Ανοίξτε τα διόδια. Τι περιμένετε, αστείοι;

Την ώρα που η Ελλάδα περιμένει να θάψει νεκρούς λόγω κορωνοϊού, τα διόδια στους μεγάλους κόμβους της χώρας παραμένουν να λειτουργούν κανονικά

Η εξάπλωση του κορωνοϊού ευημερεί και στα διόδια. Παρόλα αυτά παραμένουν να σφυρίζουν ησύχως σαν να μη συμβαίνει τίποτα

Την περασμένη εβδομάδα προέκυψε μια επαγγελματική υποχρέωση εκτός Αθηνών. Προς Τρίπολη μεριά. Και ήταν η αφορμή για αυτό το κείμενο

Εξοπλισμένος με αντισηπτικά, τα κέρματα έτοιμα (πάλι καλά που υπήρχε καλή συνοδηγός και διευκόλυνε τη διαδικασία ή την απόσπαση προσοχής) και με το χέρι να κρέμεται.

On the road to Covid-19

Τα διόδια κυριαρχούν στο δίκτυο. Γνωστό. Έπιανα τον εαυτό μου σε μια συνεχή άσκηση ακροδαχτύλων κάθε τρεις και λίγο. Να ‘χει στις άκρες τα κέρματα, να παίρνει τα ρέστα, να τα αφήνει σε μια θήκη της κονσόλας, το «βρωμερό» χαρτάκι κάπου χωστό και με ένα μόνιμο ερώτημα. Κολλήσαμε τώρα ή τη σκαπουλάραμε;

Εδώ ο κόσμος καίγεται, είναι (δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα δεν το κρίνω) σε φάση απολυμαντικής εμμονής και τα διόδια, εκεί, ατάραχα. Σα να μη συμβαίνει τίποτα.

Αν υπάρχει ένα σημείο διέλευσης όπου πολλά χέρια δίνουν και παίρνουν είναι (και) αυτό. Κι όσο κι αν έχουν μειωθεί οι μετακινήσεις, το ζήτημα δεν αλλάζει. Παραμένει. Ή και να το θέσω αλλιώς. ακόμη και τώρα που έχουν μειωθεί οι μετακινήσεις, πόσα διαφυγόντα κέρδη θα έχει δηλαδή το κράτος ή οι εταιρείες που τα διαχειρίζονται αν τα ανοίξουν;

Βιώνουμε μια νέα κατάσταση στη γενιά μας, ένα κανονικό case study. Και καθώς η ελευθερία μετακίνησης ήδη περιορίζεται, το πιο λογικό θα ήταν πως τα διόδια θα απελευθερώνονταν ως δείγμα, έστω, συμβολισμού ότι ακριβώς η πρόθεση δεν είναι ο περιορισμός της

Έβαλα 1η στο σφιχτό κιβώτιο του Juke (που έτυχε να οδηγώ εκείνες τις μέρες) και καθώς απομακρυνόμουν απ΄το ταμείο σκέφτηκα την ευγενική κυρία που μόλις είχε εξυπηρετήσει.

Δηλαδή να ‘σαι κλεισμένος στο «κουτί» επί κάποιες ώρες και να αναγκάζεσαι να έρχεσαι σ΄ επαφή με χρήματα, χέρια, κάρτες του καθένα; Και τι έγινε αν φοράς γάντια; Δεν μεταδίδεται, λένε, και στον επόμενο;

Στην Αττική Οδό χωρίς χέρια με τη νέα Mercedes E-Class

Καθ΄οδόν στα πάνελς ειδοποιήσεων του εθνικού δικτύου ή της Αττικής Οδού, υπάρχει μεν η σύσταση χρήσης κάρτας στη συναλλαγή αλλά και πάλι δεν σώζεται η παρτίδα.

Στον «πόλεμο» τα διόδια ανοίγουν. Ή κάνω λάθος;

Έφτασα Αθήνα ενοχλημένος. Μπορεί και ζοχαδιασμένος. Με σκέψεις για τα «συμφέροντα» σε μεγάλα αφεντικά και έλλειψη τόλμης.

Τι να τις κάνω τις δηλώσεις για την Εκκλησία μαζί με την προσεκτικά διατυπωμένη τοποθέτηση περί θρησκευτικών πεποιθήσεων του πρωθυπουργού. Και τι μας νοιάζει; Σε ρώτησε κανείς; Κανονικά, θα όφειλες να τις κλείσεις (τις εκκλησίες) χωρίς να πεις κουβέντα για το αν πιστεύεις ή όχι. Αυτό κράτα το για πάρτη σου. Ή για το προσεκτικά επιλεγμένο πόπολο.

Αν το ζήτημα είναι όντως πολύ σοβαρό, αν όντως «έχουμε πόλεμο», όπως είπε στο διάγγελμα ο Μητσοτάκης (κοπιάροντας ακριβώς τη φράση που είχε πει ο Μακρόν), αν ήδη οι επιχειρήσεις και το λιανικό εμπόριο πλήττονται σοβαρά, τα διόδια πρέπει να κλείσουν. Ή να ανοίξουν – ανάλογα ποιο ρήμα σάς εκφράζει καλύτερα.

Εμένα με βολεύει το πρώτο. Ανοίξτε, λοιπόν, τα ρημάδια. Δηλαδή, τι περιμένετε;