφασισμένος να καταθέσεις το μισό σου μηνιάτικο στο Καρδίτσα – Αθήνα πηγαίνοντας τέζα.

Επίσης, αν βγεις από ένα αυτοκίνητο τύπου ΒΜW 220i (ενδεικτικό το παράδειγμα αλλά αυτό έτυχε να οδηγώ ως δημοσιογραφικό εκείνη τη μέρα) θα σε ενοχλήσει ίσως το φτηνό της καμπίνας, το «γκουπ» της πόρτας, η αίσθηση των περιφερειακών χειριστηρίων ή η χωρίς βάθος εξωτερική βαφή που γεμίζει για πλάκα με σημάδια από πετραδάκια.

Μιλάω πάντα ως καθημερινό αυτοκίνητο. Εμένα με ενόχλησε. Ξενέρωτος; Δεκτά όλα. Πού θα λάμψει λοιπόν το Evolution;

Ναι, σε ένα δρόμο με απανωτές στροφές, εναλλαγές κατεύθυνσης και λιγοστή ως ανύπαρκτη κίνηση. Εκεί, «σκοτώνει». Πάρε μία F430 και ένα Evo. Και πήγαινε σε ένα επαρχιακό κομμάτι, γλιστερό και με ανωμαλίες στο μέσον του apex. Θες στοίχημα για το ποιο θα είναι πιο όπλο;

Το Mitsubishi Evo θα λάμψει επίσης σε ρομαντικούς φίλους της αυτοκίνησης ή σε όσους βάζουν το χαμένο σασπένς ως προτεραιότητα πάνω κι από το σουπερμάρκετ. Πόσοι είναι αυτοί, πλέον;

Άλλο θέμα, επίσης. Όπως λέει ένας φίλος από τη συμπρωτεύουσα, επίσης πρώην ιδιοκτήτης με 9άρι, είναι αδύνατον να πάρεις Evo και να μη το γαργαλίσεις. Το σασί σηκώνει, το σιδερένιο μπλοκ αντέχει αν δεν κάνεις όργια, η σοφιστικέ τετρακίνηση είναι σύμμαχος ακόμα και στην υπέρβαση και το μικρόβιο του tuning ανθεί στον εύφορο evoβιότοπο.

Αυτό, πέρα από το προφανές θέμα του κόστους το οποίο προσπερνώ χάριν συντόμευσης, αφήνει ανοιχτά και λοιπά πεδία.

Για να ‘μαι αυστηρός στο επίπεδο βελτίωσης του αυτοκινήτου της δοκιμής έχει χαθεί ένα στοιχείο που το βρίσκω ιδιαίτερα σημαντικό: το να μικρορυθμίζεις την τροχιά σου εντός καμπής με το γκάζι. Αν μειώσεις, έστω και λίγο, το αυτοκίνητο κόβει, αν πατήσεις πάλι φορτώνει μη γραμμικά.

Αυτό που λένε οι αγγλούρες ” trailing throttle”, δηλαδή να τρεμοπαίζεις τηλεγραφικά το γκάζι για να κάνεις τις μικροδιορθώσεις εντός στροφής.

Είναι ένα πιο ραφιναρισμένο στυλ οδήγησης σε σχέση με ένα πιο μπρούταλ, τύπου ”μίνι- WRC” (με όλη τη σχετικότητα των όρων, για αποφυγή παρερμηνειών) που εκφράζει συνήθως ένα τυπικά ”φτιαγμένο” Evo. Αλλά το βρίσκω πολύ σημαντικό γιατί τουλάχιστον έτσι οδηγώ.

Όπως είπε και ο ιδιοκτήτης του, που συμφώνησε στη διαπίστωση, το θέμα μπορεί να λυθεί με περαιτέρω επεμβάσεις. ΟΚ, μπαίνουμε σε άλλη διαδικασία. Βάλε-βγάλε, δοκίμασε, δες παρενέργειες, ξαναρύθμισε, σκάσε και μερικά ακόμα ευρώ. Συνήλθες, τώρα; Με δυο κουβέντες. Και το «μαμά» έχει ψυχή (και λυμμένο το συγκεκριμένο topic).

Επίσης. Η κύλιση με τους 17άρηδες είναι, αναλογικά, ποίημα. Περνάει πάνω από σπασμένο οδόστρωμα χωρίς να χτυπάει τίποτα, η ισχύς μεταφέρεται κάτω απλά τέλεια και ταυτοχρόνως είναι ένα δίδαγμα ενάντια στην υπερβολή της εποχής που βλέπεις Micra με 18άρια και SUV με 21ίντσες. Έλεος, δηλαδή.

Ο μεγάλος τροχός είναι το παραμύθι των designers. Για να γεμίσουν θόλους, να φανεί επιθετικό, να δείχνεις άντρας. Άντρας φαίνεσαι με άλλα. Ξεκινάς με τη μπέσα και συνεχίζεις με τα υπόλοιπα. Άσχετο.

Πίσω αεροτομή. Μας αρέσει η σανίδα σιδερώματος. Το Evο είναι ειδικό. Και στο ειδικό συγχωρείται. Έως και επιβάλλεται. Καγκουριά είναι bi-plane στο Hyundai. Ή σε Corolla δεκαπενταετίας. Ή σε E46. Στο Evo είναι μέρος της ντιενεϊκής του ιδιοσυγκρασίας

Κάτσε στο Recaro. Δεν έχει καμιά θεϊκή στήριξη, παλιό είναι. Είναι όμως μια από τις ελάχιστες εναπομείνασες θέσεις για να οδηγήσεις ένα πραγματικό αυτοκίνητο ενός κόσμου που, αν θέλουμε να τα λέμε χωρίς στερεότυπα, απλά τελείωσε. Όχι τελειώνει. Τελείωσε.

Λίγο καιρό πριν γράφαμε ότι η Mitsubishi έστρεψε αλλού τον προβολέα. Δεν είναι χαζοί στα κεντρικά. Βλέπουν την τάση. Χωρίς πολλά γιατί και διότι.

Και οι «Μιτσουμπισέοι« προτιμούν να τραβήξουν χειρόφρενο γιατί η αγορά πέρασε τον Ρουβίκωνα, το κοινό απαιτεί το ειδικό μόνο σε υπερκατασκευές, βλ. GT3 και τα ομοειδή, γιατί οι ρύποι σκοτώνουν τα άλογα πριν γεράσουν. Το Evo έχει τα άλογα. Ποιος αντέχει ακόμα την «ιππασία»;

Κλείνουμε με ένα vid που έτυχε να βρω στο YouTube. Υπάρχουν πολλά αλλά μας άρεσε αυτό γιατί υπενθυμίζει την αγνότητα και το spot on αυτού του αυτοκινήτου.