Πράσινη κόλαση – Άσπρο OPC. Mια μέρα στο Nürburgring

Επίσκεψη στην καυτή έδρα της αυτοκίνησης με ένα από τα πιο εκρηκτικά Opel που φτιάχτηκαν ποτέ

Κλείσε τα μάτια και φαντάσου σκηνικό. Βρίσκεσαι σε ένα παραδείσιο περιβάλλον, με έλατα, αγροκτήματα Αρόζα και έναν ορίζοντα που το μάτι σου μπουκώνει από πρασινάδα, κυριοκλεκτικά στο μέσον του πουθενά, δίπλα σε ένα χωριό εκατό κατοίκων – τόσο ήσυχα που νιώθεις σαν να βρίσκεσαι σε βουκολικό άσυλο

Ε, εκεί βρίσκεται η Κόλαση. Το Nurburgring Nordschleife. Άμα το διαβάζεις για πρώτη φορά καταριέσαι αυτά τα δυσκοίλια γερμανικά που δεν καταλαβαίνεις γρι

Αλλά, φίλε αναγνώστη, είσαι υποψιασμένος. You know. I know. Του νόου ας μπέτε. Πλέον, εδώ βρίσκεται το ραντεβού των enthusiast όλου του πλανήτη.

Νέοι που έχουν γράψει εργατοώρες στο Playstation, γέροι, γρήγοροι, πρωτάρηδες σαν κι εμένα, τρόφιμοι που ξέρουν την πίστα απ’ έξω και ανακατωτά, απλοί περίεργοι που έρχονται για να μυρίσουν την παρθένα εσάνς.

Είναι μια ιδιότυπη αλλά ήσυχη κοινότητα. Κανείς δεν φωνάζει, δεν μαρσάρει, δεν υπάρχει χαβαλές, ούτε show off. Εδώ είναι ναός. Στους υπάρχουν πιστοί. Και οι πιστοί δεν πρέπει να είναι κάγκουρες.

Έξω, στα σύρματα, γραβατομένοι executives γυρνώντας από τη δουλειά τους χαζεύουν αυτούς που περνούν, άλλοι με φωτογραφικές και κινητά στο χέρι απαθανατίζουν τα καμουφλαρισμένα αυτοκίνητα, τριγύρω τα μαγαζιά με τα αναμνηστικά κάνουν χρυσές δουλειές και στην πύλη της πίστας οι Ringers (όπως είναι το παρατσούκλι τους) περιμένουν για ένα γύρο με από όλα.

Στο Nurburgring όλοι χωράνε. Από αρχαίες ΒΜW 316 και πειραγμένες Porsche με μαύρο ματ χρώμα μέχρι γριές με άσπρα μαλλιά και άκακα Polo. Σχεδόν κάθε απόγευμα στην πύλη του Ring, γίνεται ένα μεγάλο αταξικό πάρτι από εθισμένους

Kάθε καρυδιάς καρύδι, ορδές από TVR που ήρθαν από την Αγγλία, πιο κει μια παρέα από εβδομηντάρηδες που ζουν τον παλιμπαιδισμό τους με δερμάτινα τζάκετ και super bikes, δίπλα το αγωνιστικό Viper της Zakspeed με τους +600 ίππους που νοικιάζεται για 280€ το γύρο (συνοδηγός εννοείται….) και κάπου ανάμεσα στο ξαναμμένο πλήθος ένα άσπρο OPC αφιερωμένο από γεννησιμιού του σ’ αυτήν την πίστα.

Το ένθερμο κοινό που εδώ έχει αντανακλαστικά γάτας πιάνει με τη μία πως αυτό εδώ το Opel είναι κάτι ξεχωριστό.

Ένα μικρό κόκκινο λογότυπο με το περίγραμμα της πίστας στολίζει το πλαίσιο της πόρτας, ένα σετ από διακριτικά αυτοκόλλητα διατρέχει κατά μήκος το αμάξωμα και βέβαια είναι και το λευκό που ξεχωρίζει- το χρώμα που γίνεται must σε σπορ αυτοκίνητα και είναι το μόνο στο οποίο βγαίνει το Opel Astra OPC Nurburgring edition, όπως είναι το πλήρες του ονοματεπώνυμο.

