Γιατί παραλίγο να μην υπάρξει Sierra Cosworth

Ο ήρωας. Το αυτοκίνητο που σχεδόν ταύτισε μαζί του το όνομα Cosworth. Έγινε μύθος, κυριάρχησε στους αγώνες τουρισμού, πρέπει να σου κάτσει τζόκερ για να δεις κάποιο ορίτζιναλ μπροστά σου.

Κι όμως, παραλίγο να μην υπάρξει ποτέ. Για αρκετούς λόγους που ο καλός θεός της Αγγλίας συνωμότησε και έμειναν ιστορία, ίσα-ίσα για να γράψουμε το ταπεινό αυτό ”κομμάτι”.

Η Ford είχε όλη την καλή διάθεση να στηρίξει το Sierra ως ένα αυτοκίνητο που θα πέρναγε την ομολογκασιόν του Group A η οποία είχε ως προϋπόθεση να κατασκευάσει και να πουλήσει 5,000 κομμάτια.

Βασικά, είχαν πειστεί για το projcet, δύο σημαντικοί άνθρωποι, στα υψηλά κλιμάκια της ιεραρχίας της εταιρείας, ο αντιπρόεδρος δημοσίων σχέσεων (με θητεία στο GT40) και ο αντιπρόεδρος εξέλιξης, από το τότε αφεντικό της Ford Motorsport, Stuart Turner, να πάνε παρέα στη Cosworth και να ζητήσουν τη συνεργασία της για την προμήθεια του κινητήρα.

Αρχικά είχαν στο μυαλό τους ένα 16βάλβιδο, turbo που να βγάζει 180 άλογα σε έκδοση δρόμου και άλλα 120 επιπλέον στην αγωνιστική του μορφή. Η Cosworth είπε το πολυπόθητο ”ναι” αλλά υπό δύο όρους.

Ο πρώτος όρος ήταν η έκδοση δρόμου να αποδίδει τουλάχιστον 204 ίππους και ο δεύτερος ότι θα έπρεπε να ‘χει στα χέρια της μια παραγγελία τουλάχιστον 15,000 κινητήρων. Η Ford, δεν ήθελε περισσότερους από 5,000, τι να τους κάνει, μια ομολογκασιόν ήθελε. Αλλά ας το πάρει το ποτάμι, έσφιξε το χέρι και συμφώνησε.

Πολλοί, μάλιστα, λένε πως τα περισσευούμενα 10,000 μοτόρια ήταν και ο βασικός λόγος που αργότερα εξέλιξε το τετράπορτο, δεύτερης γενιάς Sierra RS Cosworth.

Το επόμενο εμπόδιο ήταν η αεροδυναμική. Στα απλά Sierra είχαν παρατηρηθεί φαινόμενα αστάθειας ακόμα και σε μέσες ταχύτητες και έτσι ο Lothar Pinske που ανέλαβε τις παρεμβάσεις στο αμάξωμα ζήτησε λευκό χαρτί. 

Μετά από δοκιμές στην αεροσύραγγα και την πίστα της Nardò παρουσίασε πάνω σ΄ ένα XR4i τη δική του εικαστική παρέμβαση με προσθήκες από fiberglass, αλουμίνιο και μια αρχική εκδοχή της τεράστιας φτερούγας. 

Μετά τη μάθαμε όλοι ως whale tail, φτερό φάλαινας, δηλαδή.

Όταν την πρωταντίκρυσα μια τέτοια κάποτε στη Σόλωνος έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Επίσης την ίδια έκφραση είχαν και οι υπεύθυνοι στους οποίους παρουσιάστηκε το πρωτότυπο.

 [Τρία χρώματα, οδηγοκεντρικό ταμπλό, μοτέρ της Cosworth μπροστά, whale tail απύθμενου θράσους πίσω και να η βάση για 40 νίκες στο BTCC με την έκδοση RS 500 στο Group A. Το Sierra κυριάρχησε σε τέτοιο βαθμό ώστε κάποιοι λένε πως ουσιαστικά οι κανονισμοί στο Πρωάθλημα Τουρισμού άλλαξαν για να το καταστήσουν εκτός προδιαγραφών. Τελείως cult.]

Ο Pinske χρειάστηκε να επιστρατεύσει όλα του τα τεχνικά, ουδόλως καγκουρικά επιχειρήματα του για να παρακάμψει το σοκ της πρώτης φοράς.

Είπε ότι η αεροτομή ”πίσω και σας έφαγα” θα ήταν απαραίτητη στα 300 km/h, πως οι μεγάλες μπροστινές εισαγωγές ήταν εξίσου απαραίτητες για να ξεδιψά με κρύο αέρα το intercooler και πως τα φαρδιά φτερά θα χρειάζονταν για τους μεγάλους, 10 ιντσών πλάτους, τροχούς που θα φιλοξενούσαν τα αγωνιστικά Sierra.

Αποστολή εξετελέσθη θα σκεφθείτε και δίκιο θα ‘χετε.

Μόνο που ο εχθρός παραμόνευε στον τελευταίο τροχό της αμάξης. Στον πωλητή. Το θαύμα του σύμπαντος να δημιουργήσεις, αν δεν το πουλήσει ο κύριος με τη γραβάτα πάνε όλα στράφι.

Ο ”άνθρωπος μας” απ΄ τις δημόσιες σχέσεις, ο Walter Hayes (πρώην δημοσιογράφος, σημειωτέον) το πήρε πάνω του και άρχισε να οργώνει τους dealers ανά τας Ευρώπας για πάρει ένα πρώτο feedback. Το οποίο -ναι, σωστά μαντέψατε- ήταν ξανά αποθαρρυντικό.

Οι έμποροι της Ford του είπαν πως δεν θα μπορούσαν να πουλήσουν περισσότερα από 1,500 κομμάτια. Το πολύ. Η φτερούγα, τρία μόνο χρώματα, λευκό, μαύρο ή μπλε, σκέτο γκρι μέσα και δύο (wow) επίπεδα εξοπλισμού: με ή χωρίς κεντρικό κλείδωμα και ηλεκτρικά παράθυρα (η απόλυτη απόδειξη του πως δραματικά κακομάθαμε μέσα σε 30 μόλις χρόνια).

Ο Hayes δεν σταμάτησε και συνέχισε το ψήσιμο. Οργάνωσε test drives, άρχισε να μοιράζει πληροφορίες για το αυτοκίνητο, την επιστροφή της Ford σε νίκες και είναι αυτός που επέμεινε για μια δραστική μείωση της τιμής του με τις μετρημένες στα δάχτυλα επιλογές που αναφέραμε παραπάνω.

Ένα χρόνο αργότερα, το 1985 στην έκθεση της Γενεύης, η λευκή φάλαινα έκανε την εμφάνιση της, το κοινό έπαθε κοκομπλόκο και εμείς ομοίως.

Ζύγιζε μόλις 1217 κιλά, είχε πεντάρι κιβώτιο της Borg-Warner, ναι, 204 άλογα στην αρχική του εμφάνιση, έκανε παντιλίκια με τη σκέψη, νομιμοποίησε τη φτερούγα-απλώστρα, έγινε cult.

Ευχαριστούμε.

Photo: Ford