Η Lancia ήταν κάποτε χαρμάνι πολυτέλειας και επιδόσεων. Συν μια πρέζα άσκοπης μηχανικής πολυπλοκότητας και δυο μεζούρες αλλοπρόσαλλα ηλεκτρονικά. Στη Lancia όμως όλα συγχωρούνταν. Παρελθοντικός ο χρόνος. Γιατί το φιλί του Ιούδα έκανε τη σούμα και τον ιταλικό λογαριασμό
Και συγχωρούνταν όλα γιατί, πάνω απ’ όλα, η Lancia είχε χαρακτήρα. Που έχασε το 2009 όταν η Fiat απέκτησε την Chrysler. Η οποία Fiat, εν τη σοφία της, “επαναπροσδιορίζει” την Chrysler στην Ευρώπη με νέα, λέει, μοντέλα που καλύπτουν τα κενά ανάμεσα στα μοντέλα της
Μιλάμε εδώ για τη δημιουργία μιας μάρκας από δυο μισές. Σχέδιο που μπορεί και να αποδώσει, αν και αμφιβάλλω
Γιατί δεν βρίσκω κάτι πιο παράλογο από μια μάρκα αποτέλεσμα συνένωσης ενός brand “more American than apple pie” και ενός άλλου “più italiano que pizza”.
Τα γράφω αυτά για δυο λόγους: ο πρώτος είναι το lobbying στα social media από fan της Lancia (δεν λέμε Lan-ci-a, αλλά Lan-tscha) που ζητούν την αναγέννηση της μάρκας.
Ο δεύτερος είναι ότι είχα κάποτε την τιμή να διευθύνω το Τμήμα που δημιούργησε η τότε αντιπροσωπεία για τη Lancia Kappa.
Το οποίο, μέσα σ’ έναν χρόνο, πούλησε 150 Kappa έχοντας μάλιστα απέναντί του τον αυτοκινητικό μαγνητικό βορρά των BMW και Mercedes-Benz. Έτσι, θεωρώ τον εαυτό μου δεμένο με τη μάρκα που μας έδωσε μοντέλα-κοσμήματα όπως οι Aurelia, Fulvia, Flavia, Flaminia, κ.ά.
Δεν γνώριζαν, άραγε, οι πελάτες μας ότι αγόραζαν ένα αυτοκίνητο, όμορφο μεν και γρήγορο, ειδικά η Turbo, αλλά όλο ιδιοσυγκρασίες και λιγότερο αξιόπιστο από μια 5άρα ή μια E-Class; Φυσικά, οι περισσότεροι τουλάχιστον. Αλλά ήθελαν προσωπικότητα, ήθελαν χαρακτήρα, ήθελαν να ξεχωρίζουν
Εξάλλου, είπαμε: στη Lancia όλα συγχωρούνταν
Γιατί, ειδικά στα πέτρινα χρόνια των αγώνων, ήταν μια μάρκα outsider, μια μάρκα-φονέας γιγάντων.
Και γιατί αργότερα, στις αρχές του ’70, μας έδωσε τη Stratos: το πιο εστιασμένο, το πιο άσπλαχνο rallycar που φτιάχτηκε ποτέ.
Και τη Delta, με αποκορύφωμα την ανεπανάληπτη Integrale. Ποιος θα το ‘λεγε πως εκείνο το “κουτί” θα αποτελούσε τη βάση για τον πολυνίκη / πολυπρωταθλητή rally των ‘80s.
Έφτασαν όμως αυτά για να διασώσουν την εμπορική της πορεία;
Όχι, γιατί νωρίτερα είχε δεχτεί ανεπανόρθωτο πλήγμα όταν οι Ιταλοί άρχισαν να κατασκευάζουν τις Lancia από το ίδιο μάλλον μέταλλο που ο μπαμπάς τού Vincenzo Lancia έφτιαχνε τα κουτιά για τις σούπες που πουλούσε για να ζήσει τη φαμίλια του.
Με αποτέλεσμα η έμφυτη ομορφιά και η αρμονία των γραμμών τους (θυμάστε άσχημη Lancia εκτός από τη Phedra που ήταν όμορφη μόνο πίσω από τοίχο;) ν’ αρχίσουν να ξεφτίζουν όταν φτερά, πόρτες και καπό έπαιρναν το χρώμα τού καφετί ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης.
Η Fiat υποστηρίζει πως στόχος της ChryslerLancia (κολλητά) είναι να προσδώσει πολυτέλεια σε μια κατηγορία που μέχρι σήμερα δεν την είχε. Πού το ‘χουμε ακούσει ξανά αυτό; Α, ναι. Στη BMW, το ’94, όταν οι Γερμανοί απέκτησαν τη Rover. Ποια; Ακριβώς
Εύχομαι να βρεθεί σύντομα κάποιος εμπνευσμένος marketeer για να δώσει στη Lancia το φιλί της ζωής που αυτή η “Ωραία Κοιμωμένη” χρειάζεται περισσότερο κι απ’ την ηρωίδα του Perrault. Αλλιώς δεν τη βλέπω καλά
Κανένα κοριτσίστικο Ypsilon, καμία σημερινή Delta, Thema (néeChrysler300) και κανένα Voyager (έλεος!) δεν θα τη σώσουν
Οι αμείλικτοι λογιστές της Fiat, αφήνοντας κατά μέρος τις άβολες τυπικότητες του αποχαιρετισμού, θα ενσκήψουν πάνω της με συνοπτικές διαδικασίες και ευαισθησία κεντροαφρικανού δικτάτορα.
Y.Γ. 1 Η επίσημη ιστοσελίδα της Lancia είναι σε παρακμή. Μια Ypsilon, μόνη σαν το λεμόνι, θα ”οδηγήσει μέσω της ομορφιάς της τον κόσμο”. Αλήθεια, το πιστεύει κανείς;
Υ.Γ. 2 To παρόν κείμενο γράφτηκε προ μερικών ετών από τον κ. Β. Χαρίτο. Αποδεικνύεται προφητικό για το υστερόγραφο 1.
Illustration: Google
Το 4Drivers δεν ταυτίζεται κατ΄ανάγκην με τις απόψεις των αρθρογράφων που φιλοξενεί, ενώ, ταυτόχρονα, ενθαρρύνει την ελευθερία γνώμης των contributors προς μια ευρύτερη αντίληψη της αυτοκίνησης.
