Γιατί όταν το πλένεις νιώθεις ότι μετά πάει καλύτερα; Η άβυσσος του petrolhead

Το πλύσιμο αυτοκινήτου είναι μια άλλη ψυχοθεραπεία. Ειδικά όταν το κάνεις σόλο καριέρα. Μια πραγματική, καθημερινή ιστορία με την ψευδαίσθηση ότι το όχημα, μετά την μπουγάδα, πάει καλύτερα

Do it yourself. Η ψυχοθεραπεία

Μιλώντας με τον ιδιοκτήτη του βενζινάδικου που συνήθως βάζω καύσιμο, μου έλεγε με παράπονο πως ο κόσμος δεν πλένει πια συχνά το αυτοκίνητο του

«Η κρίση, ξέρεις. Λυπάται ο άλλος το δεκάρικο», μου λέει την ώρα που του δίνω το τελευταίο εικοσάρικο που ‘χω στο πορτοφόλι μου για αμόλυβδη.

Πιστεύω πως κρίση-ξεκρίση, το να πλένεις μόνος σου το αυτοκίνητο ενέχει μια μερακλίδικη εσάνς απ’ τα παλιά. Κουβάδες, λάστιχα αμόλα – καλούμπα, σαπουνάδες να τρέχουν στο δρόμο, εσύ καθαρίζεις και άλλοι πενήντα διερχόμενοι βρωμίζουν το δικό τους. Κλασικός greek lover

Σύμφωνοι, υπάρχουν και τα self service πλυντήρια αυτοκινήτων που είναι πιο σωστή επιλογή. Εκτός αν το πλένεις σε δικό σου οικόπεδο με θέα το βουνό.

Πισωκίνητο και εξακύλινδρο. Η Mazda σώζει τη συνταγή

Ναι, δεν κατεβάζω κουβά πια

Ξεκίνησα να το πλένω μόνος μου σε ένα από τα γνωστά πλυντήρια do it yourself.

Ξέρετε, αυτά που βάζεις τα κέρματα και κάνεις όλη τη δουλειά μόνος. Νερό, σαπούνι, κερί, ξέβγαλμα, στέγνωμα, σιδέρωμα.

Πάω αργά. Το βράδυ. Καθαρίζω με το πάσο μου, βάζω χέρι εκεί που ο άλλος βαριέται. Σε αεραγωγούς, μεντεσέδες, πεντάλ, γερό σκούπισμα κάτω από καθίσματα, εξονυχιστικά τους θόλους και ένα κάρο κρυφές λεπτομέρειες που αν δεν το πονάς το μοτόρι σαν δικό σου δεν τα κάνεις

Ναι, είναι μια καθαρτήρια διαδικασία. Και όχι μόνο για το μηχάνημα. Είναι ένα είδος ψυχανάλυσης με μπλε και πράσινους κόκκους. Φεύγοντας αισθάνομαι καλύτερα. Ανωμαλία;