Πόσο πραγματικά ενδιαφέρει το WTCR;

Το WTCR. Δηλαδή, το νέο WTCC. Το νεότερο. Που δεν έχει καμία, μα καμία σχέση με το παλιό. Το ETCC. Αυτό είναι το κείμενο που θα μπορούσε να ‘χει γραφτεί και σήμερα

Ο θεσμός του WTCR απέχει έτη φωτός από σκηνές ωραίας σεβεβντίλας του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Τουρισμού. «Εντάξει, πέρασαν. Το καταλάβαμε», έγραφε ο Βασίλης Χαρίτος. Αυτό είναι ένα φρεσκάρισμα ενός προφητικού κειμένου από το αρχείο του 4Drivers

Χάζευα τον αγώνα του WTCC στο Hungaroring. Eπειδή μάλιστα δίνω ιδιαίτερη σημασία στην κυριολεξία, «χάζευα» είναι η καταλληλότερη λέξη

Παρακολουθώντας την ιεροσυλία που επιτελέστηκε όταν το φερόμενο ως Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Αυτοκινήτων Τουρισμού. «Παγκόσμιο» επειδή έχει αγώνες και εκτός Ευρώπης. Με οδηγούς από την Αφρική (έναν) και από την Ασία (άλλον έναν). Επισκέφτηκε το Nürburgring για να βεβηλώσει το Nordschleife.  

Αναμνήσεις vs Πραγματικότητα

Εντάξει, μοιραία συγκρίνεις πάντα κάτι με κάτι άλλο. Και όταν, ηλικιακά τουλάχιστον αν όχι νοητικά, είσαι και λίγο ώριμος, το κάτι άλλο ανήκει συνήθως στο παρελθόν.  

Έτσι συμβαίνει με τις αναμνήσεις. Είναι σαν τον στρατό. Θυμάσαι μόνο τις καλές στιγμές. Και όχι μόνο θυμάσαι εκείνες μόνο, αλλά τις ωραιοποιείς κιόλας, τις μυθοποιείς.

Δεκτό. Αλλά, ρε κορίτσια, είναι θέαμα αυτό; Με τρεις (+ μια) μάρκες και αυτοκίνητα, όλα μπροστοκίνητα πλέον, στην ίδια, μια και μοναδική κατηγορία 1.6; Με αγώνες διάρκειας σκάρτης μισής ώρας, όσο μια ΕΔ ράλλυ, σαν να λέμε;

Η καθηλωτική BMW 3000 CSL, το 1978, στο ΕΠΑΤ. Οποιαδήποτε ομοιότητα με το σήμερα κρίνεται ως συμπτωματική

Πού είναι το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Αυτοκινήτων Τουρισμού (το ΕΠΑΤ, όπως έγινε γνωστό από τους 4Τ της εποχής) με τις δεκάδες συμμετοχές σε κάθε κατηγορία και την εντυπωσιακή πολυφωνία αυτοκινήτων, οδηγών και αντρικών σιρκουί;

Πού είναι οι Alfa GTAm, οι 2002 των Alpina και Schnitzer, οι εργοστασιακές BMW 3.0 CSL και τα Ford Escort RS και Capri RS; Οι θηριώδεις Mercedes 300 SEL 6.3, τα Opel Commodore GS, οι Chevy Camaro; Τα Abarth 1000 TCR, τα λιλιπούτεια Steyr-Puch, τα Fiat 128, τα NSU TT; Πού είναι τα κυβικά, ο ήχος, η ποικιλία, τα προσπεράσματα, το θέαμα;

Πού είναι οι κορυφαίοι οδηγοί όπως οι Stuck, Lauda, Stewart, Peterson, Mass, Scheckter, Wollek, Marko, Fitzpatrick, Larrousse και δεκάδες άλλοι;

Σκηνές ωραίας σεβεντίλας με Alfa Romeo 2000 GTAm, στο Zandvoort, το 1970. Εντάξει, πέρασαν. Το καταλάβαμε

Βαριέμαι, καρδιά μου

Γιατί όμως είναι το σημερινό WTCC αυτό που είναι; Και οικονομικά προσιτό είναι, ειδικά για συμμετοχές εργοστασίων, και πληθώρα down-to-earth, γνωστών στον καταναλωτή μοντέλων από πασίγνωστους κατασκευαστές υπάρχει.

Μήπως έχει χαθεί το ενδιαφέρον του κοινού για αγώνες γενικά και, ως συνέπεια, υποβαθμιστεί η σημασία τους από τα εργοστάσια; Και είχε άραγε μεγαλύτερη δίψα για αγώνες ο κόσμος παλαιότερα; Μήπως φταίει το ότι οι ίδιοι οι αγώνες, “μπαίνοντας” πλέον σε κάθε σπίτι, έχουν απομυθοποιηθεί;

Μπορεί άραγε το σημερινό απόλυτα παρακμιακό WTCC να εξελιχτεί στο φημισμένο ΕΠΑΤ της χρυσής εποχής των ‘70s; Και ας μην είναι, βρε αδερφέ, και Παγκόσμιο, δεν χάλασε ο κόσμος.

Ένας Aldous Huxley, αν έχετε ακουστά, είχε πει κάποτε: “The secret of genius is to carry the spirit of the child into old age, which means never losing your enthusiasm”.

Ο ἐστιν μεθερμηνευόμενον: «Το μυστικό της ιδιοφυίας είναι να διατηρείς την παιδική διάθεση μέχρι τα γεράματα, που σημαίνει να μη χάνεις ποτέ τον ενθουσιασμό σου».

Ο οποίος ενθουσιασμός είναι αυτό που, κατά την ταπεινή τουλάχιστον γνώμη του γράφοντος, λείπει από κάθε πλέον αυτοκινητική αγωνιστική διοργάνωση. Συν το ότι είναι όλα πια αποστειρωμένα και ευνουχισμένα.

Όπως και να ‘χει, μετά την παρέλαση στο Nürburgring, βγήκα να κλαδέψω ένα benjamin που κοντεύει να με πνίξει.

Ίσως φταίει το λίπασμα που του βάζω αλλά βγάζει και κάτι κίτρινα φύλλα τελευταία και σκέφτομαι να αρχίσω να προσθέτω με κάθε δεύτερο πότισμα και λίγο Algoflash γιατί μάλλον του λείπει λίγος σίδηρος. Εκτός αν κάποιος από σας ξέρει τίποτε καλύτερο βέβαια.

Photo: WTCR / Wikipedia