Οδήγηση χωρίς ESP. Όσο νόημα έχει ακόμη

Τι νόημα έχει η οδήγηση αν δεν απενεργοποιήσεις τα ηλεκτρονικά; Αν δεν αφήσεις πίσω σου τη σανίδα σωτηρίας του ESP; Αλλά τελείως «εκτός», λέμε

Δύσκολο «ζώο του δάσους» η 911 στην υπερστροφή ισχύος. Με τόση μηχανική πρόσφυση πάνω από τον πίσω άξονα, το γκάζι πρέπει να πατιέται βαθιά στη μοκέτα. Αλλά και πάλι προσοχή στη διόρθωση, την πιο ύπουλη φάση με το ESP εκτός

Όσοι νομίζουν ότι το Σαν Σίρο ή το Σαντιάγκο Μπερναμπέου είναι μάρκες κρασιών αφενός δεν θα είχαν καμία τύχη στο «Γίνε Εκατομμυριούχος» και αφετέρου θα έπεφταν στην υπόληψη του τελευταίου ποδοσφαιρόφιλου

Αντίστοιχα, όποιος νομίζει ότι το ESP του τίτλου αναφέρεται στην Εξωαισθητήρια Αντίληψη, στο λεγόμενο Extrasensory Perception, του οποίου επίσης τα αρχικά είναι ESP, τότε χάνει το χρόνο του σε λάθος ιστοσελίδα.

Όμως για τους υπόλοιπους, το θέμα έχει ενδιαφέρον. Οδηγικό, εξελικτικό και ό,τι άλλο αγαπά ο καθένας. Αρκεί να μη σπέρνει τον πανικό και θερίζει τρόμο σε τσάμπα διερχόμενους που δε φταίνε σε τίποτα.

Οδηγώντας με το ESP

Νόμος: η οδηγική ψυχολογία αλλάζει με το ESP στο ”on”. Όσο μάγκας και να θες να το παίξεις, υπάρχουν στιγμές -και είναι πολλές- που διστάζεις να πατήσεις αυτό το κουμπί.  Φίλε οδηγέ, συμπάσχω.

Προφανώς και δεν μιλάμε για το traction control. Η κουβέντα γίνεται για το ESP. Το Electronic Stability Control. Όπως κι αν το βαφτίζει η κάθε εταιρεία

Η διαφορά μεταξύ traction και ESP

Eίναι γνωστή αλλά, ως γνωστόν, η επανάληψη είναι μήτηρ της μαθήσεως.

Το πρώτο, το traction control, είναι σύστημα ελέγχου της πρόσφυση των κινητήριων τροχών. Το δεύτερο, το ESP, αφορά και τους τέσσερις τροχούς, όχι μόνο για την πρόσφυσή τους αλλά για τη συνολική ευστάθεια.

Νομίζει, λοιπόν, ο άλλος πως είδε το λαμπάκι σε θέση off στο GTi του και πιστεύει πως οδηγεί στο WRC της γειτονιάς το. Χωρίς δίχτυ ασφαλείας. Νομίζει. Γιατί συχνά, ακόμα κι αν φαίνεται η ένδειξη σα χριστουγεννιάτικο λαμπιόνι στον πίνακα οργάνων, παραμένει ενεργό το ESP. Απλώς αφήνει ένα περιθώριο, ένα «δίχτυ» ασφάλειας.

Οδηγώντας το RWD

Κακά τα ψέμματα, η λεβέντικη εξομολόγηση «οδηγώ χωρίς ηλεκτρονικά» αφορά πισωκίνητα. Και μόνο.

Με τα άλλα, τα προσθιοκίνητα, μαζεύεται το πράμα. Το στρες είναι λιγότερο, η πρόσφυση σε ένα σύγχρονο τετρακίνητο σπάει πιο δύσκολα κι από τις πέτρες του Γκουαντάναμο, αισθάνεσαι Σεμπαστιάν Λεμπ ακόμα κι αν δεν ξέρεις γρι από γαλλικά. Μερσί μποκού και συνεχίζουμε

Συλλαμβάνω, λοιπόν, τον εαυτό μου (είπαμε, κι εγώ μαζί σου) να γαλουχείται όλο και περισσότερο στη θαλπωρή του ESP on. 

Δεν είναι μόνο το ότι σε πολλά πλέον αυτοκίνητα δεν υπάρχει καν το σχετικό μπουτόν. Κάποια άλλα, δε, το έχουν βαθιά χωμένο σε υπομενού του Πετρετζίκη. Πιο γρήγορα φτιάχνεις καρμπονάρα παρά το βρίσκεις στην οθόνη του τάμπλετ.

Όμως ακόμα κι αυτά που το διαθέτουν ή επιτρέπουν την πλήρη απενεργοποίησή του, μας «εκπαιδεύουν» στη ψυχολογία της μέγιστης δυνατής ασφάλειας. Που φυσικά και είναι καλή. Και απαραίτητη. Ευλογία Θεού που το σύστημα είναι πλέον, εδώ και χρόνια, στάνταρ εξοπλισμός στα καινούργια αυτοκίνητα. Το ESP σώζει ζωές. Αμήν

Ο οδηγικός αντίλογος

Η εξερεύνηση της δυναμικής ενός αυτοκινήτου, εννοείται, πρωτευόντως γίνεται σε πίστα. Μπορεί και σε αχανή αλάνα που δεν κυκλοφορεί ούτε γατί.

Αν δεν μπει κάποιος στη διαδικασία, σιγά-σιγά έχω την αίσθηση πως αδρανοποιείται η τάση τού να εξερευνείς το μηχάνημα. Το βλέπω ως άσκηση. Όσο εθίζεσαι στον εφησυχασμό του ESP τόσο την επόμενη φορά που θα οδηγήσεις ένα σχετικά δυνατό αυτοκίνητο θα κομπιάσεις στιγμιαία να πατήσεις το off.

Ξεμαθαίνει η ψυχολογία. Η καλώς εννοουμένη οδηγική σου αυτοπεποίθηση πέφτει. Κρυφά και υπόγεια το μικρό μπουτόν σε κάνει πιο μαλθακό. 

Αμφιταλαντεύομαι. Με ζυγίζω.

Photo: Γ. Κούτος