Προσθιοκίνητα «μούτρα». Πολύ χάλια, λέμε…

Δύσκολο πράμα τα μούτρα. Δεν εννοούμε της γυναίκας εν μέσω καβγά – παρότι κι αυτά είναι χάλια. Αλλά τ΄άλλα. Αυτά τα υποστροφικά που σημαδεύουν τα πεζοδρόμια με το που ανοίγεις το γκάζι

Ο όρος «πεζοδρομιοκυνηγός» είναι βέβαιο πως θα προκαλούσε απορία στον κ. Μπαμπινιώτη. Αλλά ήταν δημιούργημα των περιοδικών του Ειδικού Τύπου. Πιθανότατα των 4Tροχών, του πατριάρχη του Ειδικού Τύπου, κ. Κώστα Καββαθά, που τότε επιδιδόταν σε τέτοιου είδους γλωσσοπλασίες.

Και «πεζοδρομιοκυνηγός» δεν ήταν άλλο από το Hyundai Scoupe Turbo. Το πιασάρικο Coupe των Κορεατών υποσχόταν με την εμφάνιση του πολύ περισσότερα από όσα ανταπέδιδε στην πράξ

Πέρα από τη φανταζί εμφάνιση τύπου Duran Duran, τον πλούσιο εξοπλισμό και την πρώτη τοποθέτηση τουρπίνας της Garrett σε αυτοκίνητο μαζικής παραγωγής, διέθετε «μαγνητικό πεδίο» με τα πεζοδρόμια, τα ρείθρα και παντός είδους φυγόκεντρες ανωμαλίες.

Τίποτα δεν είναι πιο ξενερωτικό οδηγικά από ένα «μπροστινό» που θέλει να ακολουθήσει τη δικιά του ανεξάρτητη τροχιά. Πώς να το εμπιστευτείς; Πώς να χτίσεις τη σχέση; Πώς να βάλεις τη «μουσούδα μέσα» χωρίς άγχος;

Μεταξύ των αυτοκινήτων που είχαν κολλήσει τον υποστροφικό ιό, ήταν και το δαιμονισμένο Daihatsu Charade Turbo. Αυτό, με τον τρικύλινδρο, τα 1.000 κυβικά και τους 101 ίππους.

Ο κινητήρας γάζωνε σε μια εποχή που η Daihatsu ήθελε να προσελκύσει το ενθουσιώδες κοινό του Uno Turbo. Αλλά με το που του έχωνες το γκάζι στο στροφιλίκι το έπιανε υστερία σκέτη.

Μούτρα, για παράδειγμα, έβγαζε και το Opel Kadett GSi με τα 156 PS. Άσε που δεν ήταν επουδενί συμμετοχικό στον πίσω άξονα παρά μόνο αν κατέφευγες σε κανιβαλιστικές μεταφορές βάρους. 

 Απ’ τα χρόνια εκείνα που δυνατά προσθιοκίνητα κυνηγούσαν τα πεζοδρόμια έχει μεσολαβήσει πολλή εξέλιξη. Και ορθώς. Γιατί τίποτα δεν είναι οδηγικά πιο ξενερουά απ΄τα μούτρα

Απ’ τα χρόνια της υποστροφικής αλλεργίας έχουν περάσει πολλά χιλιόμετρα, πια. Και σήμερα, στο 4D, νιώθουμε ένα βαθύ σεβασμό για την εξέλιξη της μπροστινής κίνησης.

Ανδρωθήκαμε οδηγικά με το δόγμα πως είναι αδύνατον να διαχειριστεί ένα προσθιοκίνητο περισσότερους από 200 ίππους. Στα μέσα της δεκαετίας του ’80 αυτό ήταν το όριο. Σήμερα, απλώς θαυμάζουμε τον τρόπο που οι μεταδόσεις των FWD εξελίχθηκαν. 

Το σπάσιμο του ταμπού, ακριβέστερα το ολικό ανακάτεμα της τράπουλας, προκάλεσε φυσικά το Focus RS (Mk2) που με +300 ίππους μόνο ”μπροστά” μας άφησε άφωνους όταν το πρωτοδηγήσαμε κάποτε, στις ειδικές του Monte Carlo στη Γαλλία.

Έκτοτε, υποκλινόμαστε στο RevoKnuckle. Αλλά και σε κάθε τέτοιο ανάλογο σύστημα (Perfohub / Double Axis) που απομονώνει τις αντιδράσεις του μπροστινού συστήματος από το τιμόνι. 

Μπορούμε να καταλάβουμε την αλματώδη ιπποδύναμη στα RWD και τα AWD. Όμως, είναι πολύ πιο εύκολο να εκτεθεί ένα σασί όταν του φορτώσεις 250 και πλέον ίππους μόνο «μπροστά» και ταυτόχρονα το υποχρεώσεις μέσω του συστήματος διεύθυνσης να σημαδεύει κιόλας

Υπό αυτή την έννοια,  στον ορυμαγδό των supercars, της πλαγιολίσθησης και κάθε είδους viral video, η δραματική βελτίωση των δυνατών προσθιοκίνητων hatchbacks συχνά μένει στο περιθώριο.

Και για αυτό αξίζει ένα μπράβο στους μηχανικούς, που σε περιπτώσεις τύπου, για παράδειγμα, Civic Type R κατάφεραν τα απίστευτο. Τριακόσια, και πλέον, άλογα μόνο «μπροστά»; Ναι. Εύκολα.