Θυμάστε την εποχή των συγκριτικών test; Ε, πέθανε. Μαζί με τον σίγουρα χαμένο και τον σίγουρα νικητή. Το θέμα, πλέον, για τον πολύ κόσμο είναι το design
Αυτοκίνητα για κλωτσιές; Μην ψάχνεις άδικα. Δεν υπάρχουν πλέον
Πριν μερικά χρόνια, υπήρχε η εξής διαβάθμιση στα αυτοκίνητα που συνηθίζαμε να σχολιάζουμε: κακά, μέτρια, καλά, πολύ καλά, εξαιρετικά.
Εντάξει, υπήρχαν και τα συ-γκλο-νι-στι-κά, τα epic, θεϊκά και πάει λέγοντας. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας.
Σήμερα, ωστόσο, απ΄την αξιολόγηση, μάλλον οφείλουμε να βγάλουμε τον πρώτο χαρακτηρισμό. Το ”κακά’, δηλαδή. Γιατί όλα, πια, τσουλάνε αξιοπρεπώς. Φρενάρουν καλά. Δεν αγοράζεις ”οικόπεδο” με το πρώτο lift-off. Η συντριπτική πλειοψηφία δεν είναι τριζάτη. Τα σύγχρονα αυτοκίνητα, ακόμα και τα φτηνότερα, είναι από μέτρια και πάνω. Όχι, πάντως, κακά.
Ναι, η αίσθηση έχει αλλάξει. Συχνά, είναι κλινικά νεκρή. Για παράδειγμα, πού είναι το ομιλούν τιμόνι ενός ιταλικού της παλιάς σχολής; Αλλά, επίσης, δεν είναι αυτό το θέμα μας. Πόσοι το καταλαβαίνουν;
Το 99%, επίσης, αφορά παθητικά ασφαλή και ενεργητικώς συγχωρητικά αυτοκίνητα. Και, τέλος, οι διαφορές, για την αντίληψη της συντριπτικής πλειοψηφίας, είναι πολύ μικρές. Αν όχι αδιόρατες.
Tις προάλλες, για παράδειγμα, πάσχιζα να εξηγήσω σε μια συνεπιβάτη μου εντός του Focus RS πόσο σημαντική είναι η διαύγεια του σασί του υπό πίεση. Τσάμπα κόπος. Δεν της άρεσε το ”απ’ έξω”. Και η κουβέντα τέλειωσε με συνοπτικές διαδικασίες
Ακόμα και οι διαφορές στα συγκριτικά ειδικών αυτοκινήτων, ξέρετε, αυτά που μας αρέσουν στο 4Drivers, βγαίνουν σχεδόν υποχονδριακά: πόσα mg αίσθησης έχει το τάδε αυτοκίνητο (απροσδιόριστη με αντικειμενικά κριτήρια), πόσο συμμετοχικό είναι (σχετικό μέγεθος αναλόγως όγκου ”όρχεων”), πόσο συνολικά ικανοποιητικό. Για να συννενοηθείς πρέπει να ξέρεις πως μιλάς με εξίσου ”ψυχοπαθή” με σένα.
Δύσκολα, λοιπόν, θα μπορούσε να διαφωνήσει κανείς με τον μέγιστο 85χρονο car guy, γκουρού των πωλήσεων και τεράστια μορφή της automotive σκηνής με θητεία, μεταξύ άλλων, στην κορυφή της ιεραρχίας στις GM, Ford, ΒΜW, Bob Lutz, όταν γράφει στο ενδιαφέρον blog του στο Road & Track πως, πλέον, όλο το ”ψωμί” είναι στο κλικ που σου κάνει το design του αυτοκινήτου. Το αισθητικό, δηλαδή.
Και προχωρά ένα βήμα παραπέρα ο κ. Lutz έχοντας ως copy right το πούρο στο στόμα και τη στόφα του γερακιού της αυτοκίνησης.
”Αν ερχόταν ένας πολύ καλός σχεδιαστής και μου ζητούσε ενάμισι εκατομμύρια δολάρια, θα του ‘δινα τρία. Αν ήθελε σπίτι στη Lake Michigan, το υπέγραφα με χαμόγελο. Η GM έβγαζε 156 δις δολάρια το χρόνο. Να ‘κανα οικονομία σε 5 εκατομμύρια;” Ναι, τόσο σημαντικό είναι το ευφάνταστο design για τους κατασκευαστές αυτοκινήτου
Έτσι, αν θυμάστε, κάπου στα μέσα των ’90s ήταν που, για παράδειγμα, ο J Mays μετέτρεψε ένα Golf σε σπορ φαντασίωση: μόλις του φόρεσε το κοστούμι του, πρώτου τότε, TT. Από κάτω ήταν ένα μικρομεσαίο που έστριβε, φρέναρε και είχε επιδόσεις. Αλλά από πάνω ήταν ”διαστημόπλοιο”. Και έγινε panic πωλήσεων.
Μάλιστα, η Audi είχε καθυστερήσεις στην αρχική σχεδίαση παραγωγής γιατί ακόμα εργαζόταν στο πώς θα κάνει τους αρμούς εξαιρετικά μικρούς ώστε να μην διακόπτεται το design. Το αισθητικό και η αρτιότητα του craftmanship.
Ο Lutz το προχωρά ακόμα περισσότερο. Λέει, για παράδειγμα, πως είναι τόσο σημαντικό το design που είναι καιρός να αποκατασταθούν οι ήδη υψηλοί μισθοί της αφρόκρεμας των designer με αυτούς που παίρνει ο CEO της εταιρείας.
Κανονικά, υποστηρίζει, η ιεραρχία πρέπει να αλλάξει. Όπως έχει αλλάξει στη βιομηχανία του ρούχου ή του κινηματογράφου: αυτός που έχει την ιδέα, το concept, το design, είναι αυτός που φέρνει το χρήμα. Και για αυτό, αν είναι τόσο καλός, πρέπει να πληρώνεται περισσότερο.
Θυμηθείτε το όλο αυτό όταν δείξετε στην καλή σας το αγαπημένο σας, ”συνηθισμένο” hot hatch. Για κλωτσιές θα το ‘χει.
Photo: Google
Το 4Drivers δεν ταυτίζεται κατ΄ανάγκην με τις απόψεις των αρθρογράφων που φιλοξενεί, ενώ, ταυτόχρονα, ενθαρρύνει την ελευθερία γνώμης των contributors προς μια ευρύτερη αντίληψη της αυτοκίνησης.