Στο δρόμο από τη Φραγκφούρτη μέχρι εδώ έχω προλάβει να ζήσω μαζί του και σε νορμάλ συνθήκες.

Στην autobahn όπου με 4.500 στο στροφόμετρο πατάς βαθιά το πεντάλ και νιώθεις τη δύναμη του πουσαρισμένου τετρακύλινδρου με τους 240 ίππους που λόγω μακριάς κλιμάκωσης σου δίνει πλεονέκτημα να παλέψεις με δυνατότερα αυτοκίνητα, το σφιχτό damping του IDSPlus2 δίνει την αίσθηση ενός hatchback που δεν αποσυντονίζεται στα πολλά, τα φαρδιά Recaro που κρατάνε στις αγκάλες τους το σώμα.

Κάποια στιγμή περνώ μέσα από ένα τούνελ, κατεβάζω σε τρίτη με τον επιλογέα που ίσως με τα χιλιόμετρα γλυκάνει περισσότερο από αλλαγή σε αλλαγή, κατεβάζω παράθυρα και ακούω αυτό το χαρισματικό ξεφύσημα του turbo που κάνει το OPC να ακούγεται σαν τον Σβάινστάινγκερ των GTi.

To Astra έχει μια φουνταριστή αλητεία μέσα του, ώρες-ώρες περισσότερο on – οff όσον αφορά την απόκριση γκαζιού και την άνεση της ανάρτησης απ’ όσο συνηθίζεται στην κατηγορία αλλά στα εκατόν σαράντα χιλιόμετρα που μεσολαβούν από το αεροδρόμιο μέχρι το μαγικό χωριό έχω την πολυτέλεια να προετοιμαστώ ψυχολογικά

Λίγη ώρα μετά βρίσκομαι εκεί που πρέπει. Οι γκρινχελιότες και οι γκρινχελιότισες (ελληνική ακροβασία προερχόμενη από το ‘’Green Hell’’) είναι μάλλον τυχεροί άνθρωποι.

Δεν ξέρω πόσο ενοχλητικό μπορεί να είναι το να μένεις μόνιμα εκεί και το πρωί μαζί με τα τιτιβίσματα να σε ξυπνούν τα μοτέρ που λυσσούν αλλά μάλλον στα δικά μου αφτιά ακούγεται μυθιστορηματικό.

Από τις εφτάμισυ το πρωί πιάνουν δουλειά οι οδηγοί – εξελικτές των εταιριών που βγάζουν το μεροκάματο τους γράφοντας ατέλειωτους γύρους.

Μέχρι το απόγευμα που ανοίγει η πίστα για το κοινό βλέπεις σχεδόν τους πάντες – από Nissan Micra και αμερικάνικα pick up μέχρι καμουφλαρισμένη Porsche Panamera – να δοκιμάζουν νέα μοντέλα, αναρτήσεις, λάστιχα, set ups.

Είναι απίστευτο το τι πόλος έλξης έχει γίνει το Nurburgring. Μετά το ατύχημα του ’76 όπου ο Λάουντα έχασε το αφτί του έγινε περισσότερο ένα ενδογερμανικό cult σημείο συνάντησης. Cult βεβαίως παραμένει και σήμερα με τη διαφορά όμως ότι πλέον έχει γίνει must για όποιον σοβαρό κατασκευαστή θέλει να εξελίξει τα αυτοκίνητα του στην πιο απαιτητική φυσική πίστα στον πλανήτη

Βλέπω στη σειρά τα τεράστια λυόμενα κτίρια με τα σήματα της Aston, της BMW, της Fiat Auto (ναι έφτασαν και οι Ιταλοί που χρόνια τώρα σνόμπαραν το Ring), της Opel, της Ohlins και πολλών άλλων και τρώω τα νύχια μου περιμένοντας να περάσει η ώρα.

