Δεκαπέντε χρόνια μετά το λανσάρισμά της, η Carrera S, το γένος 997, σε μία οδηγική εμπειρία που υπενθυμίζει γιατί αυτό το αυτοκίνητο παραμένει αειθαλές και γοητευτικά σπορ
Η πισωκίνητη Carrera S σε στιγμή υπερστροφικού ενσταντανέ. Ατμοσφαιρκός boxer 3,8 λίτρων, 355 ίπποι, στην προ-PDK εποχή. Ένα απ’ τα τελευταία «αναλογικά» σπορ αυτοκίνητα της περασμένης δεκαετίας. Κάπου στην Ελλάδα
Μια μινιατούρα της 997 κοσμούσε το γραφείο του πατέρα μου λίγο-πολύ με το που κυκλοφόρησε. Δίπλα της υπήρχε και μια Alfa Romeo Spider
Μερικά χρόνια αργότερα η Carrera S πήρε την θέση της στο γκαράζ. Και κάπως έτσι κάθε παιδική φαντασίωση ενσαρκώνεται.
Η 911 είναι 911. Νόμος
Δεν συγκρίνεται Δεν μετριέται. Δεν ανήκει κάπου. Κάθε γενιά και κάθε μοντέλο είναι ξεχωριστό με ξεχωριστό προσανατολισμό επί του ιδίου σασί.
Απόλυτη, δύσκολη. Έχουν περάσει δεκαπέντε χρόνια απ΄τη μαύρη Carrera S. Δεν είναι λίγα. Αλλά συνεχίζεις να τη θες.
Πριν μπει το τούρμπο, το torque vectoring, το PDK, οι ενεργείς αντιστρεπτικές. Η Carrera S που οδηγώ σήμερα είναι αναλογική, χειροκίνητη και με ένα κοντό μεταξόνιο (μόλις 2,36 μέτρα) που είναι ικανό να σε σοκάρει
Την έχω οδηγήσει αρκετά. Αρκετά ώστε να μπορώ να γράψω και να μεταφέρω την εμπειρία μου. Όχι αρκετά όμως για να πω ότι την ξέρω. Και, ειλικρινά, δεν θέλω να χαθεί αυτός ο ενθουσιασμός μου κάθε φορά που μπαίνω μέσα, σα να μπαίνω πρώτη φορά.
Ευθύς αμέσως που «πέφτεις» στο σφιχτό κάθισμα του οδηγού αντιλαμβάνεσαι βαθιά μέσα σου ότι «δεν είναι άλλο ένα αυτοκίνητο» Όμως η ένδειξη «330» που αποτελεί το τελευταίο ψηφίο στο ταχύμετρο προδίδει τη συνέχεια.
Με το γύρισμα του κλειδιού, στήνεις αυτί. Η μίζα γυρνά αργά τα έμβολα ενώ γνωστοποιεί ξεκάθαρα μέσα στην καμπίνα ότι ο ήχος του κινητήρα έρχεται από πίσω.
Από τα πρώτα δευτερόλεπτα κιόλας ο boxer κρατάει βαθύ γουργουρητό. Δηλώνει περίτρανα τα κυβικά, τη συμπίεση και την ισχύ του. Περιμένεις να ζεσταθεί το λάδι στο κάρτερ. Δεν είναι ξηρό (dry sump), τέτοιο είχαν μόνο οι επίσης ατμοσφαιρικές GT3 και λοιπές.
Οδηγείς και κοιτώντας από τον καθρέπτη βλέπεις το φτερό να κατεβαίνει γλυκά. Να ανοίγει ομοιόμορφα και να καλύπτει με απόλυτη αρμονία τα διαστάσεων 305/19 πίσω ελαστικά. Χάρμα οφθαλμών.
Η τιμονάρα. Υδραυλική θεά
Το τιμόνι της. Ω, θεοί της αυτοκίνησης. Με 2.6 στροφές απ΄άκρη σ’ άκρη. Ζωντανό, σπαρταράει στα χέρια σου, διαβάζει κάθε λεπτομέρεια της ασφάλτου. Και, φυσικά, αλλάζει βάρος ανάλογα με το πώς φορτίζεται το μπροστινό.
Αν υπήρχε μία βίβλος περί τιμονιού, το ογκωδέστερο κεφάλαιο θα είχε τίτλο Porsche 911 Carrera S. Εντάξει, και χωρίς το «S». Το ίδιο ήταν στις 997
Ομολογώ πως λίγο-πολύ τα ‘χα οργανωμένα στο μυαλό μου. Το πώς να μεταφράζω την αίσθηση σε πρόσφυση και τις επόμενες κινήσεις.
Όμως με την 997 δεν ήταν καθόλου έτσι. Ανέτρεψε κάθε τι που είχα αντιληφθεί όσα χρόνια οδηγώ. και δεν φρόντισε να μου δώσει κάποιο σημάδι του τι ακολουθεί. Απόλυτη. Το λέγαμε και στην αρχή.
