In memoriam: Clio RS, το θαυματουργό. Παρότι γεμάτο «ντεφό»

Στα μάτια του αμύητου το Clio RS Mk3 έμοιαζε με ένα απλό, μικρό Renault. Στο πιο πρησμένο. Και για όσους έψαχναν ένα από τα καλύτερα προσθιοκίνητα των τελευταίων δεκαετιών, γαλλικός θησαυρός. Ένα κείμενο εις μνήμην του

Το Clio RS δεν είναι -και δεν ήταν ποτέ- αυτοκίνητο της ευθείας. Νόμος. Στο παραδίπλα ένα άλλο άξιο που αποφοίτησε με άριστα από τη μεγάλη Σχολή της Διέππης και που, εννοείται, ήταν καλύτερο από το Clio

Με κιβώτιο πιο κοντό κι από τον Ντάνι Ντε Βίτο, μια τελική με το ζόρι στα 210 χλμ/ώ., ένα «τετράγωνο» αρχιτεκτονικά σασί και ένα σύστημα τύπου Double Axis στην μπροστινή διάταξη ανάρτησης, ήταν φτιαγμένο για να το ξεζουμίζεις στις στροφές

Το οδηγοκεντρικό πακέτο συνδυαζόταν με εξαιρετικά φρένα, κάποια 100-0 χλμ/ώ. σε μόλις 35,3 μέτρα σημείωναν οι μετρήσεις της εποχής.

Τα μεγάλα τετραπίστονα της Brembo (κύκλοι εντός της Renault Sport είχαν εκμυστηρευτεί πως, ειδικά για διαστάσεις υπερμίνι, ήταν εκτός προϋπολογισμού) έκαναν το θαύμα τους.

Νόμος που αξίζει να θυμάσαι: οτιδήποτε κάτω από 40 μέτρα φρενάρισμα θεωρείται αξιόλογο. Στα 35 μέτρα υποκλίνεσαι.

Το Clio RS, της 3ης γενιάς δηλαδή, είχε ένα κάρο προσεγμένα στοιχεία

Μία, ασυνήθιστη για την κατηγορία προσεγμένη αεροδυναμική, με λειτουργικό -και άκρως εντυπωσιακό αισθητικά- διαχύτη, θυρίδες απαγωγής αέρα στα εμπρός φτερά και, σε συνδυασμό με την πίσω έξτρα αεροτομή από τα Renault Cup, δημιουργούσε πραγματική αρνητική άντωση. Κοινώς, downforce. 

Τι λέμε, τώρα; Να έχεις κάθετη δύναμη σε ένα απλό υπερμίνι; Εδώ δεν έχουν downforce τα Μ3, τι να συζητάμε; Καμία σχέση με τα «ψευτοντιφιούζερ» που γέμισαν την αγορά και έβλεπες δεξιά κι αριστερά. Το σύστημα δούλευε στα πολλά χιλιόμετρα και, ειδικά με γκάζι στη μοκέτα, μπορούσες να περάσεις με εξωπραγματικά χιλιόμετρα σε πατημένες καμπές

Και τι, ε; Με έναν απλό ημιάκαμπτο πίσω άξονα

Το Clio RS, ως γνωστόν, δεν είχε ποτέ τους γενικά ακριβούς και πιο σοφιστικέ ως διάταξη πολλαπλούς συνδέσμους. Ουδέποτε.

Αφού δεν είχαν πολλαπλούς ούτε καν τα ακριβότερα και επίσης εξαιρετικά Megane RS. 

Με δυο κουβέντες, ήταν ένα από τα ελάχιστα αυτοκίνητα που αξιοποίησαν στο έπακρον τη διάταξη του φτηνού ημιάκαμπτου χάρη της γενικότερης προσέγγισης της ανάρτησης και του σχεδιασμού. Με βάθος διαδρομής, σχεδόν παντελή απουσία αντιδράσεων με βαθιά πατημένο το δεξί πεντάλ και προοδευτικές αντιδράσεις και γραμμικότητα στο όριο. Και παρότι σφιχτό, δεν ήταν κουραστικό στην πόλη

Σε κατηφορική και στριφτερή διαδρομή το Renault Clio RS μπορούσε να ανάψει τα φώτα και σε ισχυρότερα hot hatch της εποχής. Εν προκειμένω, στην Πάρνηθα με Ford Focus ST

Εδώ δε θα διαβάσεις υμνολογίες

Για να μην νομίσετε πως θα διαβάσετε την υμνολογία του Clio RS και έχοντας στο παρελθόν αγοράσει τρία από δαύτα, ευθύς αμέσως παρατίθενται τα μειονεκτήματά του.

Και δεν είναι καθόλου λίγα: κατ΄αρχάς δεν ήταν ροπάτο χαμηλά.

Το δίλιτρο μοτέρ ζωντάνευε κυρίως από τις 4.000 σ.α.λ. και πάνω και τρελαινόταν ψηλά.

Επίσης, η θέση οδήγησης ήταν για κλάμματα. Πάλευα να πακτώσω τα οπίσθιά μου. Κατέβαζα όσο πιο χαμηλά γινόταν τη θέση οδήγησης, ξαναρύθμιζα το μη τηλεσκοπικό τιμόνι, πάλι δεν καθόμουν καλά, το βολάν δεν ερχόταν κάθετα στο σώμα (όπως, ας πούμε, σε ένα MINI), ταλαιπωρία σκέτη

Η κατάσταση βελτιωνόταν στις εκδόσεις Cup ή και σε εκείνο το ωραίο, το R27, με τα καθίσματα της Recaro που και ήταν ελάχιστα πιο χαμηλά και είχαν εξαιρετική πλευρική στήριξη και ομόρφαιναν το εσωτερικό. 