Στις 18.45 τοπική, σχεδόν κάθε απόγευμα σηκώνονται οι πύλες του παραδείσου. Κόβεις εισιτήριο (ακριβό με 21€ το γύρο αλλά υπάρχει και ετήσιο πακέτο για τους μόνιμους ψυχοπαθείς με 980€ για απεριόριστες εισόδους) και μπαίνεις στο τσίρκο. Δεμένος όσο σφιχτά, ψαρωμένος με superbikes να σε περνούν σφαίρα από δίπλα και με χιλιόμετρα που μαζεύονται για πλάκα.

Το Nordschleife ευνοεί τα πολύ δυνατά αυτοκίνητα, δεν βάζεις πουθενά δευτέρα στο κιβώτιο, μόνο στα κλειστά σικέιν έχεις τρίτες και αυτό σημαίνει πως σε επίπεδο OPC είσαι μονίμως πάνω από τα 130 χιλιόμετρα την ώρα ενώ εύκολα προλαβαίνω να δω μερικές φορές τον δείκτη να ερωτοτροπεί με τα 200.

Ρίχνεις συχνά κλεφτές ματιές στον καθρέφτη καθώς ο νόμος του Ring λέει πως μόλις δεις κάποιον γρηγορότερο βγάζεις φλας και κόβεις, τα τυφλά σημεία της πίστας παίζουν ζάρια με το νευρικό σου σύστημα

Το Astra έχει δύναμη και αν δεν κοντραριστείς με τα Πορσικά που είναι φτιαγμένα για εδώ μπορείς να είσαι μέσα στο παιχνίδι με τα πιο αργά αυτοκίνητα (ή μάλλον με τους αργούς οδηγούς…).

Αν έχετε δει παλιές φωτογραφίες από αγώνες στο Ring με αυτοκίνητα να περνούν και με τους τέσσερις τροχούς στον αέρα να θυμάστε πως είναι η Flugplatz – στα ελληνικά σημαίνει ‘’αεροδρόμιο’’. Σφίγγεις στομάχι και περνάς όσο αντέχεις. Το οδόστρωμα έχει grip αλλά το δυσκολότερο πράγμα για μένα είναι να θυμάμαι τη φορά της πίστας.

Ειδικά από το 13ο χιλιόμετρο και μετά στα τυφλά γιαμπς, στα apex που δεν φαίνονται εκτός αν οδηγείς ελικόπτερο δεν θυμάμαι τίποτα. Κατεβάζω ρυθμό και προσαρμόζομαι.

Λίγο πριν σε μια άγνωστη κλειστή ένας τύπος με μηχανή φεύγει από το δρόμο και παρά τρίχα δεν χτυπάει στις μπαριέρες, παρακάτω ένας άλλος με ένα φτιαγμένο Saxo έχει σφηνώσει στα σίδερα – ευτυχώς χωρίς άλλα παρατράγουδα.

Και κάπου εκεί θυμάμαι τα λόγια του μέντορα Rohrl, που έλεγε κάπου πως εκεί που νομίζεις κάποια στιγμή πως αρχίζεις και μαθαίνεις το Nurburgring εκεί σε τιμωρεί.

Σαν σκέψη αρκεί να σε μουδιάσει αλλά αυτό είναι μέρος της ζαλιστικής εμπειρίας. Βγαίνω στα pits (η μεγάλη ευθεία είναι σπασμένη στις ώρες του κοινού και πρέπει να ξαναμπείς ακυρώνοντας ξανά το εισιτήριο σου) και παίρνω ανάσες.

Τα Continental του OPC είναι ζεστά αλλά επειδή όπως είπαμε η πίστα είναι πολύ γρήγορη δεν στραμπουλάς το αυτοκίνητο και αν δεν κάνεις τιμονιές προστατεύεις τα πλαϊνά σου και γράφεις γύρους χωρίς να πηγαίνεις για τετράδα όσο γρήγορα θα φανταζόσουν από μια επίσκεψη στα Μέγαρα ή στις Σέρρες.

Στο διάλειμμα πλησιάζει ένας νεαρός σκύβει στο τζάμι για να πάρει μάτι και βλέπει την γυαλιστερή πλακέτα στη βάση της κονσόλας που γράφει ‘’835’’ και με ρωτά με σπαστά αγγλικά.

-‘’Το ‘’835’’ σημαίνει ότι παράγεται σε τόσα αντίτυπα’’;

-‘’Σωστά’’ του απαντώ. ‘’Αλλά μου αρέσει περισσότερο πως αυτό σημαίνει το χρόνο που κάνει’’ συνεχίζω.

-Εννοούν δηλαδή ότι κάνει 8′.35” στη Grunne Holle;

-Για! Για! Διαβόλ.

Φωτογραφίζουμε τον κόσμο, το αυτοκίνητο, μυρίζουμε την ατμόσφαιρα μιας κουλτούρας που απέχει πολύ από ότι ξέρουμε.

Κανονικά ένα Nurburgring θα μπορούσε να γίνει και στην Ελλάδα. Ή όπου αλλού σε χώρα με ανάγλυφη χάραξη. Θα μπορούσε να είναι ο γύρος του Μπράλου, ένας πιο στενός Δομοκός, ένας παρθένος Διόνυσος.

Δεν είναι πίστα επιπέδου F1.

Αυτή υπάρχει ακριβώς δίπλα και μπροστά στο βόρειο τμήμα του Nordschleife μοιάζει με αίθουσα κατηχητικού που είναι μεσοτοιχία σε rave party. Είναι ένας καταπληκτικός δρόμος που περιτρέχει τα δύο χωριά, το Nurburg και το Adernau, πιο ψηλά τον πύργο του Eifel και δεν έχει εξόδους διαφυγής, μόνο μπαριέρες και ένα ζουγκλοειδές δάσος που θυμίζει Αμαζόνιο.

Μπαίνω ξανά. Και ξανά. Μου ζαλίζεται το κεφάλι, αλλά δύσκολα σταματάς γιατί ο συνδυασμός δυνατού αυτοκινήτου και Ring λειτουργεί ως ναρκωτικό. Προσπαθείς πιο γρήγορα, βάζεις στην οθόνη του OPC το χρονόμετρο σε λειτουργία (προσωπικά, πρόκειται για ένα από τα πιο έξυπνα του είδους, αφού διακόπτει αυτόματα κάθε φορά που σταματάς και μετράει έτσι μόνο τον καθαρό χρόνο), σέβεσαι τα χιλιόμετρα, γεμίζεις αδρεναλίνη, γίνεσαι μέρος της κοινότητας. Εσύ, το μηχάνημα, ο δρόμος

Το βραδάκι κόβοντας νωχελικές βόλτες γύρω από το ναό, ρίχνω μια ματιά στις μακέτες δίπλα στην πίστα της F1- εκεί που γίνεται το GP Ευρώπης. Το Ring τώρα το ξέρουν ακόμα και τουρίστες που ίσα-ίσα για να μπορούν να πουν πως ήταν κάποτε εκεί έρχονται για μια πρόχειρη φωτό στα σύρματα.

Στα fora του Ίντερνετ όλοι μιλούν γι αυτό. Το έχω κάνει κι εγώ. Είναι μάλλον macho να πεις ότι πήγες εκεί. Σαν τις λίστες που είχαν παλιά τα lifestyle περιοδικά για τα 30 πράγματα που πρέπει να κάνεις πριν κλείσεις τα 30. Μακάρι να μην εξελιχθεί σε μαζική ατραξιόν.

Ο θεός της πίστας που ζει εκεί από το 1927 τα ακούει όλα αυτά και έχει τα μυστικά του κρυμμένα στον γεμισμένο με σπρέι τάπητα.

Μύθος και πραγματικότητα μαζί.

Photo: Γιώργος Κούτος