Γιατί έσπασα το λοκντάουν με το Clio RS

Ένας αναγνώστης του 4Drivers εξομολογείται το «έγκλημα» που διέπραξε εν μέσω λοκντάουν με ένα υπέροχο Renault Clio RS. Ακολουθεί το true stoty, κάπου στην Ελλάδα

Ψυχή ζώσα. Για το RS μιλάμε

Η απόφαση είχε ληφθεί. Έπρεπε να επισκεφτώ το χωριό για να πω σε εκείνο τον άνθρωπο ένα «Χρόνια Πολλά» για την ονομαστική του εορτή

Καταλαβαίνω. Για τους οπαδούς της απόλυτης πολιτικής ορθότητας δεν έπρεπε. Είναι έλλειψη «προσωπικής ευθύνης», όπως μάθαμε πλέον τον όρο.

Ναι, υπάρχει απαγόρευση άσκοπων μετακινήσεων. Η συγκεκριμένη, για μένα τουλάχιστον, δεν ήταν άσκοπη. Ήταν επιβεβλημένη.

Έβαλα πενήντα ευρώ 100άρας στο αδηφάγο Clio RS και έστειλα το «3» στο γνωστό sms

Είχε αρχίσει να σουρωπώνει. Ο καιρός ήταν για τα καλά συννεφιασμένος αλλά στεγνός.

Ο προορισμός μου βρισκόταν περίπου μία ώρα μακριά. Θα έκανα γύρω στα 40χλμ στο ΒΟΑΚ (Βόρειος Οδικός Άξονας Κρήτης) και μετά περίπου 20 χιλιόμετρα καλού επαρχιακού δικτύου.

Η κίνηση λιγοστή στον δρόμο. Βγαίνοντας στον ΒΟΑΚ αφήνω πίσω μου την πόλη.

Περασμένες πέντε το απόγευμα πλέον, με το λιγοστό φως του ουρανού να γίνεται ακόμα λιγότερο απ’ τα πυκνά σύννεφα.

Σε λίγο κάνουν την εμφάνισή τους και μερικές ψιχάλες. Ωστόσο, η γαλλίδα μούσα δεν προβληματίζεται. Κρατάει άνετα ένα γρήγορο ρυθμό – μέσα σε λογικά πλαίσια δημοσίου δρόμου

Σίγουρα τα φρέσκα Continental Premium Contact 6 βοηθούν σ’ αυτό. Είναι, απλώς, ένα εξαιρετικό λάστιχο που δε χρειάζεται συστάσεις.

Σε λίγο βγαίνω απ’ την εθνική οδό. Η κίνηση είναι ελάχιστη

Μπροστά μου έχω ένα μεγάλο χωριό, οπότε κινούμαι φυσιολογικά μέχρι να φύγω από τα όρια του.

Απολαμβάνω την μυρωδιά του καμμένου ξύλου που υπάρχει στην ατμόσφαιρα απ’ τα τζάκια και τις σόμπες. Κρατούν ζεστό τον κλεισμένο στα σπίτια του κόσμο.

Αν και ρίχνει ένα ελαφρύ ψιλόβροχο, έχω σκαστό το παράθυρό μου για να ακούω το γουργουρητό της Milltek και τα σκασίματα στις αλλαγές.

Βγαίνοντας από το μεγάλο χωριό η κίνηση πέφτει στο ναδίρ. Όνειρο.

Αρχίζω να κινούμαι λίγο πιο γρήγορα, αλλά θα περιμένω να απομακρυνθώ ακόμα αρκετά, να περάσω ένα ακόμα μικρότερο χωριό που βρίσκεται λίγο μπροστά ώστε να μειωθεί κάθε πιθανότητα κίνησης.

Πώς την πάτησα με το Renault Clio 197. True story

Επικρατεί νεκρική ησυχία

Τα καφενεία είναι άδεια, οι καρέκλες γυρισμένες ανάποδα στα τραπέζια. Σ’ ένα απ’ αυτά μόνο βλέπω μέσα ένα γέροντας που παρακολουθεί τηλεόραση.

Αλλά τώρα φτάνει η ώρα να βγούμε από το χωριό. Γνωρίζω το δρόμο σπιθαμή προς σπιθαμή.

Κατεβάζω 2η, βυθίζω το δεξί πεντάλ και ακούω τον F4R να βαράει κόφτη, κάπου στις 7,600rpm. Η επίθεση έχει αρχίσει.

Οι αλλαγές στο εξαιρετικό, «κοντό» κιβώτιο είναι απόλαυση. Το άκουσμα είναι αγωνιστικό

Ναι, η κοντή κλιμάκωση μπορεί να σε κάνει εύκολα να το μισήσεις στα ταξίδια, όμως τώρα τη λατρεύεις. Οι Γάλλοι εκεί στην Διέππη ήταν ξεκάθαροι. Αν θέλεις ξεκούραστες μεγάλες αποστάσεις, πάρε κάτι άλλο, όχι Clio RS

Ο δρόμος βέβαια είναι κάπως βρεγμένος, οπότε γίνομαι επιφυλακτικός μέχρι να δω τα όρια των ελαστικών και του αυτοκινήτου.

Ορίστε; «Όρια»; «Ας γελάσω», θα σκεφτόταν το Clio, αν μπορούσε. Είμαι σίγουρος

Το πλαίσιο είναι τόσο υπάκουο και σταθερό που σε προκαλεί να πιέσεις όλο και περισσότερο.

Το ταχύμετρο ανεβαίνει επικίνδυνα γρήγορα. Όμως εκεί το παιχνίδι αναλαμβάνουν τα τετραπίστονα της Brembo, με τα οποία η γενναιόδωρη Renault προίκισε τη μούσα της.

Λίγο πιο πέρα υπάρχει ένα εξαιρετικό σύμπλεγμα κλειστών καμπών. Δεν θα πίστευα ότι θα τις περνούσα έτσι ούτε στο στεγνό, πόσο μάλλον στο βρεγμένο. Και πάλι, όμως, το αμάξι είναι σα να σου φωνάζει «αντέχω κι άλλο, πίστεψέ με»

Πλέον έχουμε φτάσει την κορυφή του λόφου και ξεκινάει μια κατάβαση με συνεχείς καμπές για περίπου δύο χιλιόμετρα μέχρι τον προορισμό.

Τα Brembo εδώ είναι αρωγοί. Ενώ και τα Continental αποδεικνύουν γιατί κοστίζουν κάτι παραπάνω. Δεν φαίνεται να αισθάνονται ότι υπάρχει νερό κάτω.

Μόνο σε κάποιες πολύ κλειστές στροφές και αν το παρακάνεις βέβαια. Εκεί όπου το ESP θα επέμβει διακριτικά – ω ναι, δε το έχω στο off, μάγκες μου.

Σε κάθε στροφή το RS με εκπλήσσει και σε κάθε επόμενη φτάνω με περισσότερη σιγουριά. Ελεγχόμενα πάντα και χωρίς υπερβολές.

Αυτοκίνητο που αγαπήσαμε: Renault Clio Williams

Φτάνω στην πλατεία του χωριού. Νέκρα παντού

Δεν υπάρχει ψυχή πουθενά, εκτός από έναν άνθρωπο που κάτι φτιάχνει σ’ ένα αγροτικό.

Παρκάρω και το αφήνω κάνα δυο λεπτά στο ρελαντί να ξεμουδιάσει. Η απόκοσμη ηρεμία διαταράσσεται απ’ τον μπάσο ήχο και την καυτή εξαγωγή

Κλειδώνω και κινώ να βρω το σπίτι που με περιμένουν. Θα μείνω για περίπου δύο ώρες και θα φύγω σχεδόν σκασμένος απ΄το υπέροχο βραστό και τσιγαριστό «κρητικάτσι» που με φίλεψαν. Μου ‘χε λείψει αυτό το πράμα τόσες μέρες στο λοκντάουν Να νιώθεις το χρόνο να σταματάει και να αδιαφορείς για τους «μετρητές» που ‘χουν μπει στη ζωή μας

Είναι ήδη οκτώ το βράδυ και πρέπει να ‘χω επιστρέψει πίσω σε μια ώρα

Έχουμε απαγόρευση κυκλοφορίας, βλέπετε. Ωστόσο θα δεχτώ την πρόταση για μια βόλτα, λίγο παραπάνω, εκεί όπου βρίσκεται ένα ακόμα εξαιρετικό κομμάτι εντελώς ερημικού δρόμου.

Το πήγαινε-έλα κρατάει γύρω στο δεκάλεπτο.

Ενθουσιάζομαι πιέζοντας στο apex: αν και βρεγμένο, o εσωτερικός τροχός κλείνει την τροχιά Vive la France! Υποκλίνομαι.

Έχοντας ρίξει ρυθμούς, σε λίγα λεπτά φτάνω στην είσοδο της Εθνικής Οδού. Ερημιά.

Ξεκινάω σβέλτο cruising με 6η στον άδειο δίκτυο. Το μόνο αυτοκίνητο που συναντώ είναι στο φανάρι όπου γίνονται τα έργα καθώς είχε πέσει ένα κομμάτι δρόμου.

Φτάνω σπίτι, παρκάρω, σβήνω και αισθάνομαι την απόλυτη ικανοποίηση

Είναι εκπληκτικό πώς ένα μηχάνημα μπορεί να σου χαρίζει τέτοια συναισθήματα.

Η διαδρομή που διήνυσα ήταν γύρω στα 140 χιλιόμετρα. Εξαϋλώθηκαν περίπου 16 λίτρα καυσίμου τα οποία ευχαριστήθηκα μέχρι τελευταίας ρανίδος. Η δε μέση κατανάλωση κυμάνθηκε στα 11λτ/100χλμ. Θεωρώ πολύ λογική τιμή για το ρυθμό που κινήθηκα

Μπαίνω σπίτι γεμάτος σκέψεις από τη βόλτα αυτή. Τι είναι τελικά αυτό που θέλουμε από ένα αυτοκίνητο; Ψάχνουμε τη ματαιοδοξία μας κυνηγώντας απόλυτους αριθμούς και τον τίτλο του «καλύτερου»;

Είναι η ωμή δύναμη στην ευθεία; Ή η ικανότητα στις στροφές αυτή που σε κάνει να τρέμεις από αδρεναλίνη;

Φυσικά, οι απόψεις διίστανται.

Ωσόσο, αν μου επιτρέπετε, η δική μου έχει ενισχυθεί λίγο ακόμα μετά απ’ αυτή τη βραδιά με την «άσκοπη μετακίνηση». Το λοκντάουν δε θα μπορούσε να ήταν πιο ενδιαφέρον