Κάψα με την Elise. Οδηγώντας την στην έρημη Ελλάδα

Χρειάζεσαι αντιπλημμυρικό φράγμα για να σταματήσεις την ορμή των συναισθημάτων όταν σου δίνουν τα κλειδιά μιας Lotus Elise S2. Aκόμα και αν αυτή είναι η ατμοσφαιρική βερσιόν με τα 160. To true story στο κλασικό Γραβιά-Ιτέα-Γαλαξίδι

Αυτοκίνητο, προορισμός και ένα πρώτο ραντεβού. Η μπαλαρίνα ήταν εκεί. Σιγά μην την έστηνα

Ξύπνησα πολύ νωρίς. Όπως στην ομώνυμη ταινία

Δεν μπορεί, κάθε εκκολαπτόμενος petrolhead της περασμένης εικοσαετίας έχει πάρει, έστω, μάτι το θρυλικό ”C’était un rendez-vous”

Στο μυαλό μου το συγκεκριμένο road trip έπαιζε συνέχεια εδώ και ένα χρόνο σαν trailer κινηματογραφικής υπερπαραγωγής που δεν έπρεπα να χάσω.

Καθώς κούμπωνα τη ζακέτα μου στο βενζινάδικο το πρωί, τα 35 λίτρα φουλαρίσματος του μικροσκοπικού τάνκ είναι ότ,ι πρέπει για να νιώσεις ότι παίζεις τον κασκαντέρ σε επικίνδυνη σκηνή με πρωταγωνιστή τον καλό σου εαυτό.

Για μια χαλαρή διαδρομή των 200 χιλιομέτρων περίπου, υπέθεσα όμως ότι όταν ο ρυθμός έπεφτε, θα ήταν αρκετά για να απολαύσει κανείς το τοπίο και να επαναφέρεις εικόνες που ο χρόνος φαινόταν πως ελάχιστα είχε αγγίξει.

Στις ευθείες πριν τα Καστέλια είχα την αίσθηση ότι πάω γρήγορα. Κοίταξα το κοντέρ και είδα 160. Mα «160 εδώ μέσα;», μονολογώ

Άναψα αλάρμ και σταμάτησα πιο κάτω

Ήθελα να ουρλιάξω ότι για σήμερα είναι δικό μου, σαν την καλλονή συνοδό κυριών που πληρώνεις αδρά για να σε συνοδέψει στην κοσμική εκδήλωση.

Σαν αόρατο χέρι συναισθημάτων συνοδευόμενο από τη λύσσα του VVC σε σκληρό μπρα-ντε-φερ. Το πράμα δεν σ’ αφήνει να ηρεμήσεις.

Όποιος συνηθίζει να κάνει μπάνιο ξαπλωτός στην μπανιέρα του, μπορεί εύκολα να νιώσει πως είναι η θέση οδήγησης

Ο καφές της χαλαρής βόλτας τάισε έναν τοπικό σκουπιδοντενεκέ, μιας και στο εσωτερικό έχεις να ασχοληθείς μονο με το παρωχημένο Pioneer, ένα χειριστήριο καλοριφέρ της πλάκας και τέσσερις αεραγωγούς απο Fiesta του ’02

Μετά τη Γραβιά άρχισε ο πόλεμος

Η τετράτροχη φιγούρα χτυπιόταν ανάμεσα στο κλειστό στροφιλίκι σαν μπίλια σε φλιπεράκι.

Τα φρένα αρχίσαν να κατεβάζουν πεντάλ στις πρώτες ευθείες στην κατηφόρα του Ελαιώνα.

Tα δε υγρά μάλλον ξεπερνούσαν σε βρασμό χύτρα της Fisler. Και το πεντάλ; Είχε μεταμορφωθεί σαν ξύλινο σε κουπί ιστιοφόρου των Βίκινγκ από τις κλωτσιές που έτρωγε στις εισόδους.

Μοναδικός ο τρόπος που η Elise ξέρει να ζωγραφίζει το χαμόγελο στο πρόσωπό σου.

Όταν γλιστράει, νιώθεις ότι κάποιος πατάει pause για λίγα δευτερόλεπτα και σου ζητάει να διαλέξεις τη γωνία με την οποία θες να βγούν οι τροχοί ευθεία.

Είναι τόσο ντελικάτη που έχεις την ευκαιρία να αλλάξεις τη γραμμή σου ακόμη και αργά μέσα στην στροφή. Αυτό, αν θυμάσαι, δεν συνηθίζει να το κάνει το τυπικό σου μέσο μεταφοράς

RIP. H τελευταία Lotus Exige

Όχι όμως, δεν ονειρεύεσαι

Το καντράν, το μοναδικό που μπορείς να κοιτάξεις σ’ αυτό το λιτό εσωτερικό που θυμίζει ράφι σούπερ μάρκετ σε περίοδο λοκ ντάουν, έδειχνε ένα τέταρτο βενζίνης λιγότερο.

Ναι, ένα τέταρτο. Για μια διαδρομή 20 χιλιομέτρων πρέπει να έκαψε πάνω από 20 ευρώ. Αλλά ποιος νοιάζεται.

Σε γρήγορο εσάκι με 3η που βλέπεις την έξοδο από πριν, ανοίχτηκα.

Ξάκρισα, είπα να εκβιάσω την υπερστροφή για να βάλω τη μούρη μέσα και, πατώντας τις πευκοβελόνες στην άκρη του δρόμου, ένιωσα κάτι από τραινάκι του τρόμου και Μάρκο Σεφερλή να πατάει μπανανόφλουδα.

1000 και μία λίμνες Καρδίτσας. Με τη Lotus Elise

Προσοχή! Οι μπαριέρες έχουν ήδη αρκετά χρώματα πάνω τους

Το «Ελιζάκι» απαιτεί σεβασμό και κατανόηση της μεταφοράς βάρους.

Δε σηκώνει φθηνά μπαντιλίκια 2ης, δεν έχει ροπή απο χαμηλά και, αν θες να το πας γρήγορα και να νιώσεις τον Colin Chapman να σου σηκώνει τον αντίχειρα μετά από κάθε πετυχημένη εκτέλεση, θέλει φόρα, γρήγορη είσοδο και αργή έξοδο.

Το μοτέρ το νιώθεις σα να κουβαλάς πίσω σου σακίδιο πλάτης. Σε τραβάει και σε σπρώχνει.

Πατά στην κορυφή της στροφής σαν μπαλαρίνα που σηκώνεται στις μύτες για να εκτελέσει πιρουέτα. Το μυαλό δεν αντέχει άλλο τον καταιγισμό, ανοίγει την ομπρέλα, κόβει ρυθμό.

Η ειδική συνεχίστηκε από την Ιτέα μέχρι το Γαλαξίδι σε πιο ήρεμους ρυθμούς.

Ενοχλούν τα μπαλώματα στην άσφαλτο από τα φορτηγά που ακόμα φορτώνουν βωξίτες. Τα ball joints σε χτυπούν με combo μαχητή muay thai.

Δε θες να φρενάρεις εκεί μέσα γιατί ό,τι σινεμπλόκ υπάρχει θα γίνει χαρτοπόλεμος. Δε θες επίσης να ψάχνεις ποιος θα σου φέρει βενζίνη για να γυρίσεις πίσω

Η συνάντηση με τα Lotus στο Stelvio Pass

Οπότε ”slow down and enjoy the ride”

Και τι ride.

Πράσινο, μπλέ με κόκκινο από το βουνό και εναλλαγές από έγχρωμο σε ασπρόμαυρο από τον ήλιο που παίζει κρυφτό με τα σύννεφα.

Το μέρος ιδανικό, αποτυπωμένο σα διαδρομή ευτυχίας. Για πολλούς. Εδώ και χρόνια.

Το μαρτυρούν δεκάδες μηχανές παρκαρισμένες στην άκρη του δρόμου και αντίστοιχα κράνη με GoPro πάνω τους.

Οι ξύλινες καρέκλες με το μουσαμά δίπλα στη θάλασσα πρέπει να έχουν ισχυρή κόλλα. Δεν μπορείς να φύγεις από εκεί.

Το μέρος έχει τόση ησυχία, όμως παρόλα αυτά εκπέμπει μια εκκωφαντική μελωδία. Σαν αυτή των σειρήνων του Οδυσσέα. Τοπίο που σε ταξιδεύει. Και σίγουρα ο ωραιότερος καφές που έχω πιει εδώ και καιρό.

Στην επιστροφή επικρατεί ησυχία

Ποιος λογικός άνθρωπος θα έκανε 200 χιλιόμετρα για να πιεί έναν καφέ;

Στο check list της ταλαιπωρίας έχουμε τα παρακάτω «κουτάκια»: ημικρανία στο αναψοκοκκινισμένο πρόσωπο, υπερένταση, ελαφρύς πόνος στο αριστερό χέρι από την κόντρα στο τιμόνι στις φουρκέτες

Παρκάροντάς την κάτω από το σπίτι στην επιστροφή, απόγευμα πια, ήρθε στο μυαλό μου η φράση από το πασίγνωστο DVD με τη Ferrari να πηγαίνει τέρμα τα ξημερώματα στους δρόμους του Παρισιού.

”C’ etait un rendezvous”. Ραντεβού στον οδηγικό μινιμαλισμό μιας μικρής Αγγλιδούλας.