True story: Ήμουν στην autobahn με Καζαντζίδη

Άκουγα ροκ. Αλλά μου επιβλήθηκε ο Καζαντζίδης, ο Στράτος κι ο Νταλάρας. Όταν στη Γερμανία κάθεσαι δεξιά, ο dj είναι άλλος. Μιας και σήμερα είναι η μέρα ραδιοφώνου, αυτή ήταν η εμπειρία, κάποτε στη Γερμανία

Το κλασικό Mexico της Becker. Ήχοι και ξύλο τριανταφυλλιάς από άλλες, μη ψηφιακές εποχές

Έπρεπε να πάρω την απόφαση της στιγμής! Είχα απόσπαση. Γερμανία ή Αυστραλία; Τελικά, αποφασίζω να μην αλλάξω ήπειρο.Τρεις μέρες περιθώριο για προετοιμασία ως την ημέρα της πτήσης για Βερολίνο. Ό,τι προφτάσει κανείς

Πίσω έμεινε ένα κόκκινο Starlet του ’88 στο δρόμο, ένα Passat του ’97 στην πιλοτή και οι δίσκοι βινυλίου στο γραφείο.

Η δυστυχία τού να είσαι συνοδηγός

Χωρίς αμάξι λοιπόν τον πρώτο καιρό. Στη Γερμανία επιβιώνεις χωρίς αυτό, αν δεν σε κατατρώει το μικρόβιο της οδήγησης. Διαφορετικά, το κρατάς σε ύπνωση όσο αντέχεται, αφού με ένα ποδήλατο χρίζεσαι ο βασιλιάς των δρόμων. Ποδηλάτης λοιπόν, αλλά και συνοδηγός στα αυτοκίνητα των άλλων.

Άλλοτε ως συνοδηγός το πόδι να ψάχνει στο πατάκι το φρένο και τον συμπλέκτη και να πατάει αέρα, άλλοτε ως αναβάτης να εισπράττω το σεβασμό πεζών και οχημάτων. Στις περιπτώσεις που καθόμουν άπραγος δίπλα σε κάποιον οδηγό, εμπλούτισα τις γνώσεις μου στην ελληνική μουσική

Μαθημένο το αυτί μου στη ροκ και τα παράγωγά της και όχι μόνο, στη Γερμανία ανακάλυψα την ελληνική μουσική. Αλλά σε υπερβολικές δόσεις επανάληψης. Όχημα και μουσική. Υπερδοσολογία σε Καζαντζίδη από το κασετόφωνο του μπλε σκούρου Vento 97 στους περιφερειακούς του Ανοβέρου.

Κρητική λύρα από τη ”baby-Mercedes” σειρά 190 τoυ ’87, όπως όταν έμπαινε θριαμβευτικά στην αντιπροσωπεία επί της οδού Podbielski.

Εκεί, εν προκειμένω, πήγαινε ο ιδιοκτήτης της να παραλάβει τα καινούρια αυθεντικά πατάκια, καθότι επέμενε στο 14ετίας όχημα, του οποίου το lifting στοίχιζε του σκασμού, για να μην αγοράσει καινούριο (πάντα Mercedes) και προξενήσει σχόλια ενοριτών και εν γένει πιστών αφού επρόκειτο για τον ίδιο τον εφημέριο.

Καλά και άγια τα άσματα του Καζαντζίδη αλλά τι θα γίνει που είχαμε διαφορετικά γούστα;

Κλαρίνα, σοπράνο και τα πάντα όλα

Άκουγα επίσης ”Στράτο” από τη BMW 525 του ’92, όπου η σχετική κασέτα ενίοτε μεταφερόταν από τη νταλίκα εν ώρα υπηρεσίας, στη ”μπέμπα” όταν κινούνταν προς το καφενείο της ελληνικής κοινότητας.

Ηπειρώτικο κλαρίνο από το Passat του ’97, Μητροπάνο ή σε πιο light στιγμές ενδεχομένως και Νταλάρα από τη Mercedes E200 του ’98, ένεκα του ακαδημαϊκού προφίλ του οδηγού. Κάτι δηλαδή σε πιο intellectual…

Τέλος, όταν βρέθηκα στο πίσω κάθισμα ενός Passat Combi μοντέλο ’95, η συνοδηγός βάλθηκε να με εκπαιδεύσει στο Χατζηδάκη και Θεοδωράκη με τη φωνή της σοπράνο Θεοδώρας Μπάκα. Πολύ καλά. Αλλά ένοιωσα και συμπόνια. Ειδικότερα για τον Γερμανό σύζυγο και οδηγό

Ήμουν έτοιμος να συγχωρήσω όλα τα ανομήματα που βαραίνουν το συλλογικό υποσυνείδητο της γερμανικής φυλής, καθώς θαύμασα την υπομονή του με τη εναλλαγή κυριολεκτικά δεκαοκτώ κασετών, προκειμένου να διαμορφώσω πλήρη εικόνα.

Άσβεστη, βλέπεις, η όρεξη της φίλης για μετάδοση γνώσεων περί ελληνικής και κλασικής μουσικής. Καθ’ όλη τη διάρκεια μιας διαδρομής δυόμισι ωρών μέχρι τον ποταμό Έλβα και τα πρώην σύνορα των δύο Γερμανιών. Έκτοτε, δεν ξαναμπήκα σε Passat Combi και ο Wolfgang, ο ταλαίπωρος σύζυγος, άλλαξε αυτοκίνητο.

Αγόρασε ένα Τoyota Avensis επίσης Combi του 2004, ενώ οι υπόλοιποι μέντορές μου στην ελληνική μουσική παρέμειναν με τα γερμανικά τους οχήματα.

Άλλωστε πώς θα κυκλοφορούσαν στην ελληνική επαρχία τα καλοκαίρια χωρίς γερμανικό όχημα;

Όσο για μένα, όταν οδηγούσα το Omega και στη συνέχεια το Passat μου, εισαγωγή από Ελλάδα, με ελληνικές πινακίδες, ήμουν ικανοποιημένος ακούγοντας Πυξ Λαξ.

Κάπως έτσι κατέβηκα κάποτε προς Λουξεμβούργο μεριά και πέρασα από το γνωστό Ring.

Η φωνή του Πλιάτσικα ανακατεύτηκε στα πυκνά δάση με τον ενθουσιασμό των κινητήρων που όργωναν το Nüerburgring. Από CD αυτή τη φορά.