Στην πρώτη κιόλας δυνατή εκκίνηση όπου νιώθες την μούρη να ελαφραίνει, καταλαβαίνεις τη σημασία τού να έχεις γεμάτο ντεπόζιτο.
Αντιλαμβάνεσαι καλύτερα τη θέση των τροχών. Ή έτσι νόμιζα. Ειδικά στα πολλά, το τιμόνι είναι μάλλον ελαφρύ παρότι εξαιρετικά αναλυτικό. Άργησα να το αντιληφθώ αλλά η Carrera S στρίβει με το πίσω μέρος.
Γεγονός που σου σφίγγει το στομάχι τις πρώτες φορές. Μέχρι, τελικά, να πας με τα νερά της και να βρείς πώς ακριβώς στρίβει.
Αν προσπαθήσεις να το κάνεις με παραδοσιακούς τρόπους, το πιθανότερο είναι να σε τρομάξει. Κι αν είσαι άπειρος, θα σε τρομάξει πολύ.
Προσωπικά, βρήκα ότι η διαδικασία είναι πιο προβλέψιμη με έντονη φόρτιση στο μπροστινό, απότομη μεταφορά βάρους και μπόλικο βύθισμα στο πεντάλ του γκαζιού. Εκεί βίωσα ό,τι κοντινότερο σε οδηγικό παράδεισο. Την μεταβολή της κατεύθυνσης του σασί να ξεκινάει από πίσω και το μπροστά να ακολουθεί δείχνοντας απλά τον δρόμο
Οδηγώντας το «όλα πίσω»
Η πρόσφυση δεν εξαντλείται. Το πίσω μέρος είναι πεισματικά βιδωμένο κάτω.
Μόλις ξεπεράσεις το πρώτο σοκ της αναλογίας βάρους (37% / 63% μπροστά και πίσω άξονα, αντίστοιχα), σου δίνει την απόλυτη σιγουριά ότι η υπερστροφή δε θα προκύψει άθελά σου.
Χιλιόμετρο με το χιλιόμετρο, ώρα με την ώρα, την οικειοποιείσαι. Σε κλειστές με πολλά νιώθεις τον μπροστά άξονα να ελαφραίνει, σα να σηκώνεται, ενώ το μπλοκέ (δεν ήταν στάνταρ στις Carrera και Carrera S 997) περνάει αβίαστα τα άλογα στο δρόμο
Η αεροδυναμική πίεση που ασκείται στο αμάξωμα είναι συνυπεύθυνη για την άρτια αίσθηση που παρέχει στις υψηλές ταχύτητες.
Μόνιμα η 997 θέλει να επιβεβαιώνει ότι είναι η πιο σωστή επιλογή που έχεις κάνει στην κατηγορία του σπορ, χρηστικού αυτοκινήτου.
Φρενάροντας
Η πρώτη εντύπωση είναι ότι δεν έχεις φρένα. Ειδικά στα χαμηλά. Η διαδρομή είναι μικρή και κάθε διακύμανση στη πίεση που ασκείς μεταφράζεται σε μεγάλη μεταβολή στο φρενάρισμα.
Στις χαμηλές ταχύτητες θέλει αρκετή πίεση να ακινητοποιηθεί. Τόση που απορείς αν είναι όλα εντάξει.
Και, καθώς το βάρος μπροστά είναι περιορισμένο, σε γλιστερή άσφαλτο ίσως νιώσεις το ABS να ενεργοποιείται πιο εύκολα απ΄ό,τι θα περίμενες.
Στις υψηλές ταχύτητες η επιβράδυνση είναι απλά συγκλονιστική. Δεν έχεις βύθισμα -καθώς το βάρος πίσω λειτουργεί αντισταθμιστικά- και το πεντάλ είναι αναλυτικό, ακριβές, ακούραστο. Και χωρίς κεραμικά – τα οποία δεν είναι απαραίτητα σε μία Carrera S
Η δε παρέμβαση του PSM, του αντίστοιχου «ESP» της Porsche, γίνεται όταν είναι παντελώς αναγκαία η παρέμβαση. Με χειρουργική ακρίβεια σε επαναφέρει δίνοντάς σου μια ακόμη ευκαιρία.
Στην προ-PDK εποχή
Οι 911, πριν εμφανιστεί το διπλού συμπλέκτη κιβώτιο PDK, ήταν ή χειροκίνητες με 6άρι ή με το ανανεωμένο, τότε, Tiptronic. Ο γνώστης επέλεγε το πρώτο.
Η αλήθεια είναι πως στις 997 Mk1 το αυτόματο έδωσε μια τελευταία παράσταση. Στο facelift, την 997 Mk2, άφησε τη θέση του στο PDK. Και καλά έκανε.
Το αυτόματο ήταν ξεκούραστο αλλά δεν ήταν αυτό που άρμοζε σε ένα σπορ αυτοκίνητο.
