Μερικές φορές τη δόση σου την παίρνεις μέσω ηδονοβλεψίας. Αρκεί να μην είναι στο πεζοδρόμιο το αγαπημένο και να΄χεις ένα γκαράζ της προκοπής
Ό,τι πιο πολύτιμο έχεις. Και δεν εννοώ την Panamera. Αλλά μιας και η φωτό ταιριάζει, δε θα μπορούσα να μην το ξαναγράψω
Έχω καταλήξει ότι, ειδικά στην Ελλάδα, δεν αξίζει να ‘χεις καλό αυτοκίνητο έξω. Πρέπει να το ‘χεις κλειστό. Και κάτω απ’ το σπίτι
Όχι σαν τον παλιό μου φίλο, τον Πάνο, που όταν κατάφερε να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα και πήρε μια Aston Martin Vantage, περπατούσε σχεδόν ένα χιλιόμετρο απ’ το γκαράζ μιας άλλης πολυκατοικίας για το σπίτι του.
Βροχή το χειμώνα, ανηφόρα, ένα σχετικό άγχος ότι και να χτυπήσει ο συναγερμός ούτε καν που θα ακούσει κάτι. Μαζοχισμός; Για μένα, ναι, 100%. Όμως ο Πάνος ζει σε μια παλιά πολυκατοικία στο κέντρο και δεν είχε άλλη επιλογή.
Επίσης, όπως λέει κι ο τίτλος, υπάρχει μια μεγάλη ηδυπάθεια στο να κατεβαίνεις και να το βλέπεις.
Μερικές φορές δεν χρειάζεται καν να πας βόλτα. Κατεβαίνεις, το χαζεύεις, του ρίχνεις και μια μιζιά και όλα επιστρέφουν στην κανονικότητά τους.
Με φτιάχνει η ηδονοβλεψία και μόνο. Είναι η αίσθηση της ιδιοκτησίας που επιβεβαιώνεται όταν νιώθεις το αγαπημένο σου κοντά. Αντίθετα, το πεζοδρόμιο είναι για αναγκαστικούς λόγους. Μόνο όταν η πολυκατοικία σου δεν έχει καν πυλωτή. Ή όταν έχεις κάνα παρτάλι που απλώς δε σε νοιάζει ή δεν είσαι «του αυτοκινήτου»
Το γκαράζ ως προαπαιτούμενο
Πραγματικά λυπάμαι να βλέπω καλά, ακριβά αυτοκίνητα χύμα στο κύμα.
Με τόση κόμπλα που κυκλοφορεί γύρω μας («γιατί αυτός και όχι εγώ»), τόσες χαρακιές με κλειδιά, ακόμα και τόσους δήθεν φιλόζωους που αφήνουν το συμπαθές τετράποδό τους να ουρούν σε τροχούς.
Δηλαδή, να καταλάβω: στο δικό τους το πάνε για την ανάγκη του ή στα αρχίδια τους; Το δεύτερο, ε; Εντάξει, ρητορικό ήταν το ερώτημα.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά το γκαράζ είναι προαπαιτούμενο αν έχεις επενδύσει μια μικρή περιουσία.
Κλειστό και μακριά από κακόβουλα μάτια. Κι αν ποτέ έχω ξανά την ευκαιρία για κάτι ιδιαίτερο, θα ξεκινήσω από αυτό. Κι όχι απ΄το όχημα.
Photo: 4Drivers.gr