Ο Τοϊβόνεν, η Lancia 037 να ίπταται και ένας πισινός στον αέρα. Η σχεδόν μεταφυσική εμπειρία τού να ΄χεις καθίσει στο μπάκετ, δίπλα σε έναν Μεγάλο του σπορ
Ραντεβού με τον Χένρι Τοϊβόνεν και λοιπα αεροπλανικά. Κάποτε, στο Διόνυσο
Παραμονές του Ακρόπολις του ’84. Ήμουν κι εγώ εκεί και μάλιστα στο μπάκετ το σωστό της Lancia 037
«Θα πας να τους πάρεις απ’ τα ”Αστέρια” στη Γλυφάδα και τους φέρνεις στο Διόνυσο. Θα σε περιμένουν κατά τις οκτώμισι».
Η εντολή (που μου δόθηκε από το φίλο κι αφεντικό τότε, Χρήστο) ήταν από εκείνες για τις οποίες εφευρέθηκε η φράση «ποιον πρέπει να σκοτώσω για να το κάνω αυτό». Μαζί με όλες τις παραλλαγές της.
Αυτοί που με περίμεναν (κατά τις οκτώμισι, λέμε) ήταν η εργοστασιακή ομάδα της Lancia Martini με τις 037.
Παραμονή του Ακρόπολις του ’84 λοιπόν και μου ’λαχε ο κλήρος να μπώ στον κ. Άλεν και να καμαρώνω σα γύφτικο σκεπάρνι (σύνδρομο βασιλικού-γλάστρας), μπροστά από ένα κονβόϊ , έχοντας πίσω μου τους κ.κ. Μπέτεγκα και Τοϊβόνεν.
Προορισμός το Γερμανικό νεκροταφείο στο Διόνυσο. Εκεί όπου ο τότε αντιπρόσωπος της Martini, είχε καλέσει όλο τον Είδικό Τύπο της εποχής για μια βόλτα με τα αυτοκίνητα της ομάδας
Βέβαια μέχρι να διανύσουμε τα 50 περίπου χιλιόμετρα και με τις κυκλοφοριακές συνθήκες της εποχής, από τη Γλυφάδα μέσω της περίφημης rue peripherique του Καρέα, η οποία διέσχιζε τη Μεσογείων και φυσικά κατέληγε στη μία και μοναδική Κηφισίας, ο κ. Άλεν αποφάσισε ότι το Ακρόπολις θα ήταν όαση σε σχέση με αυτό που πέρασαν σχεδόν δύο ώρες, με τα «μουλάρια» να έχουν σκάσει από τη ζέστη.
Σίγουροι ότι είχαμε χαθεί και αρκετά εκνευρισμένοι, οι διοργανωτές έβγαλαν στεναγμό ανακούφισης όταν μας είδαν διότι ήδη είχαμε καθυστερήσει και με δεδομένο ότι την επομένη ξεκινούσε ο αγώνας, τα ακούγανε και από τον αρχηγό της αποστολής (Ραφαέλε Πίντο, ίσως; Δεν θυμάμαι).
«Θα πεις ότι έχεις ξαναμπεί»
Με τα παραπάνω λόγια με συμβούλευσε ένας που μόλις είχε επιστρέψει απο τη βόλτα του. Είχε χάσει το υπέροχο χρώμα που είχε αποκτήσει λίγο νωρίτερα.
Και πράγματι, η πρώτη ερώτηση που μου έκανε ο Χένρι Τοϊβόνεν (διότι σε αυτόν είχα την τύχη να μπω), ήταν αν έχω κάποια ανάλογη εμπειρία.
Με ύφος που δεν σήκωνε αντιρρήσεις, το κεντρικό νόημα της απάντησής μου πρέπει να ήταν ότι «τελείωνε, έχουμε και δουλειές». Και εκεί κάπου ξεκίνησε το roller coaster.
Και στο μεν roller το να ουρλιάζεις, χτυπιέσαι και να απαιτείς να σταματήσει για να κατέβεις είναι φυσιολογικό.
Στο να κάνεις όμως το συνοδηγό σε ένα από τους τρεις παραπάνω, απαιτούσε να έχεις τον Στιβ Μακουίν (τον ορίτζιναλ, ε;) μέσα σου τον οποίο φυσικά δεν είχα, αλλά και αρκετοί, για να μην πω όλοι, από τους παρευρισκόμενους, επίσης.
Δύο πράγματα θυμάμαι από εκείνη τη βόλτα. Το πρώτο ότι ο πισινός μου δεν ένιωσε ποτέ το κάθισμα της 037 παρά το δέσιμο στο μπάκετ, με τα πόδια μου να προσπαθούν να πατήσουν οποιοδήποτε φανταστικό φρένο. Το δεύτερο που θυμάμαι ήταν ο θόρυβος που έκαναν οι πέτρες ο οποίος με διαβεβαίωνε ότι είμασταν ακόμη στο χώμα και δεν είχαμε πάει να συναντήσουμε τους 10.000 Γερμανούς
Κι ενώ κάποια στιγμή μου φάνηκε ότι η διαδρομή ήταν πολύ μεγάλη, όταν τελείωσε κατάλαβα ότι αυτό που έζησα δεν θα το ξεχνούσα ποτέ.
Και ναι, αυτό που έζησα δεν το ξέχασα.
ΥΓ Για την ιστορία, οι Άλεν και Μπέτεγκα κατετάγησαν στη θέση 3 και 4 του συγκεκριμένου αγώνα. Ο Τοϊβόνεν δεν τερμάτισε. Την υπόλοιπη ιστορία πιστεύω ότι ο οποιοσδήποτε διαβάζει αυτό το κείμενο τη γνωρίζει.
Photo: wrc.com
Το 4Drivers δεν ταυτίζεται κατ΄ανάγκην με τις απόψεις των αρθρογράφων που φιλοξενεί, ενώ, ταυτόχρονα, ενθαρρύνει την ελευθερία γνώμης των contributors προς μια ευρύτερη αντίληψη της αυτοκίνησης.
