Η ζωή μου με το Suzuki Swift Sport. Μαζί με το «διαζύγιο»

Το Suzuki Swift sport, ένα αυτοκίνητο που αγαπάμε, στην πραγματική ζωή. Όχι ως δοκιμή αλλά ως ιδιοκτησία. Ένας αναγνώστης του 4Drivers μοιράζεται μαζί μας την εμπειρία της συμβίωσης μαζί του. Όπως και της επώδυνης απώλειας

Το Swift Sport στο φυσικό του περιβάλλον. Ελληνικός στριφτερός δρόμος και υψηλές rpm. Αυτή ήταν η εμπειρία εκ των έσω

Από την εποχή που ήμουν ακόμη μαθητής, η απόκτηση ενός Suzuki Swift Sport αποτελούσε φαντασίωση. Το αντικείμενο του πόθου μου ήταν σχεδόν νομοτελειακό

Τόσο η εμπλοκή της Suzuki στο Junior WRC όσο και η εκτίμηση για τα «σχιστομάτικα» μηχανολογικά σύνολα είχαν μπει στο σκληρό μου δίσκο.

Η Μέρα. Με σκόπιμο κεφαλαίο

Θυμάμαι ακόμη τη μέρα που το απέκτησα. Κανονική ημερομηνία. Παρασκευή 18 Ιανουαρίου 2013. Ανήμερα Αγίου Αθανασίου, μεγάλη η χάρη του.

Ως φοιτητής, πλέον, τρέχω να προλάβω το τρένο που θα με μεταφέρει στην εφηβική μου φαντασίωση, κάποια 200 χιλιόμετρα μακριά απ΄το σπίτι μου. Θυμάμαι το δικό μου, τη δική μου φαντασίωση, το Suzuki Swift Sport να στέκεται στο υπόστεγο της αντιπροσωπείας.

Κόκκινο πέρλα, με τις «μαμά» ασημί 17’’ ζάντες, αστραφτερό, ολοκαίνουργιο. Στην πρώτη οπτική επαφή κομπλάρω, το παραδέχομαι. Δεν μπορώ καν να το ξεπαρκάρω.

Η «Swiftάρα» (όπως την αποκαλούσα) έμεινε μαζί μου για περίπου έξι χρόνια. Σύμφωνα με τον ειδικό Τύπο της εποχής, το Suzuki Swift Sport ήταν ένα fun to drive αυτοκίνητο, ορεξάτο για βουνίσιες διαδρομές, με έντονη μηχανολογική αίσθηση. Άμεσο, «κοντό», στριφτερό.

Στα δικά μου μάτια το Swift Sport ήταν το απόλυτο αουτσάϊντερ, το underdog. Ομολογουμένως, αν δεν ήξερε ο άλλος, δύσκολα το ‘πιανε το μάτι του. Ένα ακόμα τυπικά γιαπωνέζικο υπερμίνι – και μέχρι εκεί

Για όποιον, όμως, ήξερε τη φιλοσοφία της Suzuki στα μικρά αυτοκίνητα με χαρακτήρα ή και για όσους είχαν ακόμη αναμνήσεις απ΄το «ιδρυτικό» Swift GTi, εκείνο που βρόντηξε σε b-roads και αναβάσεις, η δικιά μου Swiftάρα είχε κρυμμένα ταλέντα.

Θα το χαρακτήριζα, κάτι σαν την επόμενη γενιά της σχολής των «Σαξόραλλων» αλλά με έξτρα εξοπλισμό. Pocket Size, με ατμοσφαιρικό 1600άρι πολύστροφο μοτέρ και παιχνιδιάρικο στήσιμο. Αυτοκίνητο με τσαγανό. Τι άλλο να ζητήσει ένας ανήσυχος 20άρης;

Στο δρόμο λίγοι αντιλαμβάνονται τα οδηγικά διδάγματα που μπορεί να προσφέρει. Οι αμύητοι δε, συχνά το μπερδεύουν με το απλό, το 1300άρι με τους 92 ίππους. Σόρι αλλά έχει διαφορά.

Ντούρασελ και ζωηρό

Το μηχανικό σύνολο του Suzuki Swift Sport συνοδευόταν από έναν, πραγματικά αλεξίσφαιρο, 1600άρη. Απέδιδε τη δύναμή του, τους 125 ίππους ψηλά, εκεί στις 6,800 rpm.

Το δε τρίπτυχο «κινητήρας-κοντό κιβώτιο-ανάρτηση της Monroe» δημιουργούσε έναν δυναμικό συνδυασμό. Κάτι σε μεγαλύτερων διαστάσεων kart. Το κατεύθυνες με μικρές κινήσεις και αυτό ανταποκρινόταν με έναν ψιλοξεχασμένο σήμερα τρόπο.

Μαζί μ’ ένα ζευγάρι καλά χέρια (τα οποία με απόλυτη αυτογνωσία δεν διαθέτω), μπορούσε να κοιτά στα μάτια αρκετά ακριβότερα σύνολα. Ενδεικτικά, αξέχαστο θα μου μείνει το βλέμμα οδηγού ενός ασημί ”eu-roadster” στα διόδια, στις στροφές της Εγνατίας, στην Καβάλα. Μόλις είχε ζήσει την εμπειρία να μην μπορεί να ξεμακρύνει απ’ το «ταπεινό» Swift

Λέγεται πως η Suzuki στον συγκεκριμένο κινητήρα (Μ16Α) εφάρμοσε, πέραν του μεταβλητού χρονισμού στις βαλβίδες εισαγωγής, μία μέθοδο ψεκάσματος λαδιού στο κάτω μέρος του πιστονιού για πλήρη λίπανση σε καμπές, ακόμα και με σοβαρά χιλιόμετρα.

Πώς είναι το Suzuki Swift Sport στην καθημερινότητα;

Για τον μέσο 20άρη οδηγό το Swift Sport δεν θα ήταν η ιδεατή καθημερινή επιλογή. Η δική μου εμπειρία έχει να κάνει και με αυτή τη χρήση. Αλλά επ’ ουδενί σε αυτή της πίστας.

Σε αντίθεση με τη best seller έκδοση των 1300 κυβικών, το Sport είχε ως μειονεκτήματα τους σχετικούς κραδασμούς, την υψηλή κατανάλωση και τη μέτρια ποιότητα κύλισης. Το πάζλ συμπλήρωνε η μέτρια απόκριση στης χαμηλομεσαίες. Η Swiftάρα το ‘θελε το στροφάρισμά της.

Όμως το Swift Sport δεν επιλέχθηκε μόνο για καθημερινό. Με τους απαιτούμενους συμβιβασμούς και σε κάμπινγκ πήγε, και σε επιφάνειες με γαρμπίλι κύλησε. Και ποτέ δεν έβγαλε κιχ.

Βασικά, το Suzuki επιλέχθηκε για τον μηχανολογικό του τσαμπουκά. Όσο απόθεμα είχε σε δύναμη, θα στο έδινε. Ποτέ δε σε πούλαγε. Αρκεί να γύριζε πάνω από το ψυχολογικό όριο των 4,000 rpm.

Το Swift Sport επιλέχθηκε για εκείνες τις σβέλτες βόλτες σε φιδίσιους ελληνικούς δρόμους. Αυτές που σε κάνουν να αισθάνεσαι σαν ένας μικρός rallyman. Βεβαίως απαιτούσε και σεβασμό. Με το ESP ανενεργό αρκετοί πόνεσαν. Να τα λέμε κι αυτά

Επίσης παρότι εξαιρετικά αξιόπιστο, η ευλαβική του συντήρησή διατάρασσε τα ταμειακά διαθέσιμα ενός 20άρη. Δεν μιλάω για πιθανή βελτίωση. Άλλο κεφάλαιο αυτό. Ενδεικτικά, η σπάνια διάσταση ελαστικών (195/45/17) περιόριζε τις επιλογές και ανέβαζε το κόστος. Ακόμα και η πραγματική μεικτή κατανάλωση, γύρω στα 8,5-9 lt/100km, σε κάνει να παραμερίζεις το όποιο συναίσθημα.

Το μοιραίο. Γιατί το ζήσαμε κι αυτό

Μέσα στη συμβίωσή μου με το Swift υπήρξε και ένα τραυματικό διαζύγιο. Τι διαζύγιο; Ισχυρός κλονισμός. Ήταν μια αποφράδα μέρα. Τη θυμάμαι κι αυτή με ακρίβεια. Πέμπτη, 18 Απριλίου 2019.

Απαλλαγμένος πλέον από τα δεσμά των εξεταστικών, κατεβαίνω απ’ το σπίτι για τη βόλτα μου. Όμως η Swiftάρα δεν ήταν εκεί. Το προηγούμενο βράδυ είχε συμβεί το μοιραίο. Πολύ κρίμα. Μια κόκκινη, γιαπωνέζικη ψυχή με ούτε καν 75,000 χιλιόμετρα στο οδόμετρο

Διαβάστε παρακάτω την παρόμοια εμπειρία, το «Όταν σου το κλέβουν», του Αλ. Κορρέση. Τα περιγράφει γλαφυρά. Θα νιώσετε τι σημαίνει να χάνεις το αγαπημένο σου.

Fast forward στο σήμερα

Πέρασε ένας χρόνος απ΄την απώλεια του Swift. Τότε ήταν που βγήκε η αποζημίωση. Μαζί και η απόφαση αναπλήρωσης του κενού. Αυτήν τη φορά με ένα Ford Fiesta Sport.

Ναι, αλλαξοπίστησα. Πήρα ευρωπαϊκό. Πιο πολιτισμένο, πιο οικονομικό. Γενικά μιλώντας, το Fiesta σε σχέση με το Swift απαιτεί λιγότερους συμβιβασμούς. Ίσως να ‘ταν ενδιαφέρουσα και μία μεταξύ τους αντιπαράθεση. Αφορμή για μεταγενέστερο κείμενο.

Μέχρι τότε, δεν ξεχνώ. 18 Απριλίου 2019