Πώς είναι να ουρλιάζεις στις 12.000 rpm;

BRM V16

Ποιός είναι ο πιο άγρια ηδονικός ήχος κινητήρα που έχεις ακούσει; Ο ντράμερ των Pink Floyd, Nick Mason, τον περιγράφει ως παράνοια

Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Nick Mason (ναι, ο γνωστός ντράμερ των θρυλικών Pink Floyd, γνωστός car enthusiast και ιδιοκτήτης ενός BRM V16) στο βιβλίο του «Into the red», «ο ήχος του V16 δεν μοιάζει με ο,τιδήποτε άλλο μπορείς να ακούσεις. Είναι σε μια άλλη διάσταση που νιώθεις αλλά και ακούς».

Και προσθέτει πως «είναι σαν ένα ολόκληρο grid από V8 κινητήρες NASCAR σε κονσέρτο. Σαν μια ηλεκτρική κιθάρα που «ουρλιάζει» σε συναυλία δίπλα απ`τον ενισχυτή, σαν μια αρμάδα μεταλλαγμένων αλυσοπρίονων σε παράνοια. Είναι όλα αυτά μαζί».

Αναρωτιέσαι για το ποιο είναι το πιο δυνατό μηχανολογικό ουρλιαχτό; Ο Wankel ενός Mazda 787B; Ο μπρουτάλ ήχος μιας Matra F1 MS11 V12; Ή, μήπως, η ηχητική πανδαισία μιας Ferrari 412T2;

Η απάντηση είναι μονόδρομος όταν ακούσεις τον εκκωφαντικό ήχο του BRM (British Racing Motors) V16 Mk2. Μια μηχανολογική μελωδία για τον «άρρωστο» petrolhead, τραγουδισμένη απ`τους πιο καλλίφωνους διαβόλους, απ`τα βάθη της κόλασης.

Τα BRM «Type 15» και «Type 30» V16, ήταν μια αποτυχία όσον αφορά τους αγώνες. Μόνο μια νίκη στις 30/10/1950 σε αγώνα F 1 στο Goodwood, που δεν μετρούσε όμως στην βαθμολογία, με οδηγό τον Βρετανό Reg Parnell.

Οι τιτάνες Juan Manuel Fangio και Sir Sterling Moss το είχαν οδηγήσει, κάνοντας μνεία στην εξωπραγματική για την εποχή δύναμη του κινητήρα, αλλά και στην αναξιοπιστία του και τα skills που απαιτούνταν πίσω απ`το τιμόνι

Specs

Κινητήρας 1,5 λίτρων με 16 κυλίνδρους σε σχήμα V, περιεχόμενη γωνία 135ο, με τα μικροσκοπικά πιστόνια να είναι σε μέγεθος όσο και σε μια μηχανή του γκαζόν

Ως καύσιμο μια μίξη βενζίνης και μεθανόλης

Φυγοκεντρικός υπερσυμπιεστής κατασκευασμένος απ`την Rolls Royce (βασισμένος σε εμπειρία απ`τους αεροπορικούς κινητήρες Merlin των Supermarine Spitfire και P-51 Mustang) και ρυθμισμένος να στροφάρει έως τις 40.000σαλ…

Ελαιοπνευματικές αναρτήσεις απ`την Lockheed, σε αντίθεση με την συνήθη διάταξη ελατηρίων- αμορτισέρ.

Δισκόφρενα με εξαπίστονες δαγκάνες μπρος-πίσω (σκεφτείτε ότι η δαφνοστεφανωμένη Maserati 250F είχε ταμπούρα). Όλα αυτά στις αρχές της δεκαετίας του `50. Τεχνογνωσία από την αεροπορική βιομηχανία, κατευθείαν σε ένα μονοθέσιο.

Στα τελευταία στάδια της εξέλιξής του ο V16 των 1,5 λίτρων, απέδιδε 550-600 ίππους στις 12.000 σαλ. Μιλάμε για 522 ίππους/τόνο, μια επίδοση που δεν ξεπεράστηκε για σχεδόν 30 χρόνια, όταν και φτάσαμε στην «turbo era» των `80s.

Driving facts

Ο κινητήρας είναι «ζωντανός» μεταξύ 6.000 και 12.000 rpm, με τη δύναμη να διπλασιάζεται κάθε 2.000 rpm

Οι γόμες των ελαστικών της εποχής δεν μπορούσαν να αντέξουν την θηριώδη δύναμη και τον τρόπο που ξεσπούσε ξαφνικά, με αποτέλεσμα να διαλύεται η γόμα τους.

Ανοίξτε τα ηχεία και απολαύστε τον όπως τον ηχογράφησαν στην πίστα του Donington. Στο τέρμα, ναι. Κι ας ξυπνήσει όλο το τετράγωνο.