Το video από την Giulia στην πίστα των Σερρών είναι η αφορμή. Αλλά πάντα κάπως έτσι νιώθω όταν οδηγώ μια old school Alfa. Στον ενικό, Ιουλία, ε;
Τότε που τα αυτοκίνητα είχαν χαρακτήρα, διαφορετικότητα σε σχεδίαση, σε ήχο, σε στυλ οδήγησης.
Τότε που τα άκουγες απο μακριά να γρυλίζουν και ήξερες τι ερχόταν.
Τότε που σαν παιδιά ονειρευόμασταν αν έρθει ποτέ η ώρα να ανήκει σε εμάς.
Να του μιλάμε, να το πλένουμε με αγάπη -ακόμα και αν δεν το χρειάζεται-, να ζεσταίνουμε το μοτέρ στις 1.000 με 1.500 σ.α.λ.
Να του μιλάμε ‘’μυστικά’’, να χαμογελάμε απο ευτυχία και να λαχταράμε να βγούμε βόλτα και να του βρούμε νέα όρια. Όρια στο στρίψιμο, στο χρόνο που διανύσαμε τη γνωστή μας διαδρομή, στο πλάγιασμα με 4η χωρίς να ”κοτέψουμε” και να αφήσουμε νωρίς το γκάζι, να μυρίσουμε βενζίνη απο τα καρμπυρατέρ και να ρίχνουμε γρήγορες ματιές στα όργανα θερμοκρασίας και πίεσης λαδιού.
Για την Ιταλίδα ερωμένη μου ισχύουν όλα αυτά. Αλλά και ακόμα περισσότερο, είναι όσα μου κρύβει κάθε φορά που την οδηγώ.
Αρνούμαι να έχω ράδιο. Ακριβώς για να μαντέψω τι θέλει να μου πει όταν ”μιλάει’’ στις 3 στις 5 στις 8.000 στροφές.
Παίζουμε το παιχνίδι της φαντασίας, της μαντεψιάς, πριν το εφαρμόσουμε: εδώ θα κάνω την τιμονιά για να βγάλει το κωλάκι της και να την κρατήσω έτσι μέχρι το τέλος της εξόδου απο την στροφή πριν αλλάξω σε μια επάνω.
Όμως, όσο νομίζω πως την ξέρω και την ελέγχω απόλυτα, τόσο μου έχει πάντα κρυμμένο έναν άσσο στο μανίκι της. Και μου τον εμφανίζει εκεί που ξέρει. Κοντά στα όρια.
Όπως για παράδειγμα, όταν είμαστε με ανάποδα στις 7.500 με 8.000 σ.α.λ. και με πάνω απο 120-130 km/h στο κοντέρ. Ίσα ίσα για να με παθιάζει οδηγικά ακόμα περισσότερο.
Και κυρίως να με κάνει να αδιαφορώ για οποιοδήποτε άλλο τετράτροχο, όσο γρηγορότερο κι αν είναι.
Λέμε τώρα…
Photo: Σ. Ρόκκος
Το 4Drivers δεν ταυτίζεται κατ΄ανάγκην με τις απόψεις των αρθρογράφων που φιλοξενεί, ενώ, ταυτόχρονα, ενθαρρύνει την ελευθερία γνώμης των contributors προς μια ευρύτερη αντίληψη της αυτοκίνησης.