• Top 11: Τα hot hatch που έγραψαν ιστορία. God bless them

Όχι, κυρίες και κύριοι, δεν τελειώσαμε με τα «ντεφό».Το Clio RS είχε, επίσης, «χαζό» τιμόνι

Προσέξτε, παρακαλώ.

Όχι πως δεν ήταν ακριβές ή σχετικά γρήγορο. Μιλάμε για αναλυτικότητα αίσθησης. Η ανάδρασή του από το ανάγλυφο του οδοστρώματος ήταν αδιάφορη, τελείως πλαδαρή. 

Σαφώς η Renault είχε δει το έργο της ηλεκτρικής υποβοήθησης από νωρίς.

Σήμερα, για παράδειγμα, δεν νοείται ακόμα και Porsche με υδραυλική υποβοήθηση.

Όμως, εκείνα τα χρόνια, πρωτόλεια ακόμη στην εξερεύνηση της ηλεκτρικής κρεμαγιέρας, η Renault βρισκόταν σε φάση εξερεύνησης. Και, κατά την ταπεινή μου γνώμη, συνεχίζει να παραμένει με αδιάφορα, τεχνητά σε αίσθηση συστήματα διεύθυνσης – καμία σχέση, ας πούμε, με ένα Fiesta ST. Ο χαρακτήρας, λοιπόν, του RS προδιδόταν όταν άρχιζες να γυρνάς το τιμόνι. Η παρομοίωση που μου ερχόταν στο μυαλό κάθε φορά που το οδηγούσα ήταν σαν «Ντόμπερμαν με λουράκι Louis Vuitton»

• Γιατί το Renault Clio RS είχε τόσο «χαζό» τιμόνι;

Εγκυκλοπαιδικά…

Ένα σύστημα διεύθυνσης καθορίζεται από την ακρίβεια, τη γραμμικότητα, τα επίπεδα feedback (ανάδρασης) και την πληροφόρηση της γωνίας ολίσθησης του ελαστικού σε σχέση με την άσφαλτο.

Θα πρόσθετα και το στοιχείο του σωστού self centering. Μετράει κι αυτό.

Ε, το τιμόνι του Clio RS ήταν μεν γραμμικό αλλά με ένα συνθετικό τρόπο.

Η ηλεκτρική του κρεμαγιέρα, έστω κι όταν βελτιώθηκε κάπως με ένα ενδιάμεσο update από τη γαλλική εταιρεία, συνέχισε να δείχνει ως μέρος ενός άλλου αυτοκινήτου, ενός, ας πούμε, απλού Clio που έχει ο οποιοσδήποτε για κανονικό, καθημερινό και όχι ενός κορυφαίου σασί που σε μπρίζωνε με αδρεναλίνη. 

Σ’ ένα «εσωτερικό», λοιπόν, facelift φρόντισαν και άλλαξαν τη βαλβίδα υποβοήθησης και το σύστημα διεύθυνσης απέκτησε ένα κάτι τις περισσότερης αίσθησης. Παρόλα αυτά ποτέ δεν κατάφερε να γίνει ένα δυνατό σημείο του αυτοκινήτου – αν και το σχετικό μειονέκτημα αμβλύνεται στις υψηλές ταχύτητες όπου η γωνία τιμονιού που ασκείς είναι μικρότερη

• Focus RS vs Megane RS Cup: αναζητώντας το απόλυτο hot hatch

Και, όχι, δεν τελειώσαμε με τα μειονεκτήματα

Εντός του είχε απλωμένα εκτάρια αδιάφορου και σκηρού πλαστικού στην καμπίνα.

Επίσης, ένα σχετικά γρήγορο αλλά αδιάφορο σε αίσθηση επιλογέα – καμία σχέση με το ανταγωνιστικό του Civic Type R.

Αλλά και  μια κατανάλωση που έπρεπε να σέρνεσαι για να δεις κάτω από 11 λίτρα στα 100 χλμ.

Με αυτά και με εκείνα, κάπου εδώ τελείωσε η «καταδίκη».

Και εδώ αρχίζει το πάρτι

Ο λόγος για τον οποίο όσοι το αγοράσαμε αλλά δεν είμασταν οπαδοί ντε και σώνει της Renault, το αγαπήσαμε.

Κι αυτός, όπως αναφέρθηκε στην εισαγωγή, ήταν ο τρόπος που έστριβε.

Το Clio RS, απλώς, ισοπέδωνε τη δυσκολία της καμπής. Ανεξαρτήτως καμπής. Το χαρακτηριστικό του ήταν αυτό που έψαχνε ο Πραγματικός Οδηγός: να γίνεται όλο και καλύτερο όσο περισσότερο το πίεζες. Σπάνια συναντάς αυτό το στοιχείο ακόμα και σε ακριβές κατασκευές που επιχειρούν να σε «ψήσουν» με εντυπωσιακά, σπορ αμαξώματα

Σ’ αυτές τις συνθήκες, ανεξαρτήτως στεγνού, βρεγμένου ή και άγνωστου δρόμου, το Clio RS σε προσκαλούσε να το «φορέσεις» και να επιτεθείς. Μπορούσε να υπερστρέψει, να κλείσει την τροχιά, να περάσει με μια ανέλπτιστη πειστικότητα

Και μάλιστα όλο αυτό χωρίς να σε τρομάξει, φοβίσει ή εκθέσει. Ταυτόχρονα; Ήταν κουκλί. Πρησμένο, υπέροχο από πίσω, επιθετικό.

Κι αυτά αρκούν για τη μετά θάνατον υμνολογία του. Που δεν είναι.

Photo: 4Drivers / Renault / Top Gear