Ένας αναγνώστης του 4Drivers περιγράφει την παρθενική του φορά σε track-day. Τα συναισθήματα, η εμπειρία, το μάθημα με το Micra Cup
Σκληρό, θορυβώδες, σπαρτιάτικο. Το Nissan Micra Cup στην πίστα των Μεγάρων
Προσοχή. Ακολουθεί πρόταση μεγάλης διάρκειας, χωρίς τελείες. Τη λες και παρατεταμένη. Διάβασέ τη με ανάσα flat-out
Προηγούμενο βράδυ, υπερένταση, κατεβαίνω στο γκαράζ, ανοίγω την πανάλαφρη γυμνή πόρτα, πηδάω την μπάρα του roll cage στο Nissan Micra Cup, χώνομαι στο μπάκετ, κλείνω τα μάτια και αρχίζω να φαντάζομαι braking points, σε ποιο σημείο να βρίσκομαι στο εκάστοτε apex, παλμικά χτυπήματα στο γκάζι στις K3 και K8 πάνω στα κερμπ με σηκωμένο τον εσωτερικό τροχό. Oυφ…
«Μην έχεις το μυαλό σου στο χρονόμετρο, θα απογοητευτείς, κοίτα να το απολαύσεις», ήταν η σοφή συμβουλή του φίλου και αγωνιζόμενου, Σωκράτη, που αντηχεί στα αφτιά μου καθώς μελετώ τις γραμμές από διαφορά incar αυτοκινήτων που έχουν μπει κατά καιρούς στην πίστα των Μεγάρων.
Ξύπνα
Μετά από μόλις δυο ώρες ύπνου, σηκώνομαι, πλένω ευλαβικά το Micra Cup και, έχοντας ολοκληρώσει το τελευταίο check-up από τον μηχανικό την προηγούμενη μέρα, παίρνω κράνος, δένω πυροσβεστήρα στο cage, και ξεκινώ ξημερώματα για την πίστα.
Μπαίνοντας στην είσοδο, βλέπω σχεδόν τα πάντα. Από αγωνιστικά που καταφθάνουν πάνω σε τρέιλερ με πολλές τετράδες slick για προπόνηση, μέχρι απλά, καθημερινά αυτοκινητα που οι ιδιοκτήτες τους κατέφυγαν στο ασφαλές περιβάλλον της πίστας για να βρουν τα όριά τους
Μετά το πρωινό briefing για όλους τους συμμετέχοντες, έχει έρθει η σειρά των πρωτάριδων και των πιο αργών αυτοκινήτων. Άρα και η δική μου.
Ο αλυτάρχης δίνει το οk, κουμπώνω τις ζώνες τεσσάρων σημείων, σφίγγω τους ιμάντες και μπαίνω δειλά-δειλά στην πίστα
Αμέσως το μυαλό μου διαγραφεί ό,τι έχει μάθει τις προηγούμενες μέρες.. Αρχίζω να ανεβάζω σταδιακά ρυθμό καθώς λάστιχα και φρένα αρχίζουν να χτίζουν θερμοκρασία, το αυτοκίνητο στρίβει σαν σε ράγες. Στροφή με στροφή αρχίζω να νιώθω πιο άνετα με αυτό και αυτό μαζί μου, γινόμαστε ένα
Παίρνω θάρρος
Ναι, θάρρος να καβαλήσω τα kerbs σηκώνοντας ελαφρά το αυτοκίνητο από το έδαφος, μικρές αποσταθεροποιήσεις στα φρένα, 2-3 αγχωτικά «ξεκολλήματα» με κάποια 110 χλμ με βάζουν για τα καλά στο κλίμα της πίστας και του «αγωνιστικού ρυθμού».
Ή, τουλάχιστον, έτσι βαυκαλίζομαι.
Τελειώνει το πρώτο session, στο κρύωμα τα ζεστά semi μαζεύουν κομμάτια από silica και μικρά πετραδάκια απ` το πλάι της πίστας στέλνοντάς τα στους θόλους. Φέρνουν στη γυμνή καμπίνα μια ηχητική υπόκρουση που θυμίζει videogame.
Η μέρα κυλάει τα sessions τελειώνουν και το personal best ήταν. Αλλά τι σημασία έχει, άραγε όταν έχεις κάνει ένα όνειρο ζωής πραγματικότητα;
Photo: Apex Photography
Το 4Drivers δεν ταυτίζεται κατ΄ανάγκην με τις απόψεις των αρθρογράφων που φιλοξενεί, ενώ, ταυτόχρονα, ενθαρρύνει την ελευθερία γνώμης των contributors προς μια ευρύτερη αντίληψη της αυτοκίνησης.
