Kάπου στα ’70s, με την Alfetta, την αγαπημένη Romeo της οικογένειας. Που έγινε «πρώην» αλλά παρέμεινε αγαπημένη. Γιατί Alfa ήταν μόνο μία
H Alfetta στο στοιχείο της. Κάπου προς τα τέλη της δεκαετίας του ’70
«Είσαι νεκρός», σκέφτηκα στο φανάρι της Μεσογείων… Όχι εγώ, αλλά ο κάγκουρας που έβλεπα δίπλα μου
Με το μαϊμού του 2002 tii, με το κάμπερ των πίσω τροχών να παραπέμπει σε accent circonflexe (για τους γαλλομαθείς), να μαρσάρει προκαλώντας με σε μονομαχία.
Το σκηνικό ιδανικό, με τη Μεσογείων του ’78 εν μέσω καλοκαιριού, ξημερώματα 20ης Αυγούστου, τελείως έρημη.
Στο πίσω κάθισμα, τρεις φίλες και μπροστά ένας συμπολεμιστής-«μοδίστρα». Δεν ετίθετο θέμα να παραβλέψω τέτοιες προκλήσεις.
Τα 122 άλογα στις 5.500 σ.α.λ. της Alfetta 1.8 έκαναν το καθήκον τους και με την αλλαγή σε 3η είχαμε πάρει το σωστό προβάδισμα. Και με ταχύτητα γύρω στα 100-110 αντικρύσαμε το Νομισματοκοπείο με περηφάνια
Κάτι γυαλίζει στο βάθος
Ναι, εκείνο που δεν περιμέναμε με τίποτα να αντικρύσουμε ήταν κάτι που γυάλιζε περίεργα πάνω στο δρόμο.
Εν μέσω θέρους λοιπόν, έχοντας να βρέξει τουλάχιστον τέσσερις μήνες, μάθαμε τι σημαίνει aquaplaning. Με το χειρότερο τρόπο.
Διότι αυτό που γυάλιζε δεν ήταν τίποτε άλλο παρά νερά, από σπασμένο αγωγό, που είχαν μαζευτεί και πλημμυρίσει το συγκεκριμένο κομμάτι του δρόμου.
Η θεωρία λέει ότι όπως μπεις έτσι θα βγεις. Ενώ όλοι γνωρίζουμε ότι στο Νομισματοκοπείο ο δρόμος είναι ευθεία. Και εκεί όμως σταθήκαμε άτυχοι…
Διότι αφού χάθηκε το τιμόνι, τα φρένα και ο κόσμος από τα νερά, το τελευταίο πράγμα που είδα ήταν ένας άμοιρος που, έχοντας μείνει μέσα σ’ αυτά με μια Alfa 1750 (αχ, αυτά τα ιταλικά των ‘60s-‘70s), είχε κατέβει από το αυτοκίνητο και μου ‘κανε νοήματα να στρίψω, να σταματήσω, να ανάψω καντήλι, να κάνω κάτι τέλος πάντων
Η πρώτη μας επαφή
Αυτή έγινε με το εμπρός αριστερό φτερό της Alfetta στο πίσω δεξί της Alfa. Με τους νόμους της Φυσικής να λειτουργούν άψογα, αμέσως πήραμε κατεύθυνση για τη Shell που ήταν λοξώς δεξιά.
Χωρίς όμως να υπολογίζουμε τη BMW του προλόγου που ερχόταν από δεξιά και αντιμετώπιζε ακριβώς τα ίδια προβλήματα με εμάς. Η οποία μας κεντράρισε πίσω δεξιά, οπότε γυρίσαμε και σκάσαμε με το πλάι στο πεζοδρόμιο, κοιτώντας τη Μεσογείων ανάποδα.
Όλα αυτά έγιναν βέβαια σε λιγότερο χρόνο απ’ όσο σας πήρε να τα διαβάσετε.
Και αφού ακούσαμε τον εξάψαλμο από τον τύπο με τη BMW, που σταμάτησε 50 μέτρα παρακάτω και φώναζε ότι δεν έπρεπε να στρίψουμε και να πατήσουμε φρένο και ότι 15 μέρες την είχε στο φανοποιείο και ότι θα μας αυτό το τέτοιο, περνάει κι ένα πούλμαν και χωρίς να σταματήσει πουθενά έκλεισε το δράμα, κάνοντάς μας μούσκεμα.
Το αξιοπερίεργο ήταν ότι από όλη αυτή την ιστορία κανείς δεν έπαθε τίποτα. Ζώνες είπατε; Αερόσακοι; Μπάρες ασφαλείας; Τι είναι αυτά;
Ναι, η Alfetta να είχε κάτι μικροπροβληματάκια
Για παράδειγμα, με το χρώμα (Rosso Fangio, τρομάρα του) που ξέβαφε με νεράκι του Θεού.
Ή με τα καθίσματα τα οποία είχαν έρθει μόνο με πλαστικό κάλυμμα τεντωμένο και τίποτα από μέσα. Ή ότι λόγω κιβωτίου τοποθετημένου πίσω, για ν’ αλλάξεις δίσκο-πλατό έπρεπε να κατέβει το μισό αυτοκίνητο.
Όμως το ξύλινο τιμόνι και ο ήχος της σε αποζημίωναν.
Το ίδιο ευτυχώς έκανε και η ασφαλιστική εταιρεία (όχι με πολύ χαρά φαντάζομαι, πληρώσανε και τα τρία αυτοκίνητα λόγω μικτής).
Η Alfetta της Μεσογείων πουλήθηκε ως είχε.
Και ουδέποτε ξαναμπήκε η αγορά Alfa Romeo ως οικογενειακού αυτοκινήτου στις επιλογές του πατρός.
Άλλωστε, σας το είπα και στην αρχή. Alfa ήταν μόνο μία. Η Alfetta που μας έσωσε τη ζωή.
Photo: Αρχείο Αλ. Κορέσση
Το 4Drivers δεν ταυτίζεται κατ΄ανάγκην με τις απόψεις των αρθρογράφων που φιλοξενεί, ενώ, ταυτόχρονα, ενθαρρύνει την ελευθερία γνώμης των contributors προς μια ευρύτερη αντίληψη της αυτοκίνησης.