Οδηγώντας, για παράδειγμα, μία Cayenne αντίστοιχης γενιάς με Tiptronic ήθελες ευγενικά να βρεις ένα ταξί ή ένα κτέλ να γυρίσεις σπίτι σου. Κουραστικό, αργό, δίχως ιδιαίτερη διάθεση να «ακούσει» το πόδι σου.
Η συμβίωση με την κυρία
Όσο περνά η ώρα και ζεσταίνεσαι, μαζί σου ζεσταίνεται και η 997. Αλλάζει η χροιά της, ο τρόπος των αλλαγών και ο αγαπημένος 3,8 δείχνει ένα πιο φιλικό πρόσωπο.
Παρεμπιπτόντως, πάντως, αν σας ενδιαφέρει μία Carrera 997, καλό είναι να ελέγξετε το ζήτημα με το λεγόμενο IMS. Για να έχετε το κεφάλι σας ήσυχο…
Γενικά, η 911 είναι τόσο φιλική χαμηλά όσο νευρική ψηλά. Μέχρι τις 3,500 στροφές είναι χρηστική, πας παντού εύκολα και μάλλον οικονομικά βλέποντας τιμές γύρω στα 10 lt/100 km.
Απ’ τη στιγμή που περνάς τις 3,500 rpm, ανακαλύπτεις ένα άλλο δούλεμα.
Ο 6κύλινδρος Boxer αγριεύει, γίνεται θηρίο, ο βαθύς ήχος γεμίζει την καμπίνα και ανεβάζει στροφές δυναμικά, νευρικά, απόλυτα. Μέχρι που κυριολεκτικά χτυπάει στον κόφτη και το Tiptronic πετάει την επόμενη σχέση και πάει λέγοντας.
Σε μια εποχή αυτοματοποίησης, ασφαλής σβελτάδας, υποβοηθούμενων τιμονιών με προσομοιωτή αίσθησης και χιλίων δυο άλλων gadgets, το να ‘χεις μια κλασική 997 με στοιχειώδη υποβοηθήσεις, αληθινή αίσθηση πρόσφυσης και φυσικών ήχων μέσα στην καμπίνα αποτελεί την πιο γλυκιά αμαρτία
Η αίσθηση ακεραιότητας του πλαισίου, ο τρόπος με τον οποίο ρυθμίζοντας το κάθισμα «βυθίζεσαι» στο αμάξωμα, η απόλυτη ανάρτηση και η ατμοσφαιρική, άγρια λειτουργία, όλοι οι ήχοι και όλες οι ατέλειες σού δημιουργούν συναισθηματα κάθε φορά που κρατάς το κλειδί της.
Έναν ενθουσιασμό, μια ελαφριά ταχυπαλμία με διεσταλμένες κόρες και πίσω τους έναν ελαφρύ δισταγμό να την πιέσεις.
Μπαίνοντας μέσα, αφήνεις έξω την άνεση σου και φράσεις όπως «ατσαλάκωτος». Φτάνοντας στο προορισμό σου κατεβαίνοντας ελαφραίνεις, ηρεμείς, παίρνεις βαθιές ανάσες όσο τα μέταλλα κρυώνουν σιγά-σιγά.
Κάθε φορά η Carrera S απαιτεί έναν οδηγό. Όχι έναν χρήστη.
Εσύ και τα πιτσιρίκια
Είναι μεγάλη ευλογία και συνάμα ελευθερία να οδηγείς ένα αυτοκίνητο που ονειρευόσουν. Έστω, αραιά και πού αλλά σε δόσεις ικανές ώστε να γεμίζεις με τα προαναφερθέντα συναισθήματα.
Η 997 ήταν το αυτοκίνητο που μαγνήτιζε το βλέμμα μου ως πιτσιρικάς λίγο παραπάνω από τα υπόλοιπα.
Το να κυκλοφορώ, λοιπόν, μ’ αυτήν και να «βλέπω» τον εαυτό μου στις εκφράσεις των μικρών παιδιών που την κοιτούν με τον ίδιο θαυμασμό που είχα και γω κάποτε, με γεμίζει ως άνθρωπο. Η χαρά τού να ακούς επιφωνήματα από μικρά παιδία δεν περιγράφεται. Ίσως γιατί στιγμιαία ακούς ένα κομμάτι δικό σου ανάμεσα στις φωνές
Σκέφτομαι και οδηγώ μακριά από βλέμματα, μέσα στη φύση, σπάζοντας την ησυχία με έναν boxer και λίγο λάστιχο στις κλειστές.
Εκεί όπου ο χρόνος σταματά και το μόνο που μετράει είναι πόσο ελεύθερος νιώθεις.
Photo: Γ. Γαράκης / 4Drivers
Το 4Drivers δεν ταυτίζεται κατ΄ανάγκην με τις απόψεις των αρθρογράφων που φιλοξενεί, ενώ, ταυτόχρονα, ενθαρρύνει την ελευθερία γνώμης των contributors προς μια ευρύτερη αντίληψη της αυτοκίνησης.
