Ωραία πράγματα στο Alimos Classic Car Sunday

Παραλιακή, κλασικά αυτοκίνητα, κόσμος και ντουνιάς. Αυτές είναι μερικές ωραίες εικόνες απ΄το τι συνέβη στην Ποσειδώνος, στο Alimos Classic Car Sunday

Κυριακή πρωί στα νότια. Ήλιος, καμπύλες από το παρελθόν και φετιχισμός από κάποιους ωραίους που επιμένουν να συντηρούν κοσμήματα με σεβασμό στην ιστορία της αυτοκίνησης

Συνολικά 134 υπέροχα αυτοκίνητα συναντήθηκαν στις 12 το μεσημέρι, στο Καλλιμάρμαρο. Ο προορισμός ήταν για Άλιμο. Μία ωραία ευκαιρία για να τεντώσουν τα σκέλια τους οι κλασικές κυρίες

Το Alimos Classic Car Sunday διοργανώθηκε από τη ΦΙΛΠΑ. Σε συνεργασία με τον Ν. Μαστοράκη. Οι ωραίες εικόνες είναι του Kiz Photography. Τον ευχαριστούμε θερμά. Είναι οι καλύτερες που είδαμε να κυκλοφορούν αυτές τις μέρες.

Και το παρακάτω απόσπασμα είναι από ένα κείμενο του Tweety. Αφορούσε κάποια καλλιστεία στη γιάφκα των πλουτοκρατών. Είχε δημοσιευτεί πριν μερικά χρόνια στο 4Drivers. Αλλά είναι τόσο καλογραμμένο και εύστοχο που βρίσκει εφαρμογή και στο πρόσφατο Alimos Classics Car Sunday. Copy – paste.

Καπιτάλες στην παραλιακή (sic)

Η ιδέα, βλέπετε, που επικρατεί συχνά στον αστικό μύθο παραμένει και σήμερα. Ότι δηλαδή ανάλογες εκδηλώσεις είναι «είναι μια ελιτίστικη ασχολία των εφοπλιστών και των μεγαλοβιομηχάνων που τα αγοράζουν σαν τις τσίχλες και κάνουν συλλογές».

Σαν τα χαρτάκια που είχαμε κάποτε, προ Χριστού, όταν ήμαστε παιδιά. Δώσε μου τον Δομάζο σου, να σου δώσω τον Σούρπη μου και τον Αντωνιάδη.

Και επειδή τα αυτοκίνητα φταίνε για ό,τι κακό συμβαίνει στον κόσμο μας, από την υπερθέρμανση του πλανήτη μέχρι την ακριβή τιμή της ντομάτας στη λαϊκή, έχουν έναν λόγο παραπάνω να στραβομουτσουνιάζουν οι «δημοκράτες» βλέποντας Concours d’ Elegance στην πτωχή, πλην τίμια χώρα των εργασιακών δικαιωμάτων και της λαδερής ασβεστοτυρόπιτας.

Διότι όταν θεωρείς την οδήγηση βδελυρή πράξη που καλό είναι να αποφεύγεται παίρνοντας το λεωφορείο μαζί με άλλους 200 λαϊκούς αγωνιστές για να φτάσεις στην στάση εργασίας σου, πώς θα αγαπήσεις το αντικείμενο που ποθεί ο κάθε ελεύθερος επαγγελματίας-εφοπλιστής; Ίσα κι όμοια είμαστε;

Κάθε χρόνο οι Φίλοι Παλαιού Αυτοκινήτου οργανώνουν μια εκδήλωση στην οποία τα μέλη και όχι μόνο φέρνουν τα αυτοκίνητα και τις μοτοσυκλέτες τους για να βγει το πιο όμορφο, το πιο καλά συντηρημένο, το πιο καλά αναπαλαιωμένο και άλλα τέτοια «νεοφιλελεύθερα» που κάνουν στα καλλιστεία.

Και αυτό γίνεται συνήθως σε δημόσιους χώρους όπου το κοινό είναι ελεύθερο να τα θαυμάσει, να τα περιεργαστεί και να μιλήσει με τους περήφανους ιδιοκτήτες για λεπτομέρειες τεχνικές και μη. Ακόμα και, άκουσον άκουσον, να ψηφίσει.

Από πέρυσι δε φιλοξενείται στην μαρίνα του Φλοίσβου, γνωστή γιάφκα πλουτοκρατών, η οποία τα Σαββατοκύριακα είναι γεμάτη κόσμο κάθε κοινωνικής στάθμης που έχει βγει για να πάρει τον αέρα του και να πιει το καφεδάκι του στις δεκάδες καφετέριες.

Ψυχή σε μέταλλο. Ξεχάστε την παγκσσμιοποίηση, τα ψηφιακά ταμπλό, τα «όλα ίδια είναι πια». Στο Alimos Classic Car Sunday όλα σε πηγαίνουν πίσω στο χρόνο

Το πάθος των ιδιοκτητών

Έβλεπα ένα Mini από τα δεκάδες που πήραν μέρος – τέτοιο γυάλισμα δεν είχαν ούτε τα κύπελλα που περίμεναν τον μεγαλοεφοπλιστή-ιδιωτικό υπάλληλο ιδιοκτήτη του. Ο οποίος το κοίταζε σαν την πρώτη γκομενίτσα που έκοψε στα 18 του. Το Mini, όχι το κύπελλο.

Ο άλλος μεγαλοβιομήχανος-καταστηματάρχης είχε φέρει τη Mercedes του πατέρα του (μια απ’ αυτές που έβλεπες ταξί την δεκαετία ‘80-‘90) την οποία, όταν ο γέρος πήρε την πλουσιοπάροχη σύνταξη που παίρνουν οι μεγαλοβιομήχανοι-καταστηματάρχες, καθόταν τα βράδια και, αντί να καπνίζει πούρα σε μαγαζιά της παραλίας, την έπλενε και τη γυάλιζε

Τέτοια κραιπάλη, μιλάμε…

Ο άλλος, ο υδραυλικός-μεγαλοεργολάβος, με το μηχανάκι που είχε από μικρός και του πήρε πέντε χρόνια για να το ξοφλήσει; Και το ‘φερε γυαλισμένο, τσίλικο. Για να το δουν οι φίλοι του και οι κριτές και να του δώσουν κύπελλο να βάλει πάνω στο μεγάλο τζάκι του εξοχικού στο Δήλεσι.

Δεν λέω, είχε και πτωχούς η εκδήλωση. Αλλά αυτών τα αυτοκίνητα δεν ήταν ωραία, γιατί ήταν ακριβά και μοναδικά.

Κοινό χαρακτηριστικό όλων όμως ήταν η αγάπη για τον κύριο λόγο που αναπνέουμε διοξείδιο του άνθρακα αντί για αέρα, σύμφωνα με τις «μελέτες» των οικολογικών οργανώσεων που απόκτησαν πολιτική δύναμη φοβερίζοντας τον κόσμο με θεωρίες πλανητικής καταστροφής